Reflexieve wet: het nieuwe rechtsstelsel voor duurzame ontwikkeling

Elke samenleving in de geschiedenis is afhankelijk geweest van compatibele systemen van sociale structuur, economie en politiek. En elke unieke samenleving wordt gereguleerd door een compatibel rechtssysteem dat alle geschillen tussen haar burgers beslecht. In de westerse wereld en vooral in Amerika wordt dit vereerd als de "Rule of Law".

Op augustus 26, 2014 de New York Times de kop gehaald, Obama streeft naar klimaatakkoord in plaats van verdrag. Kortom, Obama zou Executive Orders gebruiken om de VS te verstrikken in een wereldwijd "verdrag" over klimaatverandering, zonder de Amerikaanse Senaat te raadplegen. De grondwet vereist echter dat de senaat over alle verdragen stemt en de lat ligt hoog: er is een tweederde stem voor nodig om goed te keuren.

Voor de globalist is de grondwet uit. De rechtsstaat is ingestort. Reflexive Law heeft het allemaal overtroffen. De rest van dit artikel laat zien hoe en waarom.

Als je "Huh?" Zegt, kun je beter elk woord van dit rapport lezen en erachter komen, omdat dit misschien wel de belangrijkste hoeveelheid bewijs is die ooit is onthuld over de ingrijpende transformatie van de Amerikaanse samenleving.

Obama's belangrijkste adviseur en 'onderhandelaar' van dit zogenaamde klimaatakkoord was John Podesta, en dit hele verdrag-door-uitvoerende-orde debacle kan recht aan zijn voeten worden gelegd. Tot voor kort was Podesta lid van de Trilaterale Commissie. Hij was Bill Clinton's stafchef in de 1990s en de oorspronkelijke aanstichter van het beleid van de Executive Branch om Executive Orders te gebruiken om het Congres over bepaalde kwesties te omzeilen. Clinton, ook een Trilateraal lid, creëerde veel van dergelijke EO's om het Congres opzij te zetten, en het Congres liet hem er helaas mee wegkomen.

Genoeg over Podesda. Bedenk dat hij de belangrijkste beweger was in wat ik ga onthullen.

Het NYT-artikel verklaarde:

Om die eis te omzeilen [van een 2 / 3 Senaatstemming], Bedenken de klimaatonderhandelaars van president Obama wat zij een "politiek bindende" deal noemen die landen "naam en schande" zou maken om hun uitstoot te verminderen. De deal stuit waarschijnlijk op sterke bezwaren van Republikeinen op Capitol Hill en van arme landen over de hele wereld, maar onderhandelaars zeggen dat dit misschien wel de enige realistische weg is.

Terwijl ik wat onderzoek deed voor mijn boek, Technocracy Rising: The Trojan Horse of Global Transformation, een ander boek had mijn aandacht getrokken en dus kocht ik het impulsief. De titel was Vergroening NAFTA door Markell en Knox en het werd gepubliceerd in 2003 door Stanford University Press. Volgens het boek was er een aanvullende overeenkomst met NAFTA (1992), de Noord-Amerikaanse overeenkomst voor milieusamenwerking (NAAEC), die de Noord-Amerikaanse commissie voor milieusamenwerking (CEC) oprichtte. De CEC was "De eerste internationale organisatie die is opgericht om de milieuaspecten van economische integratie aan te pakken." (1)

Ik was van plan het boek voor een toekomstige datum in mijn bibliotheek te bewaren, maar aangezien ik onlangs een vijf uur durende vliegtuigvlucht had en iets moest doen, gooide ik het haastig in mijn aktetas toen ik de deur uitging. Tijdens de eerste etappe van de vlucht bladerde ik door het boek en onderstreepte een paar dingen, maar verder viel ik er meestal in slaap. Op de terugvlucht 10 dagen later pakte ik het weer op en sloeg de pagina's om met de gedachte dat het meer van hetzelfde zou zijn, alleen om op een hoofdstuk achterin te vallen met de titel, "Coördinatie van land- en watergebruik in het stroomgebied van de San Pedro." De San Pedro-rivier ligt in het zuiden van Arizona, en het gebeurde gewoon dat ik een ranch op diezelfde rivier had gehad toen ik voor het eerst studeerde in 1968, en dus kende ik het gebied als mijn broekzak. Nu was ik het werkelijk geïnteresseerd!

