Jon Rappoport: A Dieper begrip van technocratie

Technocratie is de basisagenda en het plan om de mondiale samenleving van bovenaf te besturen, dus we moeten het vanuit verschillende invalshoeken begrijpen.

Overweeg een groep enthousiaste toekomstgerichte ingenieurs in de vroege 20e eeuw. Ze werken voor een bedrijf dat een contract heeft om een ​​locomotief te produceren.

Dit is een zeer complex apparaat.

Op één niveau moeten werknemers de componenten volgens specificatie maken. Dan moeten ze ze allemaal samenbrengen. Deze taken zijn formidabel.

Op een ander niveau moeten verschillende afdelingen van het bedrijf hun inspanningen coördineren. Dit wordt ook gezien als een technologische taak. Organiseren wordt beschouwd als een technologie.

Wanneer de locomotief klaar en geleverd is, en wanneer hij op zijn sporen rijdt en een trein trekt, wordt een grote en inspirerende overwinning behaald.

En dan ... beginnen de ingenieurs na te denken over de implicaties.

Stel dat de locomotief de maatschappij zelf was? Stel dat de maatschappij het eindproduct was? Kan de samenleving niet op een gecoördineerde manier worden samengesteld? En kon de "technologie van het organiseren van dingen" niet worden gebruikt voor de taak?

Waarom zou je je druk maken over eindeloos ruziënde en liegende politici? Waarom zouden zij de leiding hebben? Is dat niet een overduidelijk verloren voorstel? Natuurlijk is het.

Maar ingenieurs kunnen een toekomstige samenleving opzetten en bouwen waar alle mensen baat bij hebben. Honger, ziekte en armoede kunnen worden weggevaagd. Het elimineren ervan zou deel uitmaken van de compromisloze blauwdruk.

Dit 'inzicht' trof ingenieurs en technici als een ton stenen. Natuurlijk! Alle samenlevingen waren mislukkingen om dezelfde reden: de verkeerde mensen hadden de leiding.

Gewapend met dit nieuwe begrip, begonnen ingenieurs van elke streep te zien wat nodig was. Een revolutie in het denken over maatschappelijke organisatie. Wetenschap was de nieuwe koning. En de wetenschap zou regeren.

Natuurlijk zouden bepaalde beslissingen over de rol van het individu moeten worden genomen om een ​​ontwikkelde wereld te laten werken. Ieder individu. Je zou geen luchtdicht plan kunnen hebben als ieder mens zijn eigen doelstellingen zou kunnen nastreven. Te veel variabelen. Te veel verwarring. Te veel conflicten. Welnu, dat probleem kan worden opgelost. De acties van het individu zouden worden afgestemd op de gecoördineerde activiteiten van de geplande samenleving.

Het individu zou in een vooraf bepaalde sleuf worden geplaatst. Hij zou 'een van de componenten van de locomotief' zijn. Zijn leven zou verbonden zijn met andere levens om een ​​voorbeeldige vorm te produceren.

Ja, dit kan een paar problemen met zich meebrengen, maar die problemen kunnen worden uitgewerkt. Ze zouden moeten worden uitgewerkt, omdat het belangrijkste doel de vorming van een wereldorganisatie was. Wat zou u doen als één bout (een individuele mens) in één wiel van een locomotief de verkeerde maat had? Je zou teruggaan en de fout corrigeren. Je zou de bout opnieuw maken.

Onder oprechte technocraten heeft het algemene zicht de opvallende problemen vervangen.

Maar ... andere mensen deden mee.

High-echelon-globalisten zagen technocratie als een systeem dat ze konden gebruiken om de bevolking te beheersen. Controle was hun doel. Periode. Wat er tijdens het proces met het individu gebeurde, baarde hen niets. Het individu had vrijheid of hij had geen vrijheid, en de globalisten wilden openlijk die vrijheid tenietdoen.

Honger, armoede, ziekte uitwissen? Onzin. Voor de globalisten zou die realiteit worden verergerd. Zieke, zwakke en verzwakte mensen waren gemakkelijker te regeren en te controleren en te beheren.

In wezen werd een enorm misleidend beeld van een toekomstige technocratische utopie gekaapt. Iets ergs werd veel erger gemaakt.

Kortom, dit is de geschiedenis van de technocratie.

Een locomotief is een samenleving? Nee. Dat was het eerste fataal gebrekkige idee. Alles wat volgde werd steeds psychotischer.

Helaas geloven veel mensen in onze wereld in globalisme, als je een gedeeltelijk vage kijk een legitiem geloof zou kunnen noemen. Ze drijven dromerig op alle propaganda-verhalen - het grootste goed voor het grootste aantal mensen; geen armoede meer; gelijkheid van delen; vermindering van de koolstofvoetafdruk; een groene economie; "duurzame ontwikkeling"; internationale samenwerking; technische productie en consumptie van goederen en diensten voor de verbetering van iedereen; en dit alles geleverd vanuit een centraal platform van altruïstische gidsen.

Als u de details opspoort die onder deze uitspraken staan, je ontdekt een verwrongen systeem van planning dat levert ellende en de facto slavernij op voor de wereldbevolking.

De collectieve utopie blijkt een schijnvertoning.

Wakker worden is moeilijk om te doen? Uit elkaar gaan is moeilijk? Ze moeten gedaan worden.

Een werkbare technologische oplossing is een zeer mooie prestatie wanneer het project een machine is. Maar het overdragen van die gloed van overwinning aan de hele samenleving is een illusie. Alles wat zichzelf onderwijs noemt, zou de illusie als de eerste orde van zaken aanpakken.

Lees hier het hele verhaal ...