Whitehead: buig niet voor een dictatoriale regering

“Als Amerikanen alleen veiligheid willen, kunnen ze naar de gevangenis. Ze zullen genoeg te eten hebben, een bed en een dak boven hun hoofd. Maar als een Amerikaan zijn waardigheid en zijn gelijkheid als mens wil behouden, hij mag zijn nek niet buigen voor welke dictatoriale regering dan ook. '— President Dwight D. Eisenhower

De regering wil dat we buigen voor haar dictaten.

Het wil dat we geloven in de fantasie dat we de droom leven, terwijl we in feite gevangen zitten in een eindeloze nachtmerrie van dienstbaarheid en onderdrukking.

Sterker nog, met de dag die voorbijgaat lijkt het leven in de Amerikaanse politiestaat steeds meer op het leven in de dystopische televisieserie De gevangene.

Eerste uitzending 55 jaar geleden in de VS, De gevangene-beschreven als "James Bond meets George Orwell gefilterd door Franz Kafka"-confronteerde maatschappelijke thema's die nog steeds relevant zijn: de opkomst van een politiestaat, het verlies van vrijheid, XNUMX uur per dag toezicht, de corruptie van de overheid, totalitarisme, bewapening, groepsdenken, massamarketing en de neiging van de mens gedwee hun levenslot te accepteren als gevangenen in een gevangenis die ze zelf hebben gemaakt.

Misschien wel het beste visuele debat ooit over individualiteit en vrijheid, De gevangene draait om een ​​Britse geheim agent die abrupt aftreedt om uiteindelijk opgesloten te raken in een virtuele gevangenis vermomd als een paradijs aan zee met parken en groene velden, recreatieve activiteiten en zelfs een butler.

Hoewel ze luxueus zijn, hebben de inwoners van het dorp geen echte vrijheid, ze kunnen het dorp niet verlaten, ze staan ​​onder constant toezicht, al hun bewegingen worden gevolgd door gemilitariseerde drones en ontdaan van hun individualiteit zodat ze alleen door nummers kunnen worden geïdentificeerd.

“Ik ben geen nummer. Ik ben een vrij man', luidt de mantra die in elke aflevering wordt gezongen De gevangene, grotendeels geschreven en geregisseerd door Patrick McGoohan, die ook de titelrol speelde van Number Six, de gevangengenomen overheidsagent.

Gedurende de serie wordt Number Six onderworpen aan ondervragingstactieken, marteling, hallucinogene drugs, identiteitsdiefstal, gedachtecontrole, droommanipulatie en verschillende vormen van sociale indoctrinatie en fysieke dwang om hem te “overtuigen” om te voldoen, op te geven, toe te geven en zich onderwerpen aan de wil van de machthebbers die zijn.

Nummer zes weigert te voldoen.

In elke aflevering verzet Number Six zich tegen de indoctrinatiemethoden van het dorp, worstelt hij om zijn eigen identiteit te behouden en probeert hij aan zijn ontvoerders te ontsnappen. "Ik zal geen deals met je sluiten", zegt hij nadrukkelijk tegen nummer twee, de dorpsbeheerder, ook wel gevangenisbewaarder genoemd. “Ik heb ontslag genomen. Ik zal niet worden gepusht, gearchiveerd, gestempeld, geïndexeerd, gedebriefd of genummerd. Mijn leven is van mij.”

Maar ongeacht hoe ver Number Six erin slaagt om te ontsnappen, het is nooit ver genoeg.

In de gaten gehouden door bewakingscamera's en andere apparaten, worden de ontsnappingspogingen van Number Six voortdurend gedwarsboomd door onheilspellende witte ballonachtige bollen die bekend staan ​​als 'rovers'.

Toch weigert hij op te geven.

"In tegenstelling tot mij", zegt hij tegen zijn medegevangenen, "hebben velen van jullie de situatie van je gevangenschap geaccepteerd en zullen hier sterven als rotte kool."

De ontsnappingen van Number Six worden een surreële oefening in zinloosheid, elke aflevering een ongrappige, verontrustende Groundhog's Day dat bouwt op tot dezelfde frustrerende ontknoping: er is geen uitweg.

Zoals journalist Scott Thill concludeert Bedraad'Opstand komt altijd met een prijs. Tijdens de veelgeprezen run van De gevangeneNummer zes wordt gemarteld, gehavend en zelfs ontploft: in de aflevering 'Do Not Forsake Me Oh My Darling' wordt zijn geest getransplanteerd naar het lichaam van een andere man. Nummer Zes ontsnapt herhaaldelijk uit The Village om er uiteindelijk naar terug te keren, gevangen als een dier, overmand door een rusteloze energie die hij niet kan gebruiken, en verraden door bijna iedereen om hem heen. "

De serie is een huiveringwekkende les over hoe moeilijk het is om je vrijheid te verwerven in een samenleving waarin gevangenismuren vermomd zijn binnen de ogenschijnlijk welwillende attributen van technologische en wetenschappelijke vooruitgang, nationale veiligheid en de noodzaak om te waken tegen terroristen, pandemieën, burgerlijke onrust, enz.

