Flashback: Amerika is een technocratie, geen democratie

Misschien hebben nooit eerder in de Amerikaanse geschiedenis de niet-gekozen technocraten zo'n enorme rol gespeeld bij het vormgeven van het openbare beleid in Amerika.

De afgelopen weken zijn leden van het congres vermist. Eind vorige maand kwam de Tweede Kamer terwijl de meeste leden afwezig waren, de hoogste uitgavenrekening in de geschiedenis heeft aangenomen. De stemmen van leden werden niet geregistreerd en de wetgeving werd aangenomen met een stemstem, waarvoor slechts een klein handjevol leden nodig was.

Weken later weigert de Senaat zelfs maar te vergaderen en kan het in mei eindelijk zover komen om over wetgevingszaken te debatteren. Net als bij het Huis, een handvol leden gemonteerd eerder om nog een enorme stimuleringsrekening goed te keuren. Veel senatoren bleven thuis. Dit is "representatieve regering" in het moderne Amerika.

Maar als u dacht dat dit gebrek aan actie van het Congres betekent dat er in Washington niet veel gebeurt op het gebied van beleidsvorming, zou u het helemaal mis hebben. Het is alleen dat de democratisch gekozen instellingen nu een grotendeels irrelevante bijzaak zijn geworden. De vast beleidsvorming vindt plaats onder niet-gekozen experts, die zelf beslissen - met minimaal toezicht of controle van daadwerkelijk gekozen functionarissen - wat er zal gebeuren in termen van openbaar beleid. De mensen die het land echt besturen, zijn deze experts en bureaucraten bij de centrale banken, bij volksgezondheidsinstanties, spionagebureaus en een groeiend netwerk van besturen en commissies.

De opkomst van de technocratie

Dit is geen nieuwe trend. In de afgelopen decennia - en vooral sinds de New Deal - hebben officiële experts in de regering de gekozen vertegenwoordigers geleidelijk vervangen als de belangrijkste besluitvormers in de regering. Het openbare debat is verlaten ten gunste van ontmoetingen met een klein handjevol niet-gekozen technocraten. Politiek is vervangen door 'wetenschap', of het nu gaat om sociale wetenschappen of natuurwetenschappen. Deze krachtige en grotendeels onverantwoordelijke besluitvormers zijn tegenwoordig het meest opvallend bij federale rechtbanken, bij ‘inlichtingendiensten’, bij de Federal Reserve en - tot nu toe lang genegeerd - in overheidsinstanties voor de volksgezondheid.

Technocratie als stijl van regeren bestaat althans sinds het progressieve tijdperk, hoewel het vaak werd beperkt door traditionele wetgevende en gekozen politieke actoren en instellingen. Wereldwijd is dat zo kreeg bekendheid in verschillende tijden en plaatsenBijvoorbeeld in Mexico in de jaren tachtig en negentig.

Maar de macht van de technocratie groeit ook al lang in de Verenigde Staten.

Dit lijkt misschien vreemd in een wereld waarin ons wordt verteld dat democratie een van de hoogste politieke waarden is, maar technocraten zijn er niettemin in geslaagd zichzelf te rechtvaardigen door middel van mythen die beweren dat technocraten wetenschappelijke beslissingen alleen nemen op basis van The Data. Deze technocraten, zo wordt ons verteld, geven niets om politiek en nemen alleen goede beslissingen op basis van waar de wetenschap toe leidt.

Hoewel dat voor sommigen allemaal redelijker of logischer klinkt, is de waarheid dat er niets niet-politiek, wetenschappelijk of onpartijdig is aan een regering door een technocraat. Technocraten hebben, net als iedereen, hun eigen ideologieën, hun eigen agenda's en hun eigen belangen. Vaak staan ​​hun belangen haaks op die van het grote publiek dat de salarissen van de technocraten betaalt en onderworpen is aan de edicten van de technocratie. De opkomst van technocratie heeft er alleen toe geleid dat de middelen om het beleid te beïnvloeden nu beperkt zijn tot een veel kleiner aantal mensen, namelijk degenen die al invloedrijk en machtig zijn in de regeringshallen. Technocratie lijkt minder politiek, omdat het politieke gekibbel beperkt is tot wat vroeger 'met rook gevulde kamers' werd genoemd. Dat wil zeggen, technocratie is echt een soort oligarchie, hoewel niet beperkt tot de financieel rijken. Het is beperkt tot mensen die naar de 'juiste' scholen zijn gegaan of machtige bedrijven zoals Google of Facebook controleren, of voor invloedrijke mediaorganisaties werken. Het wordt gebrandmerkt als 'niet-politiek', omdat gewone kiezers en belastingbetalers zelfs niet weten wie erbij betrokken is of welk beleid wordt voorgesteld. Met andere woorden, technocratie is de regering door een kleine exclusieve club. En jij zit er niet in.

