Waarom de VN duurzame ontwikkelingsdoelen voor steden heeft gecreëerd

De dagelijkse werking van steden is een ingewikkelde zaak. Bootstrapped budgetten, lastige inkoopprocessen en een tekort aan talent maken het uiterst moeilijk om effectief uit te voeren. Voeg daar een steeds groeiende lijst van uitdagingen aan toe: verstikte vervoerssystemen te vaak in combinatie met een gebrek aan betaalbare woningen of toegankelijke openbare ruimtes; ongelijkheid, onrechtvaardigheid en klimaatverandering, ongeacht of stadsbeheerders ervoor kiezen om ze aan te pakken. Voor degenen die worden belast met het vinden van oplossingen voor deze problemen, kan een vinger die kwispelt over wat uw prioriteiten zouden moeten zijn behoorlijk vervelend zijn. Maar dat is precies wat de Sustainable Development Goals Doen. En ze zijn veel te laat.

Onze wereld transformeren: de 2030-agenda voor duurzame ontwikkeling is een "actieplan voor mens, planeet en welvaart". De goedkeuring van deze agenda markeert de 70-verjaardag voor de Verenigde Naties die zullen worden gevierd op de top voor duurzame ontwikkeling, die zal plaatsvinden. 25 - 27 tijdens de Algemene Vergadering van de VN in New York. (Neem deel aan UN Habitat, Global Urban Futures Project binnen de New School, New America en Next City op september 25, 2015 voor een discussie over veiligere steden en duurzame ontwikkeling.)

De SDGs voortbouwen op de 15-jaarhorizon van de 21 anti-armoededoelstellingen die in 2000 zijn vastgesteld door de acht millenniumdoelstellingen voor ontwikkeling (MDGs). Wat de SDGHet doel is te bereiken waar de MDGis gestopt, dus niet alleen armoede uitroeien en gelijke kansen creëren voor vrouwen en meisjes, maar ook de planeet beschermen en de weg vrijmaken voor een veerkrachtige toekomst. En in tegenstelling tot de MDGs, de 17-doelen en 169-doelen waaruit de SDGs werden niet ontwikkeld achter gesloten deuren. Maatschappelijke groepen leverden ook inhoudelijke input, wat bijdroeg aan de ontwikkeling van een agenda die beleid aan actie koppelt en oplossingen en benaderingen integreert die op gemeenschapsniveau zijn ontwikkeld, niet alleen in overheidsgebouwen.

Belangrijker nog, als Javier Solana legt uit SDGs zorgen voor meer gelijkwaardige voet tussen ontwikkelde en ontwikkelingslanden. Terwijl de SDGs erkennen zeker wereldwijde ongelijkheden, ze houden ontwikkelde landen meer verantwoordelijk voor praktijken en beleid thuis. Door dit te doen, de SDGs creëren ook een meer inclusief kader voor het herkennen van vooruitgang op plaatsen waar middelen en financiering meer beperkt zijn. Ik heb bijvoorbeeld lang geloofd dat stadsleiders in de Verenigde Staten kunnen leren van en voortbouwen op prestaties die zijn aangetoond door hun internationale collega's, en niet alleen Europa.

Dus welke plaats moeten de Verenigde Naties, een internationale organisatie met beperkt toezicht en autoriteit, burgemeesters en haar of zijn personeel vertellen wat ze moeten doen in hun steden en lokale gemeenschappen? Blijkt veel.

De SDGs kunnen stadsbestuurders helpen betere beslissingen te nemen. Ze kunnen ook de kans verkleinen dat investeringen tegenwoordig slechts tijdelijke oplossingen zijn of erger, omdat ze ongedaan moeten worden gemaakt vanwege een slechte planning en implementatie vanaf het begin. Neem bijvoorbeeld, doel 11 om steden en gemeenschappen inclusief, veilig, veerkrachtig en duurzaam te maken. Met 95 procent van stedelijke expansie in de komende decennia in de ontwikkelingslanden, bieden de 10-doelen van Doel 11 een blauwdruk voor het overwinnen van systemische uitdagingen en voor het verbeteren van het levensonderhoud van iedereen, niet alleen degenen die het zich kunnen veroorloven.

Lees het hele verhaal hier ...