Er is iets aardigs aan de hand met de gebeurtenissen van het afgelopen jaar, waardoor het veel verder gaat dan een wereldwijd gezondheidsverhaal. Naast de impact ervan in termen van individuele menselijke tragedies, heeft de pandemie onmiskenbaar geleid tot draconisch, autoritair gedrag onder westerse regeringen dat niet zou misstaan in dystopische voorstellingen van futuristische staatsmacht en handhaving. Niet in de laatste plaats in het VK, een land dat nog steeds algemeen wordt beschouwd als een bolwerk van vrijheid en democratie, en met zogenaamd een libertaire premier.
Politiek, economisch en sociaal zijn onze levens op het verkeerde been gezet door het lockdown-beleid, ongeacht de noodzaak ervan of anderszins bij het beheersen van het coronavirus. Velen hebben geregistreerd hoe traag de Britse regering is geweest om de ketenen los te laten, met het vermoeden dat wetten en voorschriften die plotseling werden aangevraagd voor bevel en controle de hoofden van een groot deel van de politieke klasse zijn aangeslagen, onze samenleving verzacht tot verdoving door ongekende, niet-gesteunde budgettaire vrijgevigheid om onze medeplichtigheid te kopen, om maar niet te spreken van zelfgenoegzaamheid.
Het zou natuurlijk een kortetermijnverschijnsel kunnen zijn, gezien onze op handen zijnde inluiding weer, en de belofte van economisch herstel, dankzij opmerkelijke inspanningen op het gebied van de ontwikkeling, aanschaf en uitrol van vaccins. Het is denkbaar dat er een soort van normaliteit wordt gerecreëerd.
Het zou echter een intermezzo kunnen zijn dat de langetermijndoelstelling ondersteunt van die hardnekkige types die het Covid-collectivisme willen toevoegen aan de beleidsstijlen van sociaal egalitarisme en klimaatverandering die tegenwoordig de ether domineren.
De politiek achter het milieubewustzijn en de zogenaamde gelijkheid is duidelijk genoeg voor degenen die opletten, een onmisbare agenda. De economie is echter subtieler, behalve in de opeenstapeling van enorme overheidsschulden, maar in de meeste (maar zeker niet alle) gevallen belemmeren ze de dagelijkse levensstandaard. Het enige wat je zou kunnen zeggen dat mensen in het algemeen hebben opgemerkt, is dat rentetarieven op spaargeld belachelijk zijn, terwijl de financiële wereldmarkten lijken te vertrouwen op de gutsen van grappig geld door de autoriteiten.
Sommigen zullen zeker de gedachte koesteren dat het niet erg logisch is om deze bubbel te blijven voeden. Anderen denken misschien dat er een reden achter zit, zij het krankzinnig.
In feite is de strategie logisch, als u het kapitalisme wilt vernietigen en toch de schuld geven, een niet ongebruikelijk doel tegenwoordig, heeft u misschien gemerkt.
En er is het probleem. Deze laatste escapade van regeringsuitbarsting is aantoonbaar het stokpaardje van een rijke, machtige, eigenwijze, elitaire sekte die neigt naar weer een uitstapje naar de rijken van de socialistische Grote Idee, alsof de geschiedenis er niet grondig tegen heeft afgeraden. Ze kunnen het gewoon niet helpen, dat controlerende instinct dat niet te onderdrukken is onder de zelfbenoemde weldoeners en medereizigers, wier tocht door de instellingen even geavanceerd als indrukwekkend is.
Dus hier is de deal. Een tienpuntenplan om de westerse vrijheid en markten door heimelijkheid te ondermijnen en omver te werpen, hier in een terugblik op de tijdlijn tot zijn bullet-point-essentie gestript.
Ten eerste leunt de Amerikaanse regering in de jaren negentig op de banken - alsof overheidsinstellingen geen commerciële ondernemingen, nutsbedrijven in dienst van de politieke klasse, geen bedrijven - om leningen te verstrekken aan subprime-leners, waardoor een huizenmarkt wordt aangewakkerd die sowieso al snel hoog wordt. geld beheerd door de Fed.
Ten tweede slaagt het er, ondanks de onbetwiste omvang van zijn administratieve slagkracht, niet in om de financiële sector te reguleren die de rommel herverpakt als kredietwaardige investeringen, waarbij het tot het uiterste benut totdat de hausse spectaculair omslaat in 2008, waarbij het instortende kaartenhuis een almachtige hamerslag toebrengt aan de wereldeconomie.
Ten derde, in een notendop: regeringen geven internationaal enorm veel uit, zij het onvermijdelijk, om de gevolgen in te dammen, terwijl centrale banken de rentetarieven verlagen.
Ten vierde is het cruciaal dat de monetaire noodsituaties ver boven de behoefte blijven bestaan, waarbij ze opvallend afwijken van redelijke leidende principes (bijvoorbeeld de Taylor-regel), waardoor aan alle kanten nog meer schulden ontstaan.
Ten vijfde overspoelen de centrale banken het systeem herhaaldelijk met liquiditeit (kwantitatieve versoepeling, QE), die op betrouwbare wijze financiële en vastgoedactiva ondersteunt. Deze beleidsreflex vergroot de ongelijkheid door een zogenaamd trickle-down rijkdom-effect te omarmen, ooit beschreven als voodoo-economie.