Het San Pedro River Basin was het eerste een voorbeeld van CEC-betrokkenheid omdat het een klein en relatief onbelangrijk gebied was en omdat de bovenloop van de San Pedro-rivier zijn oorsprong vond in Mexico, net ten zuiden van de Amerikaanse grens. Vergroening NAFTA toegelicht,

Op grond van de artikelen 13 en 14 kan het secretariaat de inzendingen van burgers aanvaarden en beoordelen dat een van de drie landen zijn bestaande milieuwetten niet handhaaft. (2)

In feite kwam de San Pedro-inzending (klacht) helemaal niet van een burger, maar van de radicale linkse milieugroep uit Tucson, de Southwest Center for Biological Diversity (SCBD). Alleen al de beschuldiging dat het gebied in strijd was met hun vooroordelen over normaliteit was voldoende om een ​​verwoestende reeks gebeurtenissen op gang te brengen die het San Pedro River Basin voor altijd veranderde. Hier is het complot dikker geworden. De auteurs legden uit:

Artikel 13 kan worden gekarakteriseerd als een voorbeeld van postmodern, "zacht" of "reflexief" internationaal recht omdat het beoogt het publieke en private gedrag te beïnvloeden zonder de dreiging van de handhaving van traditionele, op sancties gebaseerde "harde" wetgeving. (3)

Ik had alleen de term "zachte wet" eerder gehoord (duidelijk niet begrepen), maar wat was "Reflexieve wet"? De auteur behandelde ze als synoniemen. Na nog een rondje graven, vond ik de bron van Reflexive Law in het volgende artikel, Op weg naar een theorie van recht en maatschappelijke ontwikkeling, geschreven door een professor in internationaal recht in Zweden:

Een andere socioloog die zich in fasen heeft beziggehouden met juridische ontwikkeling is Günther Teubner. Hij heeft in een artikel in Law and Society Review 1983 naar voren gebracht een theorie dat de wet zich verplaatst van formeel naar materieel recht en verder naar iets dat hij reflexief recht noemt. Teubner is het met Nonet-Selznick eens dat we een fase van formeel recht hebben doorlopen, die consistent is met het concept van autonoom recht, en daarna een stadium van materieel recht zijn ingegaan. Teubner vindt dat de overgang van formeel naar materieel recht in twee soorten moet worden verdeeld. Een 'echte' materiële wet die wordt gebruikt om specifieke, concrete waarden te realiseren, wat Teubner vraagt ​​om materieel recht en een ander soort materiële wet die Teubner reflexief recht heeft genoemd. Deze laatste rechtsvorm wordt gekenmerkt door constitutieve en procedurele regels die grenzen stellen aan juridische ontwikkelingen zonder concrete te realiseren materiële waarden te specificeren. Teubner vat de kenmerken van het wederkerend recht samen als volgt:

Reflexief recht beïnvloedt de kwaliteit van de resultaten zonder te bepalen of de overeenkomsten worden bereikt. In tegenstelling tot de formele wetgeving zijn er geen voorafgaande uitkeringen zoals gegeven. Anders dan materieel recht geldt niet dat bepaalde contractuele uitkomsten wenselijk zijn. (4)

We zien dus dat Reflexive Law iets meer dan 30 jaar oud is, en toch is het sindsdien het belangrijkste middel geworden om de traditionele rechtsstaat, gebaseerd op daadwerkelijk wetten, in de Verenigde Staten en in de westerse wereld. Bovendien begint Reflexive Law zonder eerst precies te bepalen wat overeenstemming wordt bereikt, maar gaat toch vooruit om te zien hoe ver de deelnemers kunnen worden geduwd.

Harde wet, waar we allemaal bekend mee zijn, geeft duidelijke resultaten wanneer deze wordt overtreden. Als je te snel rijdt, krijg je een kaartje. Als u gewapende overvallen pleegt, gaat u voor een bepaalde periode naar de gevangenis. Dit is de traditionele rechtsstaat waarop onze Republiek en Grondwet is gebaseerd. Wetten worden gecreëerd door een wetgevende macht, uitgevoerd door de uitvoerende macht en berecht door de rechterlijke macht.

Vergroening NAFTA en vervolgens precies beschreven wat Reflexive Law inhoudt:

Reflexief recht probeert systematisch wettelijke regels in overeenstemming te brengen met normen die de relevante actoren zullen internaliseren. Het bouwt voort op het besef dat de redenen waarom mensen zich daadwerkelijk aan de wet houden uiteindelijk buiten formele rechterlijke macht liggen en de macht van de staat om regels af te dwingen. (5)

Nogmaals, Reflexive Law begint met gewenste resultaten, gecreëerd door niet-gekozen en niet-verantwoordelijke actoren, waarvoor geen wetten bestaan. Ja ze kon een beroep doen op het Congres om wetgeving te creëren, zoals vereist door de Grondwet. Aan het einde van het reflexieve proces, hieronder beschreven, wordt de daadwerkelijk de resultaten zijn afhankelijk van hoe goed de belanghebbenden 'internaliseren' wat wordt voorgesteld. Met andere woorden, er is helemaal geen echt juridisch proces, maar eerder een verbijsterend proces dat de actoren in overeenstemming brengt.

