VN: kan 'nieuw normaal' zien aan de andere kant van 5-jarige wereldwijde depressie

Van COVID-19 tot klimaatverstoring, van raciaal onrecht tot toenemende ongelijkheid, we zijn een wereld in rep en roer.

Tegelijkertijd zijn we een internationale gemeenschap met een blijvende visie - belichaamd in het Handvest van de Verenigde Naties, dat dit jaar 75 jaar bestaat. Die visie op een betere toekomst - gebaseerd op de waarden gelijkheid, wederzijds respect en internationale samenwerking - heeft ons geholpen een Derde Wereldoorlog te vermijden die catastrofale gevolgen zou hebben gehad voor het leven op onze planeet.

Onze gedeelde uitdaging is om die collectieve geest te kanaliseren en naar dit moment van testen en testen te stijgen.

De pandemie heeft ernstige en systemische ongelijkheden blootgelegd, zowel binnen als tussen landen en gemeenschappen. Meer in het algemeen heeft het de kwetsbaarheid van de wereld onderstreept - niet alleen in het licht van een nieuwe noodsituatie op het gebied van de gezondheid, maar ook in onze haperende reactie op de klimaatcrisis, wetteloosheid in de cyberspace en de risico's van nucleaire proliferatie. Overal verliezen mensen het vertrouwen in politieke instellingen en instellingen.

De noodsituatie wordt verergerd door vele andere diepgaande humanitaire crises: conflicten die voortduren of zelfs toenemen; recordaantal mensen dat hun huizen moet ontvluchten; zwermen sprinkhanen in Afrika en Zuid-Azië; dreigende droogte in zuidelijk Afrika en Midden-Amerika; allemaal in een context van toenemende geopolitieke spanningen.

Gezien deze kwetsbaarheden moeten wereldleiders nederig zijn en het vitale belang van eenheid en solidariteit erkennen.

Niemand kan voorspellen wat er daarna komt, maar ik zie twee mogelijke scenario's.

Ten eerste de "optimistische" mogelijkheid.

In dit geval zou de wereld doormodderen. Landen in het noorden van de wereld zouden een succesvolle exitstrategie ontwikkelen. Ontwikkelingslanden zouden voldoende steun krijgen en hun demografische kenmerken - namelijk de jeugd van hun volk - zouden de impact helpen beperken.

En dan zou er misschien in de komende negen maanden een vaccin verschijnen, en het zou worden verspreid als een wereldwijd publiek goed, een 'volksvaccin' dat voor iedereen toegankelijk en toegankelijk is.

Als dit gebeurt, en als de economie geleidelijk opstart, kunnen we over twee of drie jaar naar een soort normaliteit gaan.

Maar er is ook een tweede, somberder scenario waarin landen hun acties niet coördineren. Er blijven nieuwe golven van het virus voorkomen. De situatie in de derde wereld explodeert. Werk aan de vaccinvertragingen - of zelfs als er relatief snel een vaccin is - wordt het onderwerp van hevige concurrentie en landen met een grotere economische macht krijgen er als eerste toegang toe en laten anderen achter.

In dit scenario zouden we ook een grotere beweging kunnen zien in de richting van fragmentatie, populisme en xenofobie. Elk land zou het alleen kunnen doen of in zogenaamde coalities van bereidheid om een ​​aantal specifieke uitdagingen aan te gaan. Uiteindelijk zou de wereld er niet in slagen het soort bestuur te mobiliseren dat nodig is om onze gedeelde uitdagingen aan te pakken.

Het resultaat is misschien wel een wereldwijde depressie die minstens vijf of zeven jaar kan aanhouden voordat er een nieuwe norm opduikt, waarvan de aard niet te voorspellen is.

Het is erg moeilijk om te weten of we in de ene of de andere richting bewegen. We moeten werken voor het beste en ons voorbereiden op het ergste.

Hoe verschrikkelijk de pandemie ook is, het moet een wake-up call zijn die alle politieke leiders ertoe brengt te begrijpen dat onze veronderstellingen en benaderingen moeten veranderen, en dat verdeeldheid een gevaar is voor iedereen.

Dit inzicht zou mensen ertoe kunnen brengen te erkennen dat de enige manier om wereldwijde kwetsbaarheden aan te pakken, is via veel robuustere mechanismen van mondiaal bestuur met internationale samenwerking.

We kunnen tenslotte niet zomaar terugkeren naar de systemen die aanleiding hebben gegeven tot de huidige crisis. We moeten beter terug bouwen met duurzamere, inclusievere, gendergelijkheid samenlevingen en economieën.

Daarbij moeten we de manier waarop naties samenwerken opnieuw bedenken. Het multilateralisme van vandaag mist schaal, ambitie en tanden - en sommige instrumenten die wel tanden hebben, tonen weinig of geen zin om te bijten, zoals we hebben gezien in de moeilijkheden waarmee de Veiligheidsraad wordt geconfronteerd.

We hebben een genetwerkt multilateralisme nodig waarin de Verenigde Naties en haar agentschappen, de Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds, regionale organisaties zoals de Afrikaanse Unie en de Europese Unie, handelsorganisaties en anderen nauwer en effectiever samenwerken.

We hebben ook een meer inclusief multilateralisme nodig. Regeringen zijn tegenwoordig verre van de enige spelers in termen van politiek en macht. Het maatschappelijk middenveld, het bedrijfsleven, lokale autoriteiten, steden en regionale overheden nemen in de wereld van vandaag steeds meer leidende rollen op zich.

Dit zal op zijn beurt bijdragen tot een effectief multilateralisme met de mechanismen die het nodig heeft om mondiaal bestuur te laten werken waar het nodig is.

Een nieuw, geïntegreerd, inclusief, effectief multilateralisme, gebaseerd op de blijvende waarden van het Handvest van de Verenigde Naties, zou ons uit onze slaapwandelende staat kunnen halen en de glijbaan naar steeds groter gevaar kunnen stoppen.

Politieke leiders over de hele wereld moeten gehoor geven aan deze wake-up call en samenkomen om de kwetsbaarheden van de wereld aan te pakken, onze capaciteit voor mondiaal bestuur te versterken, tanden te zetten bij multilaterale instellingen en te putten uit de kracht van eenheid en solidariteit om de grootste test van onze tijd.

Lees hier het hele verhaal ...