TN Opmerking: Iedereen die gelooft dat zonne-energie het energietekort kan aanvullen door opzettelijk op koolstof gebaseerde energiebronnen te doden, liegt schaamteloos of gelooft naïef een leugen. In deze bewering is nergens een waarheid te vinden. In dit artikel worden enkele relevante feiten over de fatale tekortkomingen van zonne-energie naar voren gebracht.
Zonne-energie is voor veel milieuactivisten de standaard geworden voor behoud van het milieu.
Sinds 1880 zijn de gemiddelde mondiale temperaturen gestegen met ongeveer 1.4 ˚ F. Door de mens veroorzaakte broeikasgasemissies in de vorm van koolstofdioxide, en in mindere mate methaan en andere kleine gassen, hebben bijgedragen aan deze toename, hoewel hun uiteindelijke belang bij temperatuurveranderingen gedebatteerd.
Milieuactivisten voorspellen catastrofale opwarming van de aarde als gevolg van de afhankelijkheid van de mens van koolwaterstofbrandstoffen zoals steenkool, olie en aardgas, dringen aan op de snelle overgang naar alternatieve 'groene' energiebronnen zoals wind, aardwarmte en biobrandstof. Zonne-energie blijft echter vooroplopen in de groene energierevolutie als de voorbode van een duurzame toekomst.
Dus wat is de waarheid over de levensvatbaarheid van zonne-energie voor de moderne samenleving?
Een nadere beschouwing van de zonne-industrie onthult verschillende factoren die uit de hoofddiscussie met betrekking tot groene energie zijn weggelaten. Een serieuze overweging is het waterverbruik van zonne-energiecentrales, vooral gezien de gemeenschappelijke locatie van zonnevelden in droge, woestijnklimaten, ideaal voor blootstelling aan de zon. De gemiddelde zonne-installatie heeft miljoenen liters water nodig voor koelprocessen, bij voorkeur boven duurdere en minder efficiënte opties voor droge koeling.
Zonne-millennium, een Duits zonne-energiebedrijf dat de installatie van twee fabrieken in Nevada plant, heeft jaarlijks 1.3 miljard gallons water nodig, of 20% van de watervoorziening van het gebied. Extra water is vereist om de panelen minimaal tweemaal per jaar te ontdoen van opgehoopt stof. Eisen aan de watervoorziening zijn vooral schadelijk voor westerse staten die al te kampen hebben met ernstige droogte en waterbeperkingen.
Zonne-energie kost ook tal van banen uit de energiesector. Uit een studie in opdracht van de Universiteit van Juan Carlos en het Juan de Mariana Instituut bleek dat bij het bevorderen van hernieuwbare hulpbronnen, Spanje heeft sinds 633,000 het equivalent van $ 2000 per groene-energiejob uitgegeven. Slechts 10% van de "groene banen" zijn permanent, waardoor de claims van milieuactivisten voor het grootste deel transparant blijven. Maar het belangrijkste is dat in Spanje elke groene baan 2.2-banen in andere energiesectoren, zoals de aardgasindustrie, elimineerde.
Werkgelegenheidstekorten, veroorzaakt door de groene energie-industrie, staan niet op zichzelf voor Spanje. Duitsland, een leider in de energierevolutie, heeft vastgesteld "prioritaire verzending”Voor hernieuwbare elektriciteitsbronnen, waarbij prioriteit wordt gegeven aan de distributie van energie uit groene bronnen boven conventionele bronnen. Deze prioriteitstelling verbiedt inherent kolen- en aardgascentrales door winstgevende exploitatie te voorkomen, waardoor banen worden geëlimineerd en het cumulatieve vermogen wordt verminderd wanneer conventionele energiecentrales uit de markt worden gezet.
Ironisch genoeg is de Duitse regering vanwege de inherente onregelmatigheid van de productie van hernieuwbare energie (de zon schijnt niet of de wind waait niet) gedwongen om 'capaciteitsbetalingen' uit te geven om ervoor te zorgen dat voldoende niet-groene installaties operationeel blijven om energietekorten te dekken en back-up energiebronnen te leveren, wat neerkomt op een dubbele subsidie. Bovendien omvatten standaard zonne-energiecentralesystemen op aardgas als aanvulling op het elektriciteitsnet wanneer de output onvoldoende is vanwege het weer.
De Fraunhofer Instituut voor zonne-energiesystemen heeft ISE een onderzoek uitgevoerd naar de Duitse productie van zonne- en windenergie in 2012 die de onregelmatigheid van groene energie ten opzichte van conventionele bronnen versterkt. Maandelijkse productie van zonne-energie (p. 13) toont aan dat het fotovoltaïsche vermogen in de loop van een jaar sterk varieert en in de zomermaanden tot 4 terawatt-uren produceert, maar zo laag als 0.44 TWh in de winter.
Conventionele energiebronnen daarentegen, gemiddelde een constante productie van 30 TWh per jaar (p. 15). In vergelijking met conventioneel bronvermogen vormen zonne- en wind jaarlijks minder dan 15% van het totale potentiële vermogen (p. 17).
Met andere woorden, zelfs als er een groen energienetwerk voor het hele land zou kunnen worden ontwikkeld, zouden we afhankelijk blijven van steenkool en aardgas om de energie-economie te ondersteunen.
Wat duidelijk is, is dat zonder massale overheidssubsidies en stimulansen, groene industrie zoals zonne-energie gewoon niet levensvatbaar genoeg is om concurrerend te zijn in de energie-industrie.
