De wereldwijde energiecrisis trekt geopolitieke kaarten opnieuw aan

• De wereldwijde energiecrisis hertekent de geopolitieke kaarten.
• Sommige experts zeggen dat het mondiale zuiden steeds meer invloed krijgt in de geopolitiek op het wereldtoneel nu klimaatverandering de regels van handel en consumptie aan het herschrijven is.
• Hoewel de les die uit de Europese energiecrisis moet worden getrokken, zou moeten zijn om zowel handelspartners als energievormen te diversifiëren, diversifiëren, diversifiëren, kiest het mondiale noorden ervoor om hun handelsopties nog verder te verkleinen.

We maken momenteel een "wereldwijde energiecrisis van ongekende diepte en complexiteit" door, aldus de krant van dit jaar jaarlijkse energieopzicht van het Internationaal Energieagentschap (IEA), dat waarschuwt dat “er geen weg terug is naar hoe het was” voordat Covid-19 en de Russische oorlog in Oekraïne de wereld op zijn kop zetten. Samen hebben deze gebeurtenissen de energiehandel wereldwijd al opnieuw geconfigureerd, maar de schokgolven voor de wereldeconomie en geopolitiek in het algemeen zijn net begonnen.

Iedereen lijkt het erover eens te zijn dat we een grootschalige herconfiguratie van de mondiale geopolitiek doormaken, maar er is minder consensus over wat de wereldhandel te wachten staat als het stof eenmaal is neergedaald. Sommige experts zeggen dat het mondiale zuiden steeds meer invloed krijgt in de geopolitiek op het wereldtoneel nu klimaatverandering de regels van handel en consumptie herschrijft, terwijl anderen beweren dat reactionaire protectionistische praktijken in de ontwikkelde wereld de minder ontwikkelde landen alleen maar verder zullen marginaliseren en vervreemden. .

A recent opiniestuk door Ravi Agrawal, de hoofdredacteur van Foreign Policy, beweert dat “de meest betekenisvolle trend in de wereldpolitiek voor 2023” is dat “het mondiale zuiden steeds zichtbaarder – en invloedrijker – wordt in elke arena.” Als bewijs haalt Agrawal aan dat de meest ontwikkelde landen een paar maanden geleden op COP27 grote concessies hebben gedaan aan armere landen die historisch tot zwijgen werden gebracht en buitenspel werden gezet. oriëntatiepunt "verlies en schade" fonds ontwikkelingslanden helpen het hoofd te bieden aan klimaatgerelateerde crises – a grote ommekeer van COP26.

Agrawal wijst ook op het feit dat het machtsevenwicht duidelijk is verschoven van de Verenigde Staten, die niet in staat waren veel landen in de derde wereld te overtuigen om de Amerikaanse sancties tegen Rusland te spiegelen. "Afgezien van de netelige kwestie van ethiek in het buitenlands beleid", schrijft Agrawal over de mislukte poging om solidariteit met het Kremlin te bevorderen, "toonden leiders van New Delhi tot Nairobi een groeiend vertrouwen in het verdedigen van hun eigen strategische belangen in plaats van die van het Westen."

Hoewel Agrawal misschien gelijk heeft dat deze 'jongere en sneller groeiende' delen van de planeet assertiever worden op het wereldtoneel, is het minder duidelijk of hij gelijk heeft met zijn bewering dat 'beleidsmakers en bedrijven in het Westen zich zullen moeten aanpassen. ” Hij heeft zeker tot op zekere hoogte gelijk, maar de verschuiving is misschien niet zo seismisch als zijn opiniestuk de lezers zou doen geloven. Op hetzelfde moment dat deze vaak vergeten naties erkenning en invloed krijgen in enkele belangrijke geopolitieke debatten, wordt hun onzichtbaarheid en status van buitenstaander ook in andere arena's ondersteund.

De ongekende energiecrisis werd in een stroomversnelling gebracht door het ondoordachte vertrouwen van het Westen op een wispelturig en despotisch regime, en nu reageren de Verenigde Staten, Europa en hun belangrijkste bondgenoten op die kritieke fout door de wagons te omcirkelen. In plaats van de idealen van vrijhandel en de mandaten van de Wereldhandelsorganisatie te volgen, neemt een protectionistisch beleid de overhand dat de armere landen zeker zal buitensluiten.

Hoewel de les die uit de Europese energiecrisis moet worden getrokken, zou moeten zijn om zowel handelspartners als energievormen te diversifiëren, diversifiëren, diversifiëren, kiezen landen in het mondiale noorden ervoor om hun handelsopties nog verder te verkleinen. “Het afbakenen van invloedssferen en het beoordelen van de betrouwbaarheid en betrouwbaarheid van leveranciers en landen is aan de orde van de dag”, aldus een recente analyse van Stiftung Wissenschaft und Politik, het Duitse Instituut voor Internationale en Veiligheidszaken.

Westerse leiders zoals de Amerikaanse minister van Financiën Janet Yellen roepen inderdaad openlijk op tot een verschuiving van strategie, weg van handel op de vrije markt naar het concept van “vriend-shoring”, waarin landen toeleveringsketens verschuiven naar “vertrouwde landen” met vergelijkbare waarden en politieke loyaliteiten. Die van de Europese Commissie Strategisch Verkenningsverslag 2022heeft ook opgeroepen tot een soortgelijke verschuiving in handelsnetwerken.

Dit voorspelt niet veel goeds voor het mondiale zuiden. Aangezien de rijkste landen ter wereld steeds meer alleen met elkaar handelen, wordt elke levensvatbare weg naar economische ontwikkeling veel, veel moeilijker te navigeren voor de minst ontwikkelde landen. Hoewel het allemaal goed en wel is dat rijke landen zijn overeengekomen om een ​​rampenfonds in het leven te roepen voor de landen die het hardst zullen worden getroffen door klimaatverandering, is die maatregel een druppel in de emmer vergeleken met wat deze landen daadwerkelijk nodig hebben op het gebied van klimaatmitigatie en aanpassing. Sterker nog, deze landen hebben geen eindeloze liefdadigheid nodig – ze hebben hun eigen robuuste economieën en groeitrajecten nodig. Dat is wat een natie echt enige vorm van stem of invloed op het wereldtoneel geeft, niet een cheque die wordt verlaagd door schuldgevoelens.

Lees hier het hele verhaal ...