"Vrijgeven van informatie'Is een belangrijk beleidsinstrument van Reflexive Law. Dat wil zeggen dat de geproduceerde analyse wordt gepresenteerd met de "aanbevolen resultaten". Vervolgens worden openbare vergaderingen gehouden om consensus te bereiken tussen individuele burgers en andere "actoren". In het geval van de San Pedro River Basin-studie heeft de CEC het Udall Center van de Universiteit van Arizona ingeroepen om deze openbare bijeenkomsten te houden. Kortom, er was geen consensus onder de werkelijke inwoners van het gebied, zoals het boek eenvoudig opmerkt: 'De publieke opinie was emotioneel verdeeld over de vermindering van geïrrigeerde landbouw.”(6) Echt? In feite waren de boeren en veeboeren in het gebied buitengewoon razend, maar het werkelijke doel van de openbare bijeenkomsten had niets te maken met het verkrijgen van hun vrijwillige consensus. De bijeenkomsten waren eerder bedoeld om er publiekelijk misbruik van te maken totdat ze zich onderwierpen.

De Vergroening NAFTA auteurs waren hier erg bot over:

Deze ervaring onthult twee krachtige prikkels op het werk: schande en verlangen om deugdzaam te zijn terwijl u geld bespaart of de winstmarges verhoogt. In een wereld na de Holocaust hebben mensenrechten-NGO's schaamte effectief gebruikt om naleving van universele mensenrechtennormen te bewerkstelligen. Ook is vrijwillige reductie van vervuiling bereikt wanneer het voor een industrie intern winstgevend is om haar lozingen te verminderen of een industrie anticipeert op verhoogde regelgevende of publieke druk om deze te verminderen door de openbaarmaking, zoals door publiekelijk beschaamd te worden. Schamen werkt goed met vervuiling, vooral giftige vervuiling, omdat het steunt op diepe, misschien irrationele angsten voor blootstelling aan het risico op ernstige ziekte en een aangeboren afkeer van lichamelijk letsel. (7)

Hoe zit het met de boeren en boeren die weigerden om tijdens de openbare hoorzittingen van het Udall Center tot een consensus te worden beschaamd? Ze hadden immers geen enkele inbreng in het onderzoek van de CEC en de daaropvolgende “aanbevelingen”, noch werden ze geraadpleegd voorafgaand aan de oorspronkelijke klacht van het Southwest Center for Biological Diversity. Welnu, ze kregen gewoon andere prikkels die ze hulpeloos konden weigeren of weerleggen:

Twee concrete prikkels die met succes hebben geleid tot samenwerking tussen landeigenaren onder de US Endangered Species Act zijn angst voor een slechter regelgevend resultaat en immuniteit van aansprakelijkheid voor gewijzigde voorwaarden.(8) [Nadruk toegevoegd]

Uiteindelijk bezweken de boeren en veeboeren aan het Reflexive Law-proces toen de regelgevende pestkoppen opdaagden met bedreigingen van wat hen zou overkomen als ze zich niet zouden verzetten tegen de eisen van de CEC. Deze actoren waren onder meer het Bureau of Land Management, manager van het San Pedro Riparian National Conservation Area (SPRNCA) en het Amerikaanse ministerie van leger. Ze werden vergezeld door verschillende NGO's, waaronder de Nature Conservancy en het Southwest Centre for Biological Diversity. De federale dreiging was "We zullen u failliet laten gaan met voorschriften." De NGO-dreiging was "We zullen u failliet laten gaan met rechtszaken."

Dit is "reflexieve wet" en het is 100 procent antithetisch voor de Amerikaanse Republiek, de rechtsstaat, de Amerikaanse grondwet en de hele westerse beschaving. Omdat naleving altijd is gesteld als vrijwillig, niemand heeft genoeg alarm geslagen om er verder naar te kijken. Ik zal er echter op wijzen dat bijna elke wereldwijde oplegging is gebaseerd op de vrijwillig aspect van Reflexive Law. Agenda 21 hing ervan af vrijwillig compliance, die vaak wordt aangeduid als 'zachte wet' onder de critici, die de diepere betekenis van Reflexive Law niet hebben begrepen. Duurzame ontwikkeling in het algemeen wordt altijd voorgesteld als een vrijwillig programma. Alles hiervan zijn gebaseerd op Reflexive Law. Maar zodra het zijn tentakels in uw persoonlijke bezit en lokale gemeenschap krijgt, zult u onvrijwillig worden ingedrukt totdat u "vrijwillig" voldoen. Er is geen juridisch proces beschikbaar om uzelf, uw eigendommen of uw rechten te verdedigen.

