Jinping's idee van 'gerechtigheid' is scheef: regels moeten worden geharmoniseerd, maar toch geprivatiseerd. Met andere woorden: "u houdt zich aan uw regels en wij houden ons aan die van ons." Anders ga je weg. China zal de wereld niet veroveren via hegemonie, maar door technocratie te exporteren. ⁃ TN-editor
De Chinese president Xi Jinping zei dinsdag dat het mondiale bestuurssysteem rechtvaardiger en eerlijker moet worden gemaakt, en dat regels die door het ene land of sommige landen zijn vastgesteld, niet aan andere kunnen worden opgelegd. "De wereld wil gerechtigheid, geen hegemonie", zei Xi in zijn keynote speech op het jaarlijkse Boao Forum for Asia, het antwoord van de regio op Davos.
Maar waarom doet en zegt Xi Jinping wat hij is?
Om hem te begrijpen, moeten we naar de geschiedenis van zijn land kijken. De laatste 100 jaar waren een rode eeuw voor China, gedomineerd door het communisme. Het voertuig van deze overheersing was de Chinese Communistische Partij. Veel leiders zijn gekomen en gegaan, maar de partij blijft.
Over een paar maanden viert de CCP haar honderdjarig bestaan - 100 jaar na de oprichting van de partij. Er is veel veranderd in deze 100 jaar - het socialisme is op de achtergrond geraakt, gelijkheid is een ongemak geworden. De partij van boeren en guerrilla's streeft naar wereldheerschappij en neemt geen gevangenen.
Mao Zedong had het altijd over het zoeken naar waarheid op basis van feiten. Tegenwoordig is zijn land gespecialiseerd in propaganda en onwaarheden.
Hoe heeft dit kunnen gebeuren?
China is een beeld van zijn leider, en het Chinese communisme is persoonlijkheidsgedreven. De leider bepaalt welke kant de partij en het land gaan. Drie hoofdstukken van het Chinese communisme getuigen hiervan.
Eerst was er het tijdperk van Mao Zedong, een onzekere en meedogenloze leider die de leiding had over dodelijke hongersnoden en een gewelddadige culturele revolutie, daarna kwam Deng Xiaoping en het tijdperk van hervormingen. China begon technocratie te adopteren en de moderniteit te omarmen, wat eindigde met het presidentschap van Hu Jintao. En toen kwam Xi Jinping, die China op oorlogspad leidt. Dit hoofdstuk van het Chinese communisme ontvouwt zich nog steeds en hij heeft al een besluit genomen over de climax.
Een wereld die wordt gedomineerd door de Volksrepubliek met hem aan het roer. Xi Jinping blijft praten over de Chinese droom. Hij is van plan dit te doen door de partij stevig bovenaan te zetten. Het politburo is nu een geheimzinnige kliek waarvan staatsbedrijven partijbezit zijn geworden. Het People's Liberation Army is teruggebracht tot huurlingen. Xi Jinping is van plan een nieuwe wereldorde te creëren.
China kaapt wereldorganisaties en geeft ze een nieuwe vorm. Chinese staatsburgers staan aan het hoofd van vier van de 15 VN-agentschappen. Ze hebben de Wereldhandelsorganisatie en de Wereldgezondheidsorganisatie tandeloos achtergelaten.
Dus hier is hoe een door Peking geleide wereld eruit zal zien: vrijheid en vrijheid zullen door de staat worden gereguleerd, het internet zal zwaar worden gecensureerd en democratie zal worden gereduceerd tot een theorie. Daarnaast kunnen we afscheid nemen van een op regels gebaseerde bestelling. Dit is het megaplan van China en de eerste stap is het testen van de wateren. De Zuid-Chinese Zee, waar nog steeds honderden Chinese schepen in betwiste wateren varen, is de generale repetitie van Peking.
Patrick Wood is een toonaangevende en kritische expert op het gebied van duurzame ontwikkeling, groene economie, Agenda 21, 2030 Agenda en historische technocratie. Hij is de auteur van Technocracy Rising: The Trojan Horse of Global Transformation (2015) en co-auteur van Trilaterals Over Washington, Volumes I en II (1978-1980) met wijlen Antony C. Sutton.
