De nooit eindigende parade van de wetenschap met catastrofes

Er zijn organisaties die tot doel hebben ons te redden van dreigende catastrofes. Ik heb het niet over de Federal Emergency Management Agency of het Rode Kruis. Ik denk aan de Sierra Club, Greenpeace, de Union of Concerned Scientists, het Wereld Natuur Fonds, de National Geographic Society, de National Audubon Society, The Environmental Defense Fund, The Population Connection en nog veel meer. Deze organisaties zijn voor hun leven afhankelijk van dreigende rampen, om maar te zwijgen van hun inkomsten. Een tekort aan werkelijk op handen zijnde rampen is dus een probleem. De oplossing was het veroorzaken van dreigende rampen.

Een catastrofe komt niet uit het niets. Men begint eerder met een min of meer wetenschappelijke bevinding en blaast deze op tot een naderende catastrofe. De best verzonnen rampen zijn speculatief en bestand tegen duidelijke analyse. De opwarming van de aarde is een ramp die 50 of 100 jaar in de toekomst plaatsvindt. Je kunt er niet resoluut tegen in discussie gaan zonder 50 jaar te wachten.

Het lijkt niet uit te maken of een ramp het gezond verstand tart. Toen ik in Chicago woonde, benaderden jonge mensen me op straat en vroegen me om bij te dragen aan de strijd tegen het probleem van een watertekort. Dit was drie blokken van Lake Michigan, een binnenzee van 300 mijl lang; 70 mijl breed; en gemiddeld 280 meter diep. Het dreigende watertekort was, net als de opwarming van de aarde, vermoedelijk gebaseerd op computerprojecties die werden ondersteund door dubieuze theorieën.

Genetische modificatie van planten, die om verschillende overdreven redenen vaak als een dreigende catastrofe wordt beschouwd, heeft prachtige producten voortgebracht - bijvoorbeeld herbicideresistente maïs waarmee planten niet hoeven te worden geplant. In plaats van onder de maïsoogst van vorig jaar te ploegen om onkruid te voorkomen, wordt de nieuwe oogst gewoon geplant door het afval van de oogst van vorig jaar, en al het onkruid dat met de maïs opkomt, wordt gedood met een herbicide waartegen de maïsplant resistent is. Dit bespaart enorm veel energie en voorkomt erosie van de bovengrond door ploegen. De resulterende maïs is perfect goed. Bijna elke boer in het Midwesten doet nu niet-tot-maïs. Maar genetisch gemodificeerde maïs wordt onderworpen aan hysterische aanvallen. De Sierra Club roept op tot een verbod op het planten van alle genetisch gemanipuleerde gewassen totdat de regelgevingsprocedures zijn verbeterd. Men vermoedt dat de Sierra Club tevreden zal zijn wanneer de angst voor genetische modificatie zijn vervaldatum bereikt en zijn nut als middel om geld in te zamelen verliest.

Soms bestrijden dreigende rampen elkaar. Het boek uit 1947 De weg naar overleving vertelt het getuigenis van 1939 voor het congres van Dr. Hugh H. Bennett. Hij zei dat 282 miljoen hectare akkerland was verwoest door erosie van de bovengrond en dat nog eens 775 miljoen hectare op het punt stond te worden vernietigd. Genetisch gemodificeerde maïs en landbouw zonder grond bieden een oplossing voor bodemerosie. Dus de nieuwe dreigende catastrofe bestrijdt de oude dreigende catastrofe.

Fracking is een techniek waarbij gesteente wordt gebroken om aardgas en olie vrij te maken. De milieuactivisten haten het, vooral omdat het verbranden van aardgas en olie CO2, de veronderstelde oorzaak van de opwarming van de aarde, aan de atmosfeer toevoegt. Maar fracking helpt bij de vroegere dreigende catastrofe van het opraken van olie. Dus dat is weer een voorbeeld van een nieuwe dreigende catastrofe die vecht tegen een oude dreigende catastrofe. Het werkt ook omgekeerd. Het opraken van olie zou de opwarming van de aarde tegengaan.

DDT, een veilig insecticide, uniek effectief tegen muggen, werd verboden op dubieuze dreigende catastrofe gronden. Dat veroorzaakte een nieuwe ramp die echt was: de dood van miljoenen kinderen in Afrika door malaria. Gelukkig heeft de Wereldgezondheidsorganisatie na vele jaren DDT gerehabiliteerd.

Hier is een korte lijst van dreigende rampen: bodemerosie, opraken van mineralen, opraken van olie, het ozongat, biologische diversiteit, radon, dood van koraal, zure regen, opwarming van de aarde, wereldwijde afkoeling, zeespiegelstijging, extreem weer , soortenuitroeiing, luchtvervuiling, ijsbeersterfte, kaalkapwouden, plutonium, dioxine, kernenergie, kolenkracht, bergtop mijnbouw, de vele vermeende oorzaken van kanker, voedseladditieven, genetisch gemodificeerde organismen, watervervuiling, overbevolking, kippen in kooien , koeien die graan kregen, plastic zakken, drijvend afval in het midden van de oceaan, super-orkanen, droogte, overstromingen, milieuvluchtelingen, pesticiden, herbiciden, chemische meststoffen.