Dus hoe overleeft technocratie in een systeem dat beweert zijn legitimiteit te baseren op democratische instellingen? Technocratie is tenslotte van nature zo ontworpen antidemocratisch. Inderdaad, als links heeft verzuurd tegen de democratiehebben linksen de eis gesteld dat er meer technocratische methoden moeten worden geïmplementeerd om een ​​einde te maken aan de democratische instellingen. In een veel geciteerd artikel uit 2011 voor de Nieuwe Republiek, klaagt de invloedrijke bankier en econoom Peter Orszag dat democratische instellingen zoals het Congres niet genoeg van zijn voorkeursbeleid implementeren. Daarom dringt hij erop aan dat het tijd is om "het sprookje Civics 101 over pure representatieve democratie overboord te gooien en in plaats daarvan een nieuwe set regels en instellingen op te bouwen". Hij wil regeren door technocraat via een systeem van "commissies", bemand door "onafhankelijke experts".

Dit is het nieuwe model van "efficiënte" overheid. Maar op veel gebieden is dit al hoe de Verenigde Staten worden bestuurd. Er is geen tekort aan besturen, panels, rechtbanken en agentschappen die worden gecontroleerd door experts die grotendeels functioneren zonder toezicht van de kiezers, belastingbetalers of gekozen functionarissen.

We kunnen verschillende instellingen aanwijzen waarin de geest van technocratie zowel goed ingeburgerd als zeer invloedrijk is.

Een: het Amerikaanse Hooggerechtshof

Deze neiging tot technocratie manifesteerde zich voor het eerst in de vorm van het Amerikaanse Hooggerechtshof. De rechtbank werd natuurlijk lange tijd beschouwd als een soort van juridische experts. Ze moesten rekening houden met technische juridische kwesties, los van de wisselvalligheden van de verkiezingspolitiek. Maar deze expertise kwam niet zonder beperkingen. Van de rechtbank werd verwacht dat hij zijn eigen macht zou beperken of beschuldigingen zou riskeren om zich te mengen in de werking van de democratie. Tegen het midden van de twintigste eeuw waren deze beperkingen echter grotendeels verlaten. In de jaren vijftig en zestig creëerde het Hooggerechtshof een breed scala aan nieuwe 'rechten' die het Congres nooit bereid had getoond te creëren. Roe v. Wade. Wadencreëerde bijvoorbeeld een nieuw federaal wettelijk recht op abortus, puur gebaseerd op de wensen van een handvol rechters en los van het feit Vrijwel iedereen was er altijd van uitgegaan dat abortus een zaak was van staatswetgevers.

Voorafgaand aan deze periode zouden voor wijzigingen van een dergelijke omvang een grondwetswijziging nodig zijn geweest. Dat wil zeggen, voorafgaand aan de opkomst van de moderne SCOTUS met supercharger, werd aangenomen dat grote wijzigingen in de grondwet een lang openbaar debat vereisten en de betrokkenheid van veel kiezers en wetgevers. Maar met de opkomst van het Hooggerechtshof als deskundige makers van nieuwe wetten, werd het voor de rechters de norm om af te zien van openbaar debat en electorale besluitvorming. In plaats daarvan zouden de experts 'ontdekken' wat de Grondwet werkelijk betekende en hun eigen nieuwe wetten creëren op basis van juridische 'expertise'.

Twee: de Federal Reserve

Een tweede bouwsteen van de technocratie is de Federal Reserve geweest. Sinds de oprichting in 1935 heeft de Federal Reserve Board of Governors steeds meer gefungeerd als een beleidsbepalende raad van technocraten die buiten het wetgevingsproces functioneren, maar toch voorschriften en beleidsmaatregelen uitvaardigen die enorm grote gevolgen hebben voor banksystemen, de financiële sector en zelfs fiscaal beleid .

De beleidsmakers van de Fed zijn typische technocraten in die zin dat ze naar verluidt beslissingen nemen die alleen gebaseerd zijn op "de gegevens" en niet worden toegegeven door politieke zorgen. De heilige aard van de beslissingen van deze technocraten wordt ondersteund door jaren van onwaarschijnlijke beweringen over de "onafhankelijkheid" van de Fed tegen politieke druk van het Witte Huis of het Congres.

