Bill Gates: de laatste technocratische held valt?

In de laatste jaren van het afgelopen millennium (voor zover ik kan opmaken uit de sitcoms) was de toekomstige president Donald Trump, hoewel hij nauwelijks wereldwijde lijsten met opmerkelijke vermogenswaarden kraakte, zeker de meest beroemd rijk persoon in de Verenigde Staten, zo niet in de wereld. Hij was het cultureel referent, het alomtegenwoordige synoniem voor "rijke man" in vrijwel elke situatie. Ook typeerde hij in veel opzichten de hogere klassen van zijn tijd: opzichtig, louche, opzichtig, ergens op de grens tussen oud geld en nieuw - om nog maar te zwijgen van de grens tussen twee totaal verschillende tijdperken.

De Donald Trump van 90 uit de jaren '2021 - met Donald Trump zelf getransformeerd in iets heel anders - is duidelijk Jeff Bezos. De tijden zijn veranderd, en dus gaat de culturele alomtegenwoordigheid minder over standaardpakken en Alleen thuis cameo's en meer over guillotines en hagedismensen. Als we het nu hebben over de Rich Guy ™ ️, is het een zielloze kapitalist, een object van brandende populistische woede in plaats van luchthartige spot. Elke Rich Guy is een weerspiegeling van zijn moment, en elk moment heeft er een (althans sinds de naam Rockefeller kwam het publieke bewustzijn binnen).

Tussendoor, toen ik opgroeide, werd de rol vervuld door Bill Gates. Het was het begin van het nieuwe millennium, en daarmee het tijdperk van computers - computers als dominante kracht in de samenleving. De sleutels tot het koninkrijk behoorden niet langer toe aan de zonen van rijke mannen met monomane toewijding aan (en sterke talenten voor het opbouwen van) hun persoonlijke merken; ze behoorden tot de nerds. Elke jongen met een brein kreeg te horen dat hij zich aan de boeken moest houden, zodat hij kon opgroeien tot Bill Gates. In een moment dat macht niet afhankelijk was van brute kracht, noch op charme, noch op een van de andere traditionele middelen om sociaal kapitaal op te bouwen, maar op een koude, harde, linker hersenhelft, was Bill Gates koning.

En hij vond het geweldig. Dit is niet echt een geheim. Voor een bebrilde programmeur die iets minder is dan een Adonis, heeft de oprichter van Microsoft altijd een opmerkelijke liefde voor de schijnwerpers en de camera's gekoesterd, en genoot hij van de publieke aandacht die zijn gegarandeerde cultureel-economische status had. Dat kan gedeeltelijk de reden zijn waarom Gates in 2008 - 13 jaar na zijn streak als rijkste man ter wereld - zijn fulltime werk bij Microsoft verliet om zijn primaire aandacht te besteden aan filantropie. Reizen naar Afrika met veel camera's zorgen voor geweldige PR.

Maar er is ook iets meer aan de agressieve filantropische inspanningen van Gates dan alleen foto's maken met bruine kinderen. In tegenstelling tot bijvoorbeeld een Bezos, die zich alleen met filantropie bezighoudt als het absoluut moet (om de guillotines weg te houden), heeft Gates altijd geleken oprecht. Hij heeft altijd een oprechte interesse getoond in zijn wereldomspannende, wereldvormende projecten, en zijn leiderschap van de Gates Foundation is in alle opzichten actief en intens.

Wat vooral interessant is, is dat Gates - omdat hij door en door de avatar van het digitale moment is - die inspanningen (en, bij uitbreiding, zijn hele carrière als de rijke kerel van het millennium-dageraad) altijd benaderde met een intens geautomatiseerde mentaliteit. . Elk probleem in de wereld, van klimaatverandering tot armoede en honger, was voor Bill Gates slechts een logisch probleem, een fout in het programma die moet worden gladgestreken zodat het systeem zo soepel mogelijk werkt.

