'Niet-duurzame' eengezinswoningen 'racistisch' verklaard

Een van de belangrijkste indicatoren die economen gebruiken om de gezondheid van de economie van het land te meten, is het begin van de woningbouw - het aantal particuliere huizen dat rondom het land wordt gebouwd. In 2018 daalde de huisvesting in alle vier de regio's, wat de grootste daling sinds 2016 vertegenwoordigt.

Hoewel veel economen op problemen als hogere materiaalkosten wijzen als reden voor de daling van de woningbouw, kan er een veel onheilspellende reden opduiken. Over het hele land beginnen gemeenteraden en staatswetgevers zonebescherming te verwijderen voor eengezinsbuurten, en beweren dat ze racistische discriminatie zijn die is ontworpen om bepaalde minderheden uit dergelijke buurten te houden. Als reactie op deze aanklachten pleiten sommige overheidsfunctionarissen voor het einde van eengezinswoningen ten gunste van meerdere gezinsappartementen.

• Minneapolis, Minnesota: het stadsbestuur verhuist naar bestemmingsplannen die eengezinsbuurten beschermen, in plaats daarvan van plan om flatgebouwen toe te voegen aan de mix. De burgemeester zei eigenlijk dat een dergelijke bestemmingsplan was "bedacht als een legale manier om zwarte Amerikanen en andere minderheden te verhinderen om bepaalde wijken te betrekken". Racistisch, sociaal onrecht zijn de aanklachten
• Chicago, Illinois: Zogenaamde 'betaalbare huisvesting' pleitbezorgers hebben een federale klacht ingediend tegen de oude traditie van het verlenen van vetorecht aan City Aldermen over de meeste ontwikkelingsvoorstellen in hun wijk, waarbij wordt beweerd dat het discriminatie bevordert door te voorkomen dat lage inkomensminderheden rijk worden witte buurten. In wezen tracht de klacht het vermogen van de schepenen om hun eigen kiezers te vertegenwoordigen te verwijderen.
• Baltimore, Maryland: de NAACP heeft een rechtszaak aangespannen tegen de stad en beweerde dat afdeling 8 volkshuisvesting getto's veroorzaakt omdat ze allemaal in dezelfde delen van de stad worden geplaatst. Ze wonnen het pak en nu moet de stad miljoenen dollars uitgeven om dergelijke woningen naar rijkere buurten te verplaatsen. Bovendien mogen verhuurders niet langer aan potentiële huurders vragen of zij de huur op hun onroerend goed kunnen betalen.

• Oregon: voorzitter van het Oregon House of Representatives Tina Kotek (D-Portland) is bezig met het opstellen van wetgeving die een einde zal maken aan eengezinszonering in steden van 10,000 of meer. Ze beweert dat er een woningnoodcrisis is en dat economische en raciale segregatie wordt veroorzaakt door bestemmingsbeperkingen.

Zulk een identiek beleid komt niet zomaar tegelijkertijd per ongeluk in het hele land op. Er zit een kracht achter. De kern van deze acties is te vinden in het beleid voor 'eerlijke huisvesting', opgelegd door het federale Agentschap voor huisvesting en stedelijke ontwikkeling (HUD). De getroffen gemeenschappen hebben allemaal HUD-beurzen ontvangen. Er is een zeer specifieke taal in die subsidies die suggereren dat eengezinswoningen een oorzaak van discriminatie zijn. In het bijzonder onderneemt het agentschap via het HUD-programma Affirmatively Furthering Fair Housing (AFFH) juridische stappen tegen gemeenschappen die "discriminerende bestemmingsverordeningen gebruiken die de ontwikkeling van betaalbare, meergezinswoningen ontmoedigen ...". De pakken worden een veelgebruikt handhavingsinstrument voor het bureau.

Om zijn beleid inzake sociale engineering af te dwingen, eist HUD het volgende van gemeenschappen die HUD-subsidies hebben aangevraagd of gekregen:

• Ten eerste dwingt HUD de gemeenschap om een ​​"Assessment of Fair Housing" te voltooien om alle "bijdragende factoren" aan discriminatie te identificeren. Deze omvatten een volledige uitsplitsing van ras, inkomensniveaus, religie en nationale afkomst van elke persoon die daar woont. Ze gebruiken deze informatie om te bepalen of de buurt voldoet aan een vooraf ingestelde "balans", bepaald door HUD.