In werkelijkheid is de Fed natuurlijk nooit een apolitieke instelling geweest, en dit is door verschillende wetenschappers aangetoond, velen van hen zijn politicologen. Fed Boards zijn altijd beïnvloed door presidenten en anderen. (De meeste economen zijn te moedwillig naïef om de politieke dimensies van de Fed te begrijpen.) Tegenwoordig, is het pijnlijk duidelijk geworden dat de Fed bestaat om het regime en de financiële sector met alle mogelijke middelen te steunen. Het idee dat dit proces wordt geleid door een objectieve afweging van "de gegevens", moet als belachelijk worden beschouwd.

Drie: de medische experts

Een nieuwe toevoeging aan de groeiende gelederen van de technocraten in Amerika is het legioen medische experts – op alle overheidsniveaus – die hebben geprobeerd het beleid te dicteren tijdens de COVID-19-paniek van 2020. Nationaal geleid door levenslange overheidsbureaucraten zoals Anthony Fauci en Deborah Birx, hebben de volksgezondheidsexperts de typische persona van de technocraat aangenomen: ze laten zich alleen leiden door 'de wetenschap', benadrukken ze, en er wordt beweerd dat alleen deze experts in staat zijn om het overheidsbeleid correct uit te voeren en te dicteren. zal ingaan op de risico's van verschillende ziekten.

Net als bij de Federal Reserve en het Hooggerechtshof zouden degenen die tegen de medische experts zijn, apolitieke objectiviteit opofferen - een deugd die alleen de technocraten (en hun aanhangers) genieten - op het altaar om politiek voordeel te behalen.

Vier: de inlichtingendiensten

Sinds 1945 heeft de regering van de Verenigde Staten een steeds groter wordend netwerk van inlichtingendiensten opgebouwd, bestaande uit meer dan een dozijn agentschappen bemand door beroepsmilitairen. Zoals we de afgelopen jaren hebben gezien door een verscheidenheid aan schandalen bij de CIA, NSA en de FBI, hebben deze technocraten er geen moeite mee om te proberen de gekozen burgerregering ondermijnen om in plaats daarvan hun eigen agenda te doen gelden. Deze bureaucraten van de zogenaamde diepe staat beschouwen zichzelf in veel gevallen als niet-verantwoordelijk tegenover de gekozen regering en proberen zelfs beslissingen op het gebied van buitenlands beleid die zij heeft genomen terzijde te schuiven.

Waarom gekozen politici technocraten versterken

In al deze gevallen zouden gekozen functionarissen kunnen ingrijpen om de macht van de technocraten te beperken, maar ze kiezen ervoor om dat niet te doen.

In het geval van het Hooggerechtshof zou het Congres de jurisdictie van de hoven van beroep - en dus de jurisdictie van het Hooggerechtshof zelf - eenvoudig kunnen beperken door middel van wetswijzigingen. Evenzo zou het Congres de bevoegdheden van de Federal Reserve kunnen afschaffen of sterk beperken. Opnieuw kiest het Congres ervoor om dat niet te doen. En natuurlijk zouden het Congres en de staatswetgevers gemakkelijk kunnen ingrijpen om niet alleen de bevoegdheden van medische technocraten terug te draaien, maar ook de noodbevoegdheden van de uitvoerende macht zelf. Toch is dit niet gebeurd.

De reden is omdat politici als beleidsvorming "uitbesteden" aan niet-gekozen technocraten. Dit maakt het voor gekozen functionarissen gemakkelijker om later te beweren dat zij niet verantwoordelijk waren voor impopulaire maatregelen van technocratische instellingen. Door meer macht in de handen van technocraten te leggen, kunnen gekozen politici later ook beweren dat ze het 'apolitieke' karakter van deze instellingen respecteerden en dat ze probeerden de 'expertise' te respecteren. "Neemt u mij niet kwalijk", zullen de politici later beweren, "ik probeerde alleen 'de wetenschap' of 'de data' of 'de wet' te respecteren.”

Het versterken van de technocratie is een handige manier om de schuld in Washington te verspreiden, en het is ook een manier om, zoals Orszag suggereert, wetgevende instellingen te omzeilen die doen wat ze moeten doen: regeringsacties voorkomen wanneer er niet genoeg stemmen zijn.

Maar met technocratie is een gebrek aan stemmen in het Congres geen probleem: geef gewoon alles over aan een dozijn technocraten die zullen beslissen wat te doen. Het kan dan allemaal buiten het publieke oog worden gedaan, en met als bijkomend voordeel dat het de beslissing is van niet-politieke 'experts'.

Helaas heeft deze regeling gewerkt. Kiezers zijn geneigd "de experts te vertrouwen" en peilingen tonen vaak aan dat het publiek niet-gekozen "experts" meer vertrouwt dan het Congres. Dit is een grote overwinning voor de bureaucraten en voor degenen die aandringen op een steeds machtiger staat.

Lees hier het hele verhaal ...