Zoals Thill opmerkte: “De gevangene was een allegorie van het individu, gericht op het vinden van vrede en vrijheid in een dystopie vermomd als een utopie. '

De gevangene's Village is ook een treffende allegorie voor de Amerikaanse politiestaat, die in rap tempo verandert in een volwaardige Surveillance State: het wekt de illusie van vrijheid en functioneert tegelijkertijd als een gevangenis: gecontroleerd, waakzaam, star, bestraffend, dodelijk en onontkoombaar.

De Amerikaanse Surveillance State, net als De gevangene's Village, is een metaforisch panopticon, een cirkelvormige gevangenis waarin de gevangenen worden bewaakt door een enkele wachter in een centrale toren. Omdat de gevangenen de wachter niet kunnen zien, kunnen ze niet zeggen of ze op enig moment in de gaten worden gehouden en moeten ze ervan uitgaan dat ze altijd in de gaten worden gehouden.

Achttiende-eeuwse sociaal theoreticus Jeremy Bentham stelde zich voor dat de panopticon-gevangenis een goedkopere en effectievere manier zou zijn om 'geest over geest te krijgen, in een hoeveelheid die tot nu toe zonder voorbeeld was'.

Het panopticon van Bentham, waarin de gevangenen worden gebruikt als een bron van goedkope, ondergeschikte arbeidskrachten, is een model geworden voor de moderne surveillancestaat waarin de bevolking voortdurend in de gaten wordt gehouden, gecontroleerd en beheerd door de machthebbers, terwijl het bestaan ​​ervan wordt gefinancierd. .

Nergens naartoe rennen en nergens verbergen: dit is de mantra van de architecten van de Surveillance State en hun zakelijke medewerkers.

Overheidsogen houden je in de gaten.

Ze zien alles wat je leest: wat je leest, hoeveel je uitgeeft, waar je naartoe gaat, met wie je contact hebt, wanneer je 's ochtends wakker wordt, wat je kijkt op televisie en leest op internet.

Elke beweging die je maakt, wordt gemonitord, gedolven voor gegevens, gekraakt en getabelleerd om een ​​profiel te verzamelen van wie je bent, wat je drijft en hoe je het beste onder controle kunt houden wanneer en als het nodig wordt om je op één lijn te krijgen.

Wanneer de overheid alles ziet en alles weet en een overvloed aan wetten heeft om zelfs de meest ogenschijnlijk rechtopstaande burger een crimineel en wetsovertreder te maken, dan is het oude gezegde dat je je nergens zorgen over hoeft te maken als je niets meer te verbergen hebt is van toepassing.

Afgezien van de overduidelijke gevaren van een regering die zich gerechtvaardigd en bevoegd voelt om haar mensen te bespioneren en haar steeds groter wordende arsenaal aan wapens en technologie te gebruiken om ze te bewaken en te controleren, naderen we een tijd waarin we gedwongen zullen worden om te kiezen tussen buigen in gehoorzaamheid aan de voorschriften van de overheid - dat wil zeggen, de wet, of wat een overheidsfunctionaris ook beschouwt als de wet - en het behouden van onze individualiteit, integriteit en onafhankelijkheid.

Wanneer mensen over privacy praten, nemen ze ten onrechte aan dat alleen datgene wordt beschermd dat verborgen is achter een muur of onder iemands kleding. De rechtbanken hebben dit misverstand bevorderd met hun voortdurend veranderende afbakening van wat een 'verwachting van privacy' is. En technologie heeft het water verder vertroebeld.

Privacy is echter zoveel meer dan wat u doet of zegt achter gesloten deuren. Het is een manier om iemands leven stevig te leven in de overtuiging dat je de meester van je leven bent, en elk onmiddellijk gevaar voor een andere persoon uitsluit (wat heel anders is dan de zorgvuldig ontworpen bedreigingen voor de nationale veiligheid die de overheid gebruikt om haar acties te rechtvaardigen) , het gaat niemand om wat je leest, wat je zegt, waar je naartoe gaat, met wie je je tijd doorbrengt en hoe je je geld uitgeeft.

Helaas, die van George Orwell 1984- waar "je moest leven - leefde, uit gewoonte die instinct werd - in de veronderstelling dat elk geluid dat je maakte werd gehoord, en, behalve in de duisternis, elke beweging die werd onderzocht" - is nu onze realiteit geworden.

