Universiteiten die niet geïnteresseerd zijn in het toegeven van fouten in het COVID-beleid

Voormalig Witte Huis-adviseur Dr. Scott Atlas, de Robert Wesson Senior Fellow in gezondheidsbeleid aan het Hoover Institute van Stanford University, schreef een uitstekend essay onlangs in de Wall Street Journal. Daarin stelt hij een cruciale vraag voor alle studenten, ouders, docenten en het bredere publiek, over hoe het universitaire systeem van ons land, samen met de grote media, de meest agressieve voorstander en verspreider van medische ideologie en bioveiligheidsbeleid werd. Het gedrag van universiteiten wordt nog steeds geleid door de CDC en de WHO, en het lijkt erop dat het universiteitsbestuur zich zal blijven inzetten voor een consensushouding ten aanzien van het COVID-fenomeen, totdat een andere instelling die zij als gezaghebbend beschouwt, anders vertelt. Dat zal waarschijnlijk niet gebeuren.

De academische wereld zal nooit verantwoording afleggen over haar misplaatste COVID-beleid en zal nooit terugdeinzen voor haar toewijding aan consensusverklaringen of kansen. Inderdaad, deze mensen zullen het hele COVID-complex helpen versnellen. COVID is een nieuw social engineering-programma en universiteiten zullen van bioveiligheid, inclusief moleculaire engineering en volgtechnologie, een permanente onderzoeksactiviteit maken die miljarden per jaar waard is aan financiering en commercialisering. De link tussen het bedrijfsleven, de overheid en het hoger onderwijs is nog nooit zo sterk geweest, terwijl sociale kredietscores in Chinese stijl, deels gebaseerd op medische en ideologische naleving, door de huidige regering van het Witte Huis als een noodzakelijk onderdeel van de politieke agenda worden beschouwd.

Als universiteiten toegeven dat ze ongelijk hadden, zou dit niet alleen hun autoriteit ondermijnen en hun onderzoeksfinanciering in gevaar brengen, maar vooral ook hun hoger bestuur in juridisch gevaar brengen. Universiteitsdirecteuren, trustees, regenten en andere bestuursorganen willen graag aansprakelijkheid vermijden, en universitaire juridische en communicatieafdelingen maken overuren om hun instellingen te beschermen tegen terugslag, inclusief plaatsvervangende aansprakelijkheid.

Procesvoering door eisers, inclusief class action, lijkt in een stroomversnelling te komen, aangezien het bewijs dat nodig is om duurzame oorzaken van actie tegen het universiteitsbestuur te creëren, uit wijdverspreide bronnen samenvloeit (ernstige gezondheidscomplicaties als gevolg van vaccins, bijvoorbeeld). Er worden juridische theorieën gevormd om schadevergoedingen te eisen die gemakkelijk in de miljarden dollars kunnen lopen. Sommige universiteiten dreigen failliet te gaan.

COVID-gerelateerde schade kan het volgende grootschalige, langdurige procesproject zijn dat wedijvert met tabak en asbest. De advocaten in het moderne universitaire systeem weten dat en hebben effectief een spreekverbod uitgevaardigd om zelfbeschuldiging door de universiteit te voorkomen. Maar de beste juridische strategie die ze hebben, is om dezelfde COVID-verklaringen door te drukken, terwijl ze in feite hun toewijding aan hen vergroten. Ze blijven het spectrum van bioveiligheidsonderzoek uitbreiden dat bijna elke afdeling van het moderne universitaire systeem is binnengedrongen.

Lees hier het hele verhaal ...