De eerste pandemische klokkenluider was professor Neil Ferguson van Imperial College of London, en hij bracht het eerste beleidsvoorstel uit om alle scholen te sluiten. Sindsdien is zijn computermodel in diskrediet gebracht en zijn beleid verwoest.
Dit is het resultaat van het feit dat idiote ideologen wetenschappers social engineering-programma's over de hele wereld laten uitvoeren. Ferguson en zijn academische publiek hadden al veel ervaring met het promoten van alarmerende hysterie van de opwarming van de aarde, voordat ze een pandemie probeerden uit te proberen. Pandemieën produceren immers meer dode lichamen voor de nieuwsfeed dan klimaatverandering. ⁃ TN-editor
Op 12 maart 2020 ging de memo uit de pen van Carter Mecher, bioterrorisme-expert die de Veterans Administration adviseerde. Het ging uit naar volksgezondheidsfunctionarissen en anderen uit het hele land. Sluit de scholen. Haal nu de trekker over. En het gebeurde, en daarmee werden burgerlijke vrijheden die we al lang als vanzelfsprekend beschouwden - vrijheid om te reizen, zaken te doen, naar de film te gaan, zelfs onze huizen te verlaten - weggenomen.
Ze sloten de scholen. Toen was het alsof domino's een voor een vielen. De bedrijven moesten sluiten zodat mensen thuis op de kinderen konden passen. De winkelcentra moesten sluiten omdat anders de kinderen zich daar gewoon zouden verzamelen. De kerken ook. Uitgaansgelegenheden waren gesloten. Zelfs parken zijn gesloten. De bestellingen voor thuisblijven volgden na de sluiting van de school. In veel opzichten hing de hele legitimiteit van lockdown af van de verdienste van de sluiting van de school.
Een kleine groep pro-lockdown-wetenschappers juichte, terwijl ze anderhalf jaar oud waren droom van het uitvoeren van zo'n sociaal experiment werd eindelijk realiteit.
De sluiting van scholen had een onevenredig effect op werkende vrouwen. Ze verlieten hun baan om voor de kinderen te zorgen, in een poging hen te helpen door de vreemde nieuwe wereld van Zoom-klaslokalen te navigeren en opdrachten te doen via e-mail. Mannen bleven werken als primaire kostwinners.
De pandemische recessie [lockdowns] is een "zij-sessie" genoemd omdat het vrouwen veel erger heeft gekwetst dan mannen. Het aandeel vrouwen dat werkt of werk zoekt, is gedaald tot het laagste niveau sinds 1988, waardoor decennia van zwaarbevochten winsten op de werkplek teniet zijn gedaan.
Vrijdag toonde het banenrapport van het ministerie van Arbeid aan dat de economie iets meer dan de helft van de banen die in maart en april verloren waren gegaan heeft teruggewonnen, maar de situatie blijft nijpend voor vrouwen. Er zijn nu 2.2 miljoen vrouwen minder aan het werk of op zoek naar werk dan in januari, tegenover 1.5 miljoen mannen minder, volgens de gegevens van de Arbeidsafdeling.
In negen maanden van deze hel zou je kunnen veronderstellen dat er een duidelijke test zou zijn geweest of en in hoeverre ernstige gevolgen van het vangen van het virus echt verband hielden met schoolbezoek. Het is eindelijk aangekomen, en het nieuws is niet goed voor de lockdowners.
Het is inmiddels duidelijk (en is sinds februari) dat bijna geen kinderen gevaar lopen door het virus. De leeftijd / gezondheidsgradiënt van het virus treft bijna uitsluitend ouderen met comorbiditeit. De kinderen waren misschien behulpzaam bij het bereiken van goede doelen op het gebied van de volksgezondheid en het verbranden van het virus, in plaats van tot nu toe bijna een volledig jaar kwalitatief hoogstaand onderwijs te verliezen, om nog maar te zwijgen van het trauma van verplichte maskers en het feit dat hun vrienden mogelijk pathogeen zijn vijanden vervoeren.