• Ten tweede eist HUD een gedetailleerd plan dat laat zien hoe de gemeenschap de 'bijdragende factoren' aan deze 'onbalans' wil elimineren.

• Zodra het plan is opgesteld, moet de gemeenschap een overeenkomst ondertekenen om geen acties te ondernemen die "wezenlijk niet in overeenstemming zijn met haar verplichting om eerlijke huisvesting positief te ondersteunen."

Amerikanen die zijn opgegroeid en privébezit als de wortel van persoonlijke welvaart ervaren, moeten snel leren van de dreiging van het HUD / AFFH-programma. Ze moeten volledig begrijpen waarom steden als Chicago, Minneapolis en Baltimore en staten als Oregon plotseling acties hebben aangekondigd om de zonering van eengezinswoningen te elimineren. Deze steden hebben het giftige gif al ingenomen en moeten dit nu naleven. Het ultieme overheidsspel is om onze steden te reorganiseren in massieve stedelijke gebieden waar eengezinsbuurten worden vervangen door het duurzame / slimme groeimodel van 'Stack and Pack', flat-to-wall flatgebouwen.

Tot frustratie van die Sustainablists die vastbesloten zijn om ons hele economische systeem te veranderen, is de wettelijke bescherming van private eigendomsrechten en eigendom een ​​wegversperring gebleken voor implementatie. De burgemeester van New York, William DeBlasio, sprak het best de frustratie uit van degenen die de ontwikkeling van de gemeenschap probeerden te beheersen, toen hij in New York Magazine werd geciteerd: “Wat het moeilijkste is, is de manier waarop ons juridische systeem is gestructureerd om privébezit te bevorderen. Ik denk dat mensen overal in deze stad, van alle achtergronden, graag willen dat het stadsbestuur kan bepalen welk gebouw waar gaat, hoe hoog het zal zijn, wie er gaat wonen en wat de huur zal zijn. "

Het belangrijkste is dat HUD en zijn voorstanders van sociale engineering dit zogenaamde duurzame beleid hebben verkocht met behulp van het bekende excuus dat dergelijke programma's gewoon zijn om gezinnen met een lager inkomen te helpen slagen. In feite liggen deze programma's eigenlijk aan de basis van de reden waarom veel van hen NIET slagen.

Tom DeWeese, president van het American Policy Center, een internationaal erkende belangenbehartiger voor privé-eigendom, zegt: "Het directe resultaat van het elimineren van eengezinswoningen en op zijn beurt vernietiging van privé-eigendomsrechten, is het verlagen van de eigendomswaarden van de huizen die zovelen hebben gewerkt om te bouwen. Vroeger heette het de Amerikaanse droom. Nu wordt het racisme, discriminatie en sociaal onrecht genoemd. "

DeWeese vervolgt: “Het uitroeien van armoede is het meest populaire excuus voor de uitbreiding van de macht van de overheid. Toch is het interessant op te merken dat geen enkel overheidsprogramma, van het federale tot het lokale niveau, enig plan biedt om armoede uit te roeien, behalve het versleten en onwerkbare schema van herverdeling van rijkdom. Na tientallen jaren zo'n mislukt beleid te hebben gevolgd, is het enige resultaat dat we armer zijn. "

Vandaag, zoals aangetoond in Oregon, Minneapolis, Baltimore en Chicago, horen we de beweringen dat er een 'huisvestingscrisis' is en dat de overheid dus een dramatische stap moet zetten om de crisis op te lossen die is ontstaan. Zoals econoom Thomas Sowell heeft gezegd: 'De eerste les van economie is schaarste: er is nooit genoeg om alles te bevredigen. De eerste les van de politiek is het negeren van de eerste les van de economie. '

Concludeert DeWeese: “Het is interessant om op te merken dat, aangezien het privé-eigendom krimpt onder dit misleide beleid, ook de rijkdom van de natie. Duurzaam beleid ligt ten grondslag aan bijna elk lokaal, provinciaal en federaal programma. Elke stap vermindert de individuele vrijheid, persoonlijke en nationale welvaart en de vernietiging van de hoop en de droom van elke Amerikaan. Het American Policy Center is vastbesloten om de strijd te leiden om een ​​einde te maken aan deze verkeerd omschreven en rampzalige 'duurzame' koers voor ons land.