Wetenschap: wanneer wetenschap religie wordt

De populaire slogan van vandaag is "Geloof in de wetenschap." Het wordt vaak gebruikt als wapen tegen mensen die niet in principe de wetenschap afwijzen, maar eerder een of andere prominente wetenschappelijke propositie, of het nu gaat om het COVID-19-vaccin, klimaatverandering, voeding (vetarm versus koolhydraatarm eten), om maar te zwijgen een paar. Mijn doel hier is niet om een ​​bepaald wetenschappelijk standpunt te verdedigen of te ontkennen, maar om het model van de wetenschap in twijfel te trekken dat de luidste zelfverklaarde gelovigen in de wetenschap lijken te werken. Hun model maakt dat de wetenschap bijna identiek lijkt aan wat ze bedoelen met, en aanvallen als, religie. Als dat het geval is, zouden we niet naar hen moeten luisteren als ze de rest van ons de les lezen over de wetenschap.

Het duidelijkste probleem met de aansporing om 'in de wetenschap te geloven' is dat het geen enkel nut heeft als wetenschappers met een goede reputatie - dat wil zeggen bonafide experts - aan beide (of alle) kanten van een bepaalde empirische kwestie worden gevonden. Dominante delen van de intelligentsia geven er misschien de voorkeur aan dat we dit niet weten, maar er zijn experts die afwijkende meningen hebben over veel wetenschappelijke vragen die sommigen vrolijk uitspreken als "beslecht" door een "consensus", dat wil zeggen, buiten discussie. Dit geldt met betrekking tot de precieze aard en waarschijnlijke gevolgen van klimaatverandering en aspecten van het coronavirus en zijn vaccin. Zonder echt bewijs worden gediplomeerde buitenbeentjes vaak verguisd als zijnde gecorrumpeerd door de industrie, met het stilzwijgende vertrouwen dat wetenschappers die de gevestigde positie vertolken puur en onvergankelijk zijn. Het is alsof de zoektocht naar overheidsgeld op zich geen vooroordeel kan zijn voor wetenschappelijk onderzoek. Bovendien is niemand, zelfs wetenschappers niet, immuun voor groepsdenken en vooroordelen over bevestiging.

Dus het refrein "geloof de wetenschap" geeft de gediplomeerde buitenbeentjes geen bericht, tenzij het is om ze te belasteren. Blijkbaar komt de waarheid volgens het wetenschapsmodel van de gelovigen van een seculiere berg Sinaï (Mount Science?) dankzij een stel gezalfde wetenschappers, en die verklaringen mogen niet in twijfel worden getrokken. De andersdenkenden kunnen worden genegeerd omdat ze buiten de uitverkorenen staan. Hoe bereikten de uitverkorenen hun verheven positie? Vaak, maar niet altijd, ging het via het politieke proces: bijvoorbeeld een benoeming bij een overheidsinstantie of het toekennen van prestigieuze subsidies. Het kan zijn dat een wetenschapper gewoon de aanbidding van de progressieve intelligentsia heeft gewonnen omdat zijn of haar opvattingen gemakkelijk aansluiten bij een bepaalde beleidsagenda.

Maar dat is geen wetenschap; het is religie, of in ieder geval het stereotype van religie waar de 'wetenschappelijke gelovigen' zich tegen verzetten in naam van de verlichting. Wat het oplevert is dogma en in feite beschuldigingen van ketterij.

In de echte wetenschap bestaat er geen uitverkorene en geen Mount Science. Echte wetenschap is een ruw-en-tuimelproces van hypothesen, openbare testen, poging tot replicatie, theorievorming, afwijkende mening en weerlegging, weerlegging (misschien), herziening (misschien) en bevestiging (misschien). Het is een oneindig proces, zoals het duidelijk moet zijn. Wie weet wat er om de volgende hoek is? Geen enkele empirische kwestie kan voor eens en voor altijd door consensus worden opgelost, zelfs als een theorie na verloop van tijd voldoende competente uitdagingen heeft doorstaan ​​om een ​​hoge mate van vertrouwen te rechtvaardigen. (In een wereld van schaarse middelen, inclusief tijd, kunnen niet alle vragen worden nagestreefd, dus moeten er keuzes worden gemaakt.) De institutionele bevoegdheid om zaken bij consensus beslecht te verklaren, opent de deur naar allerlei soorten onheil die de geest van de wetenschap schenden en mogelijk het publiek financieel en anderszins schaden.

Het rare is dat 'gelovigen in de wetenschap' soms laten zien dat ze de wetenschap goed begrijpen. Sommige atheïsten van beroemdheden gebruiken bijvoorbeeld een correct wetenschappelijk model wanneer ze religieuze mensen erop aandringen dat we nooit de 'absolute waarheid' kunnen bereiken, waarmee ze bedoelen dat onfeilbaarheid buiten bereik is. Maar ze vergeten dit principe snel als het gaat om hun huisdier-wetenschappelijke proposities. Dan klinken ze plotseling als de mensen die ze het uur ervoor aanvielen.

