Mises Institute: 'Amerika is een technocratie, geen democratie'

Misschien hebben nooit eerder in de Amerikaanse geschiedenis de niet-gekozen technocraten zo'n enorme rol gespeeld bij het vormgeven van het openbare beleid in Amerika.

De afgelopen weken zijn leden van het congres vermist. Eind vorige maand kwam de Tweede Kamer terwijl de meeste leden afwezig waren, de hoogste uitgavenrekening in de geschiedenis heeft aangenomen. De stemmen van leden werden niet geregistreerd en de wetgeving werd aangenomen met een stemstem, waarvoor slechts een klein handjevol leden nodig was.

Weken later weigert de Senaat zelfs maar te vergaderen en kan het in mei eindelijk zover komen om over wetgevingszaken te debatteren. Net als bij het Huis, een handvol leden gemonteerd eerder om nog een enorme stimuleringsrekening goed te keuren. Veel senatoren bleven thuis. Dit is "representatieve regering" in het moderne Amerika.

Maar als u dacht dat dit gebrek aan actie van het Congres betekent dat er in Washington niet veel gebeurt op het gebied van beleidsvorming, zou u het helemaal mis hebben. Het is alleen dat de democratisch gekozen instellingen nu een grotendeels irrelevante bijzaak zijn geworden. De vast Beleidsvorming vindt plaats onder niet-gekozen experts, die voor zichzelf beslissen - met minimaal toezicht of controle van daadwerkelijk gekozen functionarissen - wat er zal gebeuren in termen van openbaar beleid. De mensen die het land echt besturen zijn deze experts en bureaucraten bij de centrale banken, bij volksgezondheidsinstanties, spionageagentschappen en een groeiend netwerk van besturen en commissies.

De opkomst van de technocratie

Dit is geen nieuwe trend. In de afgelopen decennia - en vooral sinds de New Deal - hebben officiële experts in de regering de gekozen vertegenwoordigers geleidelijk vervangen als de belangrijkste besluitvormers in de regering. Het openbare debat is verlaten ten gunste van ontmoetingen met een klein handjevol niet-gekozen technocraten. Politiek is vervangen door 'wetenschap', of het nu gaat om sociale wetenschappen of natuurwetenschappen. Deze krachtige en grotendeels onverantwoordelijke besluitvormers zijn tegenwoordig het meest opvallend bij federale rechtbanken, bij ‘inlichtingendiensten’, bij de Federal Reserve en - tot nu toe lang genegeerd - in overheidsinstanties voor de volksgezondheid.

Technocratie als stijl van regeren bestaat althans sinds het progressieve tijdperk, hoewel het vaak werd beperkt door traditionele wetgevende en gekozen politieke actoren en instellingen. Wereldwijd is dat zo kreeg bekendheid in verschillende tijden en plaatsenBijvoorbeeld in Mexico in de jaren tachtig en negentig.

Maar de macht van de technocratie groeit ook al lang in de Verenigde Staten.

Dit lijkt misschien vreemd in een wereld waarin ons wordt verteld dat democratie een van de hoogste politieke waarden is, maar technocraten zijn er niettemin in geslaagd zichzelf te rechtvaardigen door mythes te beweren dat technocraten wetenschappelijke beslissingen nemen die zich alleen laten leiden door The Data. Deze technocraten, zo wordt ons verteld, geven niets om politiek en nemen alleen goede beslissingen op basis van waar de wetenschap naartoe leidt.

Hoewel dat voor sommigen allemaal redelijker of logischer klinkt, is de waarheid dat er niets apolitieks, wetenschappelijks of zelfs maar door een technocraat aan de overheid wordt gedaan. Technocraten hebben, net als iedereen, hun eigen ideologieën, hun eigen agenda's en hun eigen belangen. Vaak zijn hun belangen in grote strijd met die van het grote publiek dat de salarissen van de technocraten betaalt en onderworpen is aan de edicten van de technocratie. De opkomst van de technocratie heeft er alleen maar voor gezorgd dat de middelen om het beleid te beïnvloeden nu beperkt zijn tot een veel kleiner aantal mensen - namelijk degenen die al invloedrijk en machtig zijn in de hallen van de regering. Technocratie lijkt minder politiek, omdat het politieke gekibbel beperkt blijft tot wat vroeger 'met rook gevulde kamers' werd genoemd. Dat wil zeggen, technocratie is in feite een soort oligarchie, hoewel niet beperkt tot de financieel rijken. Het is beperkt tot mensen die naar de "juiste" scholen zijn gegaan of machtige bedrijven zoals Google of Facebook controleren, of werken voor invloedrijke mediaorganisaties. Het wordt als "apolitiek" bestempeld, omdat gewone kiezers en belastingbetalers niet eens weten wie erbij betrokken is of welk beleid wordt voorgesteld. Met andere woorden, technocratie is een regering door een kleine exclusieve club. En jij zit er niet in.

Dus hoe overleeft technocratie in een systeem dat beweert zijn legitimiteit te baseren op democratische instellingen? Technocratie is immers van nature bedoeld om te zijn antidemocratisch. Inderdaad, zoals links heeft verzuurd tegen de democratiehebben linksen de eis gesteld dat er meer technocratische methoden moeten worden geïmplementeerd om een ​​einde te maken aan de democratische instellingen. In een veel geciteerd artikel uit 2011 voor de Nieuwe Republiek, klaagt de invloedrijke bankier en econoom Peter Orszag dat democratische instellingen zoals het Congres niet genoeg van zijn voorkeursbeleid implementeren. Daarom dringt hij erop aan dat het tijd is om "het sprookje Civics 101 over pure representatieve democratie overboord te gooien en in plaats daarvan een nieuwe set regels en instellingen op te bouwen". Hij wil regeren door technocraat via een systeem van "commissies", bemand door "onafhankelijke experts".