Ten zesde: de autoriteiten verdubbelen, verdrievoudigen en verviervoudigen van deze scheve aanpak, ondanks de lage werkloosheid, de risico's voor de financiële stabiliteit en bovendien de schade aan de kredietverlening en winstgevendheid van banken, pensioenfondsen en bedrijfsinvesteringen, tot het punt waarop het feitelijk vrijwel onmogelijk is. om de rentetarieven opnieuw te verhogen.
Ten zevende, na de wereldwijde schok van het coronavirus, wordt een dergelijk extreem monetair beleid nog verder uitgebreid, nu ontvangen door enorme fiscale stimuleringsmaatregelen (vooral in de VS), waardoor vrees voor inflatie ontstaat. Er wordt zelfs beweerd dat inflatie de groei en werkgelegenheid bevordert, alsof de legendarische Phillips Curve-afweging een beleidsmenu is in plaats van een gedateerde, statistische weerspiegeling van de conjunctuurcyclus van de jaren zestig.
Rondom nu achtste, anticipeert de obligatiemarkt uiteindelijk op de ultieme Keynesiaanse doodlopende weg, waarbij aanhoudende inflatie officieel wordt verwelkomd (op kosten van de investeerder, zo niet vermeden).
Op de negende plaats, die vandaag in behandeling is, huiveren de aandelenmarkten ook als de geloofwaardigheid van het beleid afbrokkelt. Stagflatie, die de autoriteiten hebben afgewezen vanwege de vernietiging van de vraagbeheersingstheorie en het verlichten van zorgen aan de aanbodzijde, keert terug naar de afrekening.
Ten tiende verklaren degenen die verantwoordelijk zijn voor deze seriële, interventionistische travestie dat, verre van het falen van de regering, het de vrije markt is die heeft gefaald. Als het kapitalisme wordt afgewezen, moet er een grote reset, een nieuwe agenda en ander onheilspellend gebrabbel komen, allemaal in naam van de onschuldig klinkende 'op regels gebaseerde, internationale orde' die in werkelijkheid de marxistische voorbeschikking en globalistische statisme vertegenwoordigt.
Beleidsmakers lijken dus een heleboel, het plan (als dat zo is) bereikt zijn vruchten.
In de EU en de eurozone wordt ondertussen een crisisherstelfonds van 750 miljard euro beloofd, maar het zit vast in een disfunctioneel moeras van beleidsvorming onder stress, waardoor ironisch genoeg de excessen van expansionisme worden beteugeld op de ene plaats die de barsten van solidariteit echt uitnodigen tot behangen. Het onwrikbare object van de noordelijke soberheid voorziet in de onweerstaanbare behoefte aan zuidelijke verjonging in deze streken, maar dat is een ander (eeuwigdurend) verhaal.
Elders lijkt een dergelijke terughoudendheid niet. Dus, waar nu voor de VS en het VK, schijnbaar leiders in het westerse herstel, maar schijnbaar flirtend met een intellectuele sprong verwijderd van de orthodoxe economie?
Schulden die moeten worden kwijtgescholden, zogenaamd comfortabele schuldeisers vernielen ten gunste van onderdrukte schuldenaren? Contant geld dat moet worden afgeschaft, alle transacties geregistreerd door de oppas / politie / bewakingsstaat, met niet door de staat aangewezen activa (zoals cryptocurrencies en goud) die proberen te beschermen tegen repressieve diefstal, hetzij verboden of geconfisqueerd?
Sociaal egalitarisme staat al op het punt gevestigd te worden als de informerende imperatief van het tijdperk ('alles in dit samen'), waarbij de gewone gevoeligheid van mensen voor zelfredzaamheid wordt belemmerd door lockdown, en herverdeling van de sotto voce default credo. De groene agenda raakt overdrive, waarbij sociale motivaties worden veiliggesteld en tegelijkertijd de clubgenoten van de elite die in 'hernieuwbare energiebronnen' is geïnvesteerd, wordt verrijkt, met het risico zelfs de westerse energiezekerheid in gevaar te brengen in de halsstarrige haast om netto nul koolstofuitstoot te bereiken, zelfs als Azië kritisch geld verdient. die trend.
Slogans zijn er in overvloed om de boodschap naar huis te trommelen, overduidelijk grensoverschrijdend in hun herhaling. We bouwen 'beter terug', alle 'stakeholders' samen. De reguliere en dominante sociale media zijn allemaal aan boord en spreken 'liberale waarden' en 'sociale' democratie uit, terwijl ze in feite een mate van illiberalisme en zelfs quasi-totalitaire methoden uitdragen. Manifestaties van 'annuleringscultuur' zijn al wijdverbreid in de hallen van de academische wereld, zelfs op het gebied van de wetenschap, wat terecht de strengheid van scepsis vereist.
Hey presto. Welkom in de dappere, nieuwe Orwelliaanse wereld van utopisch technocratisch vriendjespolitiek. We komen er beetje bij beetje. Een pipedream? Misschien.
wpDiscuz