De kinderen zouden prima zijn geweest, maar hoe zit het met het personeel en de volwassenen? Zorgt het opsluiten van kinderen in huizen ervoor dat mensen echt veilig zijn en wordt de besmettelijkheid en mortaliteit die met SARS-CoV-2 gepaard gaan, teruggedrongen? Hoe zou je dit kunnen testen? Een eenvoudige manier zou het verschil in ziekteresultaten kunnen onderzoeken tussen huiselijke omgevingen waarin kinderen aanwezig zijn en die waar ze dat niet zijn.
Dit lijkt een voor de hand liggende test. Eindelijk is net zo'n studie verschenen, zoals vrijgegeven by het prestigieuze medische tijdschrift Medxriv: "Associatie tussen leven met kinderen en resultaten van COVID-19: een OpenSAFELY cohortstudie van 12 miljoen volwassenen in Engeland."
Het is de grootste tot nu toe uitgevoerde studie (35 auteurs) naar het risico van Covid voor volwassenen door contact met kinderen, en het heeft een niet zo verrassende conclusie, althans voor degenen die de wetenschap tot dusver hebben gevolgd. Het ontdekte geen toename van ernstige Covid-gerelateerde uitkomsten voor volwassenen die met kinderen leven. Het toonde een kleine toename van het aantal infecties aan, maar zonder slechte resultaten. In feite toonde de studie minder sterfgevallen aan die verband houden met volwassenen die thuis met kinderen wonen dan thuis zonder kinderen.
Om rechtstreeks uit de studie te citeren:
Dit is de eerste populatie-gebaseerde studie om te onderzoeken of het risico op geregistreerde SARS-CoV-2-infectie en de ernstige gevolgen van COVID-19 verschillen tussen volwassenen in huishoudens met en zonder schoolgaande kinderen tijdens de Britse pandemie. Onze bevindingen tonen aan dat er voor volwassenen die met kinderen leven geen bewijs is van een verhoogd risico op ernstige COVID-19-uitkomsten, hoewel er een licht verhoogd risico kan zijn op geregistreerde SARS-CoV-2-infectie voor volwassenen in de werkende leeftijd die leven met kinderen van 12 tot 18 jaar. Volwassenen in de werkende leeftijd die leven met kinderen van 0 tot 11 jaar hebben een lager risico op overlijden door COVID-19 in vergelijking met volwassenen die zonder kinderen leven, waarbij de effectgrootte vergelijkbaar is met hun lagere risico op overlijden door welke oorzaak dan ook. We hebben geen consistente veranderingen waargenomen in het risico op geregistreerde SARS-CoV-2-infectie en ernstige resultaten van COVID-19 bij het vergelijken van perioden voor en na schoolsluiting.
Wat houdt dit in?
Onze resultaten laten geen bewijs zien van ernstige schade door COVID-19 aan volwassenen in nauw contact met kinderen, vergeleken met degenen die in huishoudens zonder kinderen leven. Dit heeft gevolgen voor het bepalen van de baten-schadebalans van kinderen die naar school gaan tijdens de COVID-19-pandemie.
De formulering lijkt een beetje abstract, consistent met het genre van deze schrijfstijl. Om het in het Engels te zeggen: angst voor slechte Covid-uitkomsten was nooit een goede reden om de scholen te sluiten. Dat wil zeggen: dit was een grote vergissing. Het is schokkend om te bedenken wat er verloren is gegaan, hoe de kinderen zijn behandeld, hoe wreed zijn de ouders die zoveel aan belastingen of aan privéschoolonderwijs hebben betaald. Het is niet alleen diefstal van geld, maar ook van onderwijs en het goede leven.
AIER is het in het algemeen eens met De bewering van John Ioannidis vanaf half maart. Dit beleid werd ingevoerd zonder solide bewijs dat ze het virus zouden verzachten of de medische resultaten zouden verbeteren.
Patrick Wood is een toonaangevende en kritische expert op het gebied van duurzame ontwikkeling, groene economie, Agenda 21, 2030 Agenda en historische technocratie. Hij is de auteur van Technocracy Rising: The Trojan Horse of Global Transformation (2015) en co-auteur van Trilaterals Over Washington, Volumes I en II (1978-1980) met wijlen Antony C. Sutton.
We zijn in een wereld van pijn.