Dit is technocratie in zijn puurste en meest intense vorm. De Derde Wereld heeft geen adequate voedselvoorziening? Koop zoveel mogelijk land en optimaliseer de efficiëntie ervan om de wereldwijde voedselproductie op het hoogste niveau van systeemprestaties te brengen. Generationeel, regionaal geconcentreerde armoede? Een paar gerichte subsidies en programma's van de Gates Foundation kunnen… laten we zeggen, de vraag van de bevolking verlichten… om kansen en groei te bevorderen. Vooruitgang blijft achter, of verdeeld in een of andere vorm van onbalans? Educatieve inputs zullen zeker correlerende outputs beïnvloeden.

Zo liep het lange tijd. Mensen die vertrouwen hadden in hun utopische visies, zouden programma's opstellen om ze te bereiken, en als ze (zoals Bill Gates) de middelen hadden, zouden die programma's worden uitgevoerd. Omdat de wereld eigenlijk geen computersysteem is, zijn de beoogde effecten natuurlijk nooit echt uitgekomen. Maar toch hield de technocratische impuls van het digitale tijdperk een hele tijd stand.

Als die impuls echter geïdentificeerd moet worden met zijn meest prominente kampioen, lijkt hij eindelijk te zijn uitgedoofd - of op zijn minst verwijderd van het toppunt van macht. De man van Microsoft staat niet meer bovenaan. In feite heeft hij een van de meest dramatische en abrupte valpartijen van de afgelopen tijd meegemaakt. Zijn vrouw, Melinda (geboren Frans), heeft besloten te scheiden - misschien wel het grootste nieuws dat tot nu toe in mei naar buiten is gekomen. Kort nadat de echtscheidingsprocedure openbaar werd, werd de New York Times gerapporteerd dat Gates 'al lang vóór zijn scheiding [een] reputatie had voor twijfelachtig gedrag'. Enkele van de belangrijkste voorbeelden van dergelijk gedrag waren onder meer stuntelige romantische avances naar ondergeschikten en professionele kennissen. Veel meer vernietigend is echter de rapportage van de Daily Beast en elders dat Gates 'associaties met financier en netwerkroofdier Jeffrey Epstein veel uitgebreider waren dan eerder werd gedacht. Hoewel Bill erop staat dat de relatie door de media is overspeeld, lijkt het duidelijk dat Epstein de aanzet was voor de spraakmakende scheiding van het paar.

Gates zegt dat hij zich niet bewust was van de minder respectabele activiteiten van Epstein, en er is op dit moment geen bewijs dat anders suggereert. De Daily Beast stelt voor dat de filantroop de relatie benaderde in de hoop dat de goed verbonden financier hem een ​​Nobelprijs zou kunnen bezorgen. Eveneens is gesuggereerd dat zijn recente filantropische en innovatieve inspanningen op dit bijzondere doel gericht zijn.

Ik weet niet zeker of het zo simpel is. Gates - ondanks al zijn vele, enorme fouten - is eigenlijk minder oppervlakkig dan dat. Hij wil niet alleen de Nobelprijs. Hij wil verdienen de Nobelprijs - of, in ieder geval, het gevoel te hebben dat hij die heeft verdiend. Ervan uitgaande dat zijn karakter zowel leesbaar als consistent is, wil hij het niet alleen als referentie (verleend, het referentie), maar als erkenning dat de wereld naar zijn beeld is hervormd - uiteraard in binaire code. Als hij het nu echter krijgt, zal het een beetje een verrassing zijn; de wereld is een paar jaar voorbij het soort kwaadaardig optimisme waarvan de techmagnaat hoopt dat het de deal zal bezegelen.

Met het einde van het tijdperk van Bill Gates maken de systematische en zelfs hoopvolle elementen van de technocratie plaats voor meer cynische vervangingen. Methodisch, programmatisch idealisme heeft nog maar een paar jaar geleden alle invloed verloren. De enige oligarchen die we overhouden zijn degenen wiens kwaad veel meer apathisch en amoreel is dan ambitieus of zelfingenomen. Het tijdperk van poorten is voorbij; het tijdperk van Bezos - waarin de regerende enkelingen zowel de pretentie van een morele visie als de erkenning van hun wil tot macht laten vallen - is begonnen. Niemand doet nog alsof ze de wereld naar haar ideale doel kunnen leiden; ze willen gewoon de wereld besturen.

Lees hier het hele verhaal ...