We bevinden ons nu in de niet benijdenswaardige positie van zijn bewaakt, beheerd, bijeengedreven en gecontroleerd door technologieën dat antwoord op regerings- en bedrijfsheersers.

Bedenk dat op een bepaalde dag, de gemiddelde Amerikaan die zijn dagelijkse bezigheden uitvoert, zal worden gevolgd, gesurveilleerd, bespioneerd en gevolgd in meer dan 20 anders manieren, door ogen en oren van zowel de overheid als het bedrijfsleven.

Een bijproduct van dit nieuwe tijdperk waarin we leven, of je nu door een winkel loopt, in je auto rijdt, je e-mail checkt of met vrienden en familie aan de telefoon praat, je kunt er zeker van zijn dat een of andere overheidsinstantie meeluistert en volgt jouw gedrag.

Dit begint zelfs niet de zakelijke trackers te raken die uw aankopen, webbrowsen, Facebook-berichten en andere activiteiten die plaatsvinden in de cybersfeer volgen.

Pijlstaartrog apparaten gemonteerd op politieauto's om mobiele telefoons te traceren, Doppler-radarapparaten die menselijke ademhaling en beweging binnen in een huis kan detecteren, kentekenlezers die dat kunnen record tot 1800 nummerplaten per minuut, trottoir en "openbare ruimte" camera's in combinatie met gezichtsherkenning en gedragssensortechnologie die de basis leggen voor de politie "Pre-crime" programma's, camera's van politie-instanties die politieagenten veranderen in zwervende bewakingscamera's, de internet van dingen: al deze technologieën (en meer) vormen samen een samenleving waarin weinig ruimte is voor indiscreties, onvolkomenheden of daden van onafhankelijkheid - vooral niet wanneer de overheid je telefoontjes kan afluisteren, je e-mails kan lezen, je rijgedrag kan controleren , volg je bewegingen, bekijk je aankopen nauwkeurig en kijk door de muren van je huis.

Zoals de Franse filosoof Michel Foucault in zijn 1975-boek concludeerde Discipline en straffen'Zichtbaarheid is een valkuil. '

Dit is het elektronische concentratiekamp – de panoptische gevangenis – het dorp – waarin we nu opgesloten zitten.

Het is een gevangenis waaruit geen ontsnapping mogelijk is. Zeker niet als de overheid en haar bondgenoten er iets over te zeggen hebben.

Zoals Glenn Greenwald opmerkt:

“De manier waarop de dingen zouden moeten werken, is dat we vrijwel alles moeten weten over wat [overheidsfunctionarissen] doen: daarom worden ze ambtenaren genoemd. Ze zouden vrijwel niets weten over wat we doen: daarom worden we particulieren genoemd. Deze dynamiek - het kenmerk van een gezonde en vrije samenleving - is radicaal omgekeerd. Nu weten ze alles over wat we doen en bouwen ze voortdurend systemen om meer te weten. Ondertussen weten we steeds minder over wat ze doen, omdat ze muren van geheimhouding bouwen waarachter ze functioneren. Dat is de onbalans die moet worden beëindigd. Geen democratie kan gezond en functioneel zijn als de meest consequente daden van degenen die politieke macht uitoefenen, volledig onbekend zijn voor degenen aan wie ze geacht worden verantwoordelijk te zijn. "

Dit zal allemaal niet veranderen, ongeacht welke partij het Congres of het Witte Huis controleert, want ondanks al het werk dat wordt gedaan om ons te helpen geloven in de fantasie dat dingen zullen veranderen als we gewoon de juiste kandidaat kiezen, zullen we nog steeds gevangenen zijn. van het dorp.

Dus hoe ontsnap je? Om te beginnen, weersta de drang om je te conformeren aan een groepsgeest en de tirannie van maffia-denken zoals gecontroleerd door de Deep State.

Denk voor jezelf. Wees een individu.

Zoals McGoohan in 1968 opmerkte: “Op dit moment worden individuen ontdaan van hun persoonlijkheid en worden ze gehersenspoeld tot slaven… Zolang mensen iets voelen, is dat het mooie. Het is moeilijk als ze rondlopen zonder te denken en niet te voelen. Als je zo'n menigte hebt, kun je ze veranderen in het soort bende dat Hitler had. '

Wil je vrij zijn? Verwijder de blinddoek die je verblindt voor het oplichterij van de Deep State, stop met jezelf te dopen met overheidspropaganda en ontsnap uit de politieke wurggreep die ervoor zorgt dat je in de pas loopt met tirannen en dictators.

Zoals ik duidelijk maak in mijn boek Battlefield America: The War on the American People en in zijn fictieve tegenhanger De dagboeken van Erik Blair, totdat je in het reine komt met het feit dat de overheid het probleem is (ongeacht welke partij domineert), zul je nooit ophouden gevangenen te zijn.

Lees hier het hele verhaal ...