Een ander probleem met de dogmatische 'gelovigen in de wetenschap' is dat ze ervan uitgaan dat goed overheidsbeleid, dat een normatieve zaak is, naadloos voortvloeit uit 'de wetenschap', wat een positieve zaak is. Als je de wetenschap kent, dan weet je wat iedereen zou moeten doen - althans dat denken de wetenschappelijke dogmatici. Het is alsof wetenschappers uniek gekwalificeerd zijn op grond van hun expertise om de beste reactie van het publiek voor te schrijven.

Maar dat is volkomen onwaar. Openbaar beleid gaat over moreel oordeel, afwegingen en het gerechtvaardigde gebruik van dwang. Natuurwetenschappers hebben geen unieke kennis van deze zaken en zijn ook niet in staat om de juiste beslissingen te nemen voor iedereen. Toen medische wetenschappers een sluiting van de economische activiteit adviseerden vanwege de pandemie, spraken ze niet als wetenschappers maar als moralisten (in wetenschapperskleding). Wat zijn hun? special kwalificaties voor die functie? Hoe hadden die wetenschappers ooit rekening kunnen houden met alle ernstige gevolgen van een lockdown - psychologische, huishoudelijke, sociale, economische, enz. - voor de diverse individuele mensen die onderworpen zouden zijn aan het beleid? Wat kwalificeert natuurwetenschappers om te beslissen dat mensen die gescreend moeten worden op kanker of hartaandoeningen voor onbepaalde tijd moeten wachten, terwijl mensen met een officieel aangewezen ziekte dat niet hoeven te doen? (Politici vaardigen de formele verboden uit, maar hun wetenschappelijke adviseurs zorgen voor schijnbare geloofwaardigheid.)

Hier is het relevante onderscheid: terwijl we de wetenschap zouden moeten bevoordelen, zouden we moeten verwerpen sciëntisme, de verkeerde overtuiging dat de enige vragen die het waard zijn om te worden gesteld die zijn die ontvankelijk zijn voor de methoden van de natuurwetenschappen en daarom moeten alle vragen ofwel op de juiste manier worden herschikt of als wartaal worden afgedaan. FA Hayek, in De contrarevolutie van de wetenschap, gedefinieerd sciëntisme als de "slaafse imitatie van de methode en taal van de wetenschap."

Ik vind het leuk hoe de filosoof Gilbert Ryle het inbracht Het concept van de geest: “Natuurkundigen hebben misschien ooit de antwoorden op alle fysieke vragen gevonden, maar niet alle vragen zijn fysieke vragen. De wetten die ze hebben gevonden en zullen vinden, kunnen, in zekere zin van het metaforische werkwoord, alles regelen wat er gebeurt, maar ze bepalen niet alles wat er gebeurt. Ze bepalen inderdaad niets wat er gebeurt. Natuurwetten zijn geen fiats.”

"Hoe moeten we leven?" is niet een van die vragen die natuurwetenschappers bijzonder gekwalificeerd zijn om te beantwoorden, maar het is zeker de moeite waard om te stellen. Evenzo: "Welke risico's moeten u of ik nemen of vermijden?" Er is een wereld van verschil tussen de uitspraak van een medisch deskundige: “Vaccin X is over het algemeen veilig en effectief” en “Vaccinatie moet verplicht.” (Een van de grote critici van het sciëntisme was Thomas Szasz, MD, die zijn leven wijdde aan het bestrijden van de medische professie, en vooral die van de psychiatrie, om morele kwesties om te vormen tot medische kwesties en daardoor mensen te controleren in naam van belangeloze wetenschap.)

De meeste mensen zijn niet gekwalificeerd om de meeste wetenschappelijke conclusies te beoordelen, maar ze zijn gekwalificeerd om hun leven redelijk te leven. Ik ben er zeer zeker van dat de aarde een bol is en dat een watermolecuul uit twee delen waterstof en een deel zuurstof bestaat. Maar ik weet niet hoe ik die stellingen moet bevestigen. We moeten dus allemaal vertrouwen op wetenschappelijke en medische autoriteiten - niet in de zin van macht, maar in de zin van expertise en reputatie. (Zelfs autoriteiten in het ene gebied vertrouwen op autoriteiten in andere.)

Maar we moeten ook bedenken dat de empirische beweringen van die autoriteiten vernietigbaar zijn; dat wil zeggen, ze staan ​​in principe open voor weerlegging en misschien weerlegging, dat wil zeggen, het wetenschappelijke proces. Afgezien van de onmisbare en zichzelf validerende axioma's van de logica, zijn alle claims in deze zin open. Dat proces brengt ons bij de waarheid. Zoals John Stuart Mill opmerkte in: Op Liberty, kan zelfs een andersdenkende die een aantoonbaar verkeerde kijk op een vraag heeft, iets belangrijks weten over die vraag die over het hoofd is gezien. Tot ons gevaar sluiten we mensen de mond of roepen ze af als ketters. Dat is dogma, geen wetenschap.

Lees hier het hele verhaal ...