Laten we nu eens kijken naar het NYT-artikel dat aan het begin van dit artikel wordt genoemd.

Om die eis te omzeilen [tweederde stem van de Senaat], Klimaatonderhandelaars van president Obama bedenken wat zij een noemen "Politiek bindende" deal die landen zou "benoemen en schamen" om hun uitstoot te verminderen. De deal zal waarschijnlijk te maken krijgen met sterke bezwaren van Republikeinen op Capitol Hill en van arme landen over de hele wereld, maar onderhandelaars zeggen dat dit misschien het enige realistische pad is. (9) [Nadruk toegevoegd]

Zijn uw alarmbellen afgegaan? Obama heeft ons overgeleverd aan een internationale Reflexive Law-regeling die in feite geen echte wettelijke basis heeft, en dat is waarom ze denken dat ze gerechtvaardigd zijn om de senaat te negeren. De Senaat handelt tenslotte over 'hard law', terwijl Podesta en de bende zich bezighouden met 'Reflexive Law'. Bovendien zullen ze de principiële 'naam en schaamte”Beleidsinstrument van Reflexive Law om het verzet tegen publieke shaming weg te roken. Vervolgens, van wat u nu weet over hoe Reflexive Law uiteindelijk wordt gehandhaafd, zullen die holdouts een "deal krijgen die ze niet kunnen weigeren", namelijk veel slechtere regelgevende resultaten, internationale rechtszaken en verstrengeling, handelssancties, etc.

De NYT werkte verder uit:

Amerikaanse onderhandelaars zoeken in plaats daarvan naar een hybride overeenkomst - een voorstel om juridisch bindende voorwaarden uit een bestaand 1992-verdrag te combineren met nieuwe vrijwillige toezeggingen. De mix zou een deal tot stand brengen die het verdrag zou actualiseren, en dus zouden onderhandelaars geen nieuwe ratificatiestemming vereisen.

Landen zouden wettelijk verplicht zijn om een ​​beleid voor binnenlandse klimaatverandering vast te stellen - maar zouden dat wel doen vrijwillig toezeggen op specifieke niveaus van emissiereducties en om geld naar arme landen te kanaliseren om hen te helpen zich aan te passen aan de klimaatverandering. landen kan dan wettelijk verplicht zijn om hun vooruitgang te melden in de richting van het nakomen van die beloften tijdens vergaderingen die werden gehouden om die landen te identificeren die hun bezuinigingen niet hebben gehaald. (10) [Nadruk toegevoegd]

Er is geen enkele twijfel dat hier iets anders dan Reflexieve Wet wordt afgebeeld. Het spuugt in het gezicht van de traditionele rechtsstaat waarop ons land is gebaseerd en waarop het tot 1983 opereerde, toen dit verraderlijke rechtssysteem werd bedacht - door een Duitser, niet minder. In alle opzichten heeft Reflexive Law de totale ineenstorting van de Rule of Law zoals wij die kennen veroorzaakt.

Begin niet eens te denken dat dit iets minder dan flagrant is, want het artikel dat met de openhartige braggadocio werd afgesloten:

"Hier zit wat juridische en politieke magie in, ”Zei Jake Schmidt, een expert in wereldwijde klimaatonderhandelingen met de Natural Resources Defense Council, een belangenvereniging. "Ze proberen dit zo ver mogelijk te verplaatsen zonder de 67-stemmingsdrempel te bereiken" in de senaat. (11) [Nadruk toegevoegd]

Magie inderdaad: Merriam-Webster definieert magie als "De kunst om illusies te produceren door goochelarij." 

Om het beroemde radioprogramma van Paul Harvey te kopiëren: "Nu weet je ... de rest van het verhaal."

voetnoten:

1. Markell en Knox, Greening NAFTA (Stanford University Press, 2003) p. 2
2. Ibid. p. 217
3. Ibid. p. 218
4. Håkan Hydén, Samuel Pufendorf Hoogleraar Sociology of Law, Lund University, Zweden, november 2011
5. Ibid. p. 231
6. Ibid. p. 228
7. Ibid. p. 231
8. Ibid. p. 232
9. Obama streeft naar klimaatakkoord in plaats van verdrag, New York Times, 26 augustus 2014
10. Ibid.
11. Ibid.