Dit is het nieuwe model van "efficiënte" overheid. Maar op veel gebieden is dit al hoe de Verenigde Staten worden bestuurd. Er is geen tekort aan besturen, panels, rechtbanken en agentschappen die worden gecontroleerd door experts die grotendeels functioneren zonder toezicht van de kiezers, belastingbetalers of gekozen functionarissen.

We kunnen wijzen op verschillende instellingen waarin de geest van technocratie zowel goed ingeburgerd als zeer invloedrijk is.

Een: het Amerikaanse Hooggerechtshof

Deze neiging tot technocratie manifesteerde zich voor het eerst in de vorm van het Amerikaanse Hooggerechtshof. De rechtbank werd natuurlijk lange tijd beschouwd als een soort van juridische experts. Ze moesten rekening houden met technische juridische kwesties, los van de wisselvalligheden van de verkiezingspolitiek. Maar deze expertise kwam niet zonder beperkingen. Van de rechtbank werd verwacht dat hij zijn eigen macht zou beperken of beschuldigingen zou riskeren om zich te mengen in de werking van de democratie. Tegen het midden van de twintigste eeuw waren deze beperkingen echter grotendeels verlaten. In de jaren vijftig en zestig creëerde het Hooggerechtshof een breed scala aan nieuwe 'rechten' die het Congres nooit bereid had getoond te creëren. Roe v. Wade. Wadencreëerde bijvoorbeeld een nieuw federaal wettelijk recht op abortus, puur gebaseerd op de wensen van een handjevol rechters en ongeacht het feit Vrijwel iedereen was er altijd van uitgegaan dat abortus een zaak was van staatswetgevers.

Voorafgaand aan deze periode zouden veranderingen van een dergelijke omvang een grondwetswijziging nodig hebben gehad. Dat wil zeggen, voorafgaand aan de opkomst van de moderne supercharged SCOTUS, werd aangenomen dat ingrijpende wijzigingen in de grondwet een lang openbaar debat en de betrokkenheid van veel kiezers en wetgevers vereisten. Maar met de opkomst van het Hooggerechtshof als deskundige makers van nieuwe wetgeving, werd het de norm voor de rechters om af te zien van openbaar debat en verkiezingsbesluitvorming. In plaats daarvan zouden de experts 'ontdekken' wat de grondwet werkelijk betekende en hun eigen nieuwe wetten opstellen op basis van juridische 'expertise'.

Twee: de Federal Reserve

Een tweede bouwsteen van de technocratie is de Federal Reserve geweest. Sinds de oprichting in 1935 fungeert de Raad van Gouverneurs van de Federal Reserve in toenemende mate als een beleidsraad van technocraten die buiten het wetgevingsproces functioneren, maar toch voorschriften en beleid vaststellen die enorm grote gevolgen hebben voor het bankwezen, de financiële sector en zelfs het fiscale beleid. .

De beleidsmakers van de Fed zijn typische technocraten in die zin dat ze naar verluidt beslissingen nemen die alleen gebaseerd zijn op "de gegevens" en niet worden toegegeven door politieke zorgen. De heilige aard van de beslissingen van deze technocraten wordt ondersteund door jaren van onwaarschijnlijke beweringen over de "onafhankelijkheid" van de Fed tegen politieke druk van het Witte Huis of het Congres.

In werkelijkheid is de Fed natuurlijk nooit een apolitieke instelling geweest, en dit is door verschillende wetenschappers aangetoond, velen van hen zijn politicologen. Fed Boards zijn altijd beïnvloed door presidenten en anderen. (De meeste economen zijn te moedwillig naïef om de politieke dimensies van de Fed te begrijpen.) Tegenwoordig, is het pijnlijk duidelijk geworden dat de Fed bestaat om het regime en de financiële sector met alle mogelijke middelen te steunen. Het idee dat dit proces wordt geleid door een objectieve afweging van "de gegevens", moet als belachelijk worden beschouwd.

Drie: de medische experts

Een nieuwe toevoeging aan de groeiende gelederen van de technocraten in Amerika is het legioen van medische experts - op alle overheidsniveaus - die hebben geprobeerd het beleid te dicteren tijdens de COVID-19-paniek van 2020. Nationaal geleid door levenslange overheidsbureaucraten zoals Anthony Fauci en Deborah Birx, de volksgezondheidsexperts hebben de typische persoonlijkheid van de technocraat aangenomen: ze laten zich alleen leiden door 'de wetenschap', beweren ze, en er wordt beweerd dat alleen deze experts het vermogen hebben om het overheidsbeleid correct te implementeren en te dicteren zal de risico's van verschillende ziekten aanpakken.

Net als bij de Federal Reserve en het Hooggerechtshof zouden degenen die tegen de medische experts zijn, apolitieke objectiviteit opofferen - een deugd die alleen de technocraten (en hun aanhangers) genieten - op het altaar om politiek voordeel te behalen.

Lees hier het hele verhaal ...