Science Journal duwt internationale technocratische tirannie

De milieubeweging wil het rijke westen veel armer maken, zodat de behoeftigen rijker kunnen worden.

Maar in plaats van het lot van de ontwikkelingslanden te verbeteren door middel van cruciale projecten zoals de aanleg van een Afrikaans elektriciteitsnet, zeggen milieuactivisten dat aanzienlijke vooruitgang zal moeten wachten totdat de verbeteringen duurzaam kunnen zijn - wat betekent dat miljarden in armoede zullen moeten blijven steken om "Red de aarde."

Nadat we substantiële groei voor onze arme broeders en zusters hebben uitgesloten, wordt ons verteld dat we de rijkdom van het Westen substantieel moeten herverdelen onder de armen, zodat de hele wereld in een aanzienlijk lagere (voor ons) maar relatief gelijke standaard kan leven van leven.

Met andere woorden, vergeet het creëren van een wereld met vrijheid van kansen, maar kantel naar utopische windmolens om gelijke resultaten af ​​te dwingen: voor ieder volgens zijn behoeften, van ieder volgens zijn bekwaamheid.

Dat is zeker de boodschap van een nieuw artikel gepubliceerd in Natuur Duurzaamheid. Na het identificeren van de criteria voor een 'goed leven', pushen de auteurs herverdeling op wereldschaal. Van, "Een goed leven voor iedereen binnen planetaire grenzen"(Mijn nadruk):

We passen een top-downbenadering toe die aandelen van elke planetaire grens verdeelt over landen op basis van de huidige bevolking (een biofysische grensaanpak per hoofd van de bevolking). Hoewel de literatuur over milieujustitie de noodzaak van gedifferentieerde verantwoordelijkheden in de praktijk benadrukt, stelt een benadering per hoofd van de bevolking ons in staat om te onderzoeken welke kwaliteit van leven zou kunnen zijn universeel bereikt als middelen gelijkelijk werden verdeeld.

Het is een belangrijke vraag die moet worden beantwoord, omdat vaak wordt beweerd dat alle mensen goed kunnen leven als de rijken minder consumeren, zodat de armen meer kunnen consumeren.

Dit betekent limieten, limieten, limieten!

De theorie van de menselijke behoeften ontwikkeld door de bovengenoemde auteurs ... visualiseert duurzaamheid in termen van een donutvormige ruimte waar het gebruik van hulpbronnen hoog genoeg is om te voorzien in de basisbehoeften van mensen (de binnengrens), maar niet zo hoog dat het planetaire grenzen overschrijdt (de buitenste grens).

Met andere woorden, groei is uit. We moeten leven in economische en sociale systemen die strikt worden beperkt door willekeurige grenzen aan het gebruik van middelen die zijn vastgesteld door 'de experts'.

De auteurs stellen dat bloeiende samenlevingen hun quota voor het gebruik van hulpbronnen "overschrijden":

Landen met hogere niveaus van levenstevredenheid en een gezonde levensverwachting hebben ook de neiging om meer biofysische grenzen te overschrijden ... Over het algemeen zijn sociale prestaties het sterkst gekoppeld aan CO2-emissies en materiële voetafdruk ...

De sociale indicatoren die het sterkst gekoppeld zijn aan het gebruik van hulpbronnen zijn voortgezet onderwijs, sanitaire voorzieningen, toegang tot energie, inkomen en voeding. Met uitzondering van onderwijs, hangen deze nauwer samen met het voldoen aan fysieke behoeften dan met het bereiken van meer kwalitatieve doelen (bijvoorbeeld sociale ondersteuning en democratische kwaliteit). De sociale indicator die het minst sterk gekoppeld is aan het gebruik van hulpbronnen is werkgelegenheid.

Ze praten over democratie. Maar ze menen het niet, want ze schrijven een internationale technocratische tirannie voor - verwoord in passieve taal - die de succesvolle mensen zou moeten geven aan mensen in nood om hun toegenomen gebruik van natuurlijke hulpbronnen te voorkomen:

Als alle mensen een goed leven moeten leiden binnen planetaire grenzen, dan suggereren onze resultaten dat voorzieningensystemen fundamenteel moeten worden geherstructureerd om te voorzien in basisbehoeften op een veel lager niveau van hulpbronnengebruik.

Hoe ga je dat doen, jongens? Inbeslagname van rijkdom? Verhoogd socialisme? Vernietiging van de democratie voor die landen die niet bereid zijn hun muren bloot te leggen? In zoveel woorden, al het bovenstaande:

Op basis van onze bevindingen kunnen twee brede strategieën landen helpen dichter bij een veilige en rechtvaardige ruimte te komen. De eerste is om te focussen op het bereiken van 'voldoende' in het gebruik van hulpbronnen ...

Een focus op toereikendheid houdt in dat wordt erkend dat overconsumptie samenlevingen belast met een verscheidenheid aan sociale en milieuproblemen, en verder gaan dan het nastreven van bbp-groei om nieuwe maatregelen van vooruitgang te omarmen. Het kan ook gaan om het nastreven van 'degrowth' in rijke landen en de verschuiving naar alternatieve economische modellen zoals een steady-state economie.

Lees hier het hele verhaal ...