De wetenschap is grondig gecorrumpeerd door de parade van dreigende rampen. Een naderende catastrofe stelt wetenschappers in staat hun belang en financiering te vergroten. Dus de wetenschappers springen, net als de milieuorganisaties, op de kar van de laatste op handen zijnde catastrofe. Klimaatwetenschappers, voorheen zwoegend in nerdy obscuriteit, zijn belangrijke helden geworden in de strijd tegen de opwarming van de aarde. Hun financiering is door het dak gegaan. Ze krijgen zelfs lucratieve onderzoekscontracten om computer-kristallen bol-hocus-pocus uit te voeren voor steden die zich graag willen voorbereiden op de warmere toekomst.

Ik beweer niet dat de klimaatwetenschappers doen alsof ze geloven in de opwarming van de aarde. Wie zou niet geloven in iets dat gelijk staat aan het winnen van de loterij?

De situatie loopt uit de hand als de promotors van een dreigende catastrofe verder gaan dan het kapitalisme de schuld geven van de catastrofe en de volgende stap zetten door nationaal beleid aan te bevelen om een ​​dreigende catastrofe te verzachten. Het is belangrijk om te beseffen dat de managers van de op handen zijnde catastrofe-organisaties promotors zijn in plaats van praktische ingenieurs of economen. Hun onwetendheid over praktische zaken is grenzeloos. De voormalige president van de Sierra Club schreef een boek waarin zijn uitleg van het mechanisme achter de vermeende opwarming van de aarde niet alleen aantoonde dat hij de elementaire wetenschap niet begreep, maar ook dat hij niet wist dat hij de elementaire wetenschap niet begreep.

De Sierra Club wil dat het land draait op hernieuwbare energie - in feite windenergie en zonne-energie. Dat idee is niet alleen extreem duur, maar ook volkomen onpraktisch vanwege de grillige aard van wind en zon. Als het doel is om de CO2-uitstoot te verminderen, zijn er betere manieren dan windmolens en zonnepanelen - bijvoorbeeld kernenergie. Maar kernenergie is natuurlijk een van die dreigende rampen die in de jaren zeventig en tachtig lucratief waren. Ironisch genoeg is de VS wereldleider op het gebied van CO1970-reductie als gevolg van fracking en het resulterende toegenomen gebruik van carbon-lite-aardgas om elektriciteit op te wekken. Dat is weer een voorbeeld van de ene dreigende catastrofe die vecht tegen een andere dreigende catastrofe.

In de PR-strijd tussen de promotors van een dreigende catastrofe en de debunkers van de vermeende catastrofe, hebben de promotors een enorm voordeel. Een catastrofe is sexy en een verhaal dat te mooi is om te controleren. Geduldig uitleggen dat er geen catastrofe is, is saai en er komt veel moeilijk te begrijpen wetenschap en statistiek bij kijken. Mensen bang maken is een veel betere manier om aandacht te krijgen dan ze een korte cursus over wetenschap te geven. De mediamensen begrijpen, net als de catastrofe-promotors, de wetenschap niet en kunnen dus geen nepwetenschap ontdekken. Aan de andere kant begrijpen ze wel dat sensationele verhalen het lezerspubliek en de inkomsten stimuleren.

De rechtbanken bieden geen A-team, B-teamopstelling, die elk hun eigen argumenten voorlegt aan een onpartijdige waarnemer, om wetenschappelijke argumenten op te lossen. Om te beginnen zijn de meeste rechters geen wetenschappers, en over het algemeen hebben de rechtbanken geoordeeld dat het beoordelen van wetenschappelijke geschillen buiten hun bevoegdheid valt. Verder duren rechtszaken jaren.

Het is niet nodig om een ​​jury te hebben om een ​​wetenschappelijk vraagstuk definitief op te lossen. Als beide partijen hun argumenten zouden opschrijven en de gelegenheid zouden krijgen om de andere kant in twijfel te trekken, zou dat een lange weg afleggen om licht te werpen op de inhoud van een op handen zijnde catastrofe. Omdat de rapporten van de teams belangrijk zouden zijn, konden beide partijen niet ontkomen aan deelname. Momenteel hebben de voorstanders van de opwarming van de aarde een beleid om nooit te debatteren of de sceptici geloofwaardigheid te geven. Dit is een effectieve tactiek om de argumenten van de sceptici te onderdrukken.

Een praktisch systeem zou zijn om een ​​door de overheid gesponsorde organisatie op te richten die verantwoordelijk is voor het rekruteren van de teams, het modereren van de vragen en antwoorden en het publiceren van de resultaten als print en video's. Blue Ribbon-commissies zijn geen vervanging voor een A-team, B-teamdebat, omdat Blue Ribbon-commissies bijna altijd gestapeld zijn om een ​​vooraf bepaald resultaat te garanderen. Verder stemmen de leden van de commissie meestal in met een door de staf bepaald resultaat. Bij een onpartijdig feitenonderzoek zou de verantwoordelijke organisatie daarentegen haar geloofwaardigheid behouden door het beleid niet te oordelen over het resultaat of anderszins partij te kiezen.

Er moet in ieder geval iets worden gedaan - anders kunnen we de dood van de wetenschap toevoegen aan de lange, lange lijst van op handen zijnde rampen. In tegenstelling tot de anderen kunnen we deze echt zien aankomen.

Lees hier het hele verhaal ...

Norman Rogers schrijft vaak over milieu- en politieke kwesties. Hij heeft een website: climateviews.com.