Ezekiel Emanuel: 'A Technocrat's Technocrat' On Health Policy

If Joe Biden wordt in november tot president gekozen, oncoloog en bio-ethicus Ezekiel Emanuel, de voormalige adviseur van de campagne voor de gezondheidszorg, zal vrijwel zeker het gezondheidsbeleid van de nieuwe regering controleren, misschien zelfs als secretaris van de gezondheids- en menselijke diensten. Dat is slecht nieuws. Emanuel was een vooraanstaande architect van de Affordable Care Act, of Obamacare, en blijft een van de meest enthousiaste apologeten van de wet. Lezers herinneren zich misschien ook zijn beruchte 2014 artikel in De Atlantische, waar hij schreef dat hij op 75-jarige leeftijd wil sterven - wat impliceert dat wij dat ook zouden moeten doen - omdat mensen na die leeftijd 'zwak, ineffectief en zelfs zielig worden'.

Dat ageistische stuk is het minste. Nog zorgwekkender is dat Emanuel de technocraat van een technocraat is, die gelooft dat de regering die de gezondheidszorg best beheerst, deze het beste regeert. Daartoe wil hij een allesomvattende medische technocratie oprichten waarin de federale regering, zoals besloten door "experts", universele zorgstandaarden dicteert, de prijzen van medische en institutionele vergoedingen vaststelt en artsen en andere gezondheidswerkers dwingt om controversiële diensten te verlenen waartegen ze religieus of gewetensvol zijn.

Dit is geen kwestie van vermoeden. Tijdens zijn lange carrière is Emanuel persoonlijk betrokken geweest bij of geweest over de belangrijkste controverses in de gezondheidszorg van onze tijd - wat betekent dat men geen profetische bevoegdheden hoeft te hebben om het beleid te onderscheiden dat hij het land zou opleggen.

Single-betaler gezondheidszorg
Emanuel gelooft duidelijk in de gezondheidszorg voor één betaler. Ja, hij heeft "twijfels" geuit over de huidige Medicare for All-voorstellen - terwijl hij beweert dat "onbetaalbaarheid is geen reden om tegen te werken het." En het is waar dat Obamacare's centralisatie van ons gezondheidszorgsysteem dat hij hielp dracht te behouden een quasi-marktbenadering handhaafde.

Maar laat u niet misleiden. In 2009, in een interview met PBS, Emanuel stelde een federaal vouchersysteem voor dat het beleid van de werkgever, vakbond of particulier zou vervangen door een dekking bepaald door de federale overheid:

Ons voorstel is voor universele zorgcheques. Het is een plan waarbij iedereen in Amerika een voucher krijgt om een ​​ziektekostenverzekering af te sluiten bij een verzekeringsmaatschappij of een gezondheidsplan of een managed care-organisatie. En ze krijgen een basispakket voordelen. Als ze meer willen kopen,. . . ze kunnen meer betalen en ze kunnen opkopen.

"Basic benefits packages" klinkt beperkt. Maar zoals we bij Obamacare zagen, kunnen vereiste 'basisprincipes' gemakkelijk opzwellen of als knuppel worden gehanteerd om sociale verandering te forceren - zoals bij het proberen om dwingen katholieke nonnen betalen voor anticonceptie.

Het is ook vermeldenswaard dat Emanuel niet toestond om aan het federale vouchersysteem te ontsnappen en vertelde de interviewer dat "elke verzekeringsmaatschappij, om deel te nemen [dwz om kopers in te schrijven], verplicht zou zijn de voucher te nemen." Zoals te verwachten was, had hij ook een bureaucratische 'nationale gezondheidsraad' voor ogen om premies vast te stellen die 'de 50 of 60 plannen [die in het hele land resteren') zouden kunnen aanrekenen.

Regel door experts

Emanuel heeft geprezen Obamacare's Independent Payment Advisory Board (IPAB), die het omschrijft als "een groep slimme mannen en vrouwen die op de hoogte zijn van de gezondheidszorg" en Medicare kostenbeheersende "aanbevelingen doet die in werking moeten treden tenzij het Congres nee stemt". In werkelijkheid was IPAB veel krachtiger dan dat, en misschien wel het gevaarlijkste technocratische systeem dat ooit in de Amerikaanse geschiedenis is ingevoerd. Misschien is dat de reden waarom het in 2018 werd ingetrokken door een tweeledige stemming.

Ook al is IPAB dood, het is de moeite waard om de extra-constitutionele bevoegdheden te herzien waarmee het werd begiftigd. De 'aanbevelingen' van de raad zouden nauwkeuriger worden omschreven als mandaten. Wanneer de kosten van Medicare naar verwachting boven een bepaald bedrag zouden stijgen, moest IPAB bij het Congres een kostenbesparingsvoorstel indienen dat, zonder verandering door de leiders van het Huis en de Senaat, zou worden ingevoerd als mogelijk makende wetgeving. Zonder een drievijfde meerderheid (60 stemmen) van de Senaat was het het Congres verboden wetten of wijzigingen in overweging te nemen die niet voldeden aan de financiële doelstellingen van de IPAB.

Lees hier het hele verhaal ...