De waarheid over die koolstofemissies

Sinds de discussies over het aanpakken van 'door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde' in de jaren negentig aan populariteit begonnen te winnen, zijn er biljoenen dollars uitgegeven aan infrastructuur, subsidies, onderzoek en ontwikkeling, regelgeving, handelsregelingen en zelfs politieke organisaties met de expliciete bedoeling om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen. .

We kennen allemaal het uitgangspunt. De niet aflatende menselijke vooruitgang gedurende decennia heeft geleid tot een voortdurende toename van de niveaus van kooldioxide en andere opwarmende gassen in de atmosfeer, grotendeels door verbranding van fossiele brandstoffen die onmisbaar zijn geworden voor moderne samenlevingen. Als gevolg hiervan wordt meer warmte vastgehouden, ongeveer zoals in een kas, wat leidt tot een gestage stijging van de temperatuur op aarde, jaar na jaar. Als zodanig moet ons verbruik van deze vuile ”fossiele brandstoffen worden teruggedrongen, anders worden we allemaal geroosterd in de niet al te verre toekomst.

Ontwikkelde landen namen het voortouw bij het verminderen van de koolstofintensiteit van hun energie-infrastructuur door fossiele brandstoffen geleidelijk te vervangen door nieuwere hernieuwbare energiebronnen (zoals zon, wind en biobrandstoffen) en schonere koolwaterstoffen. Bovendien hebben Europese consumenten en bedrijven via innovatieve regelingen voor de handel in koolstof in veel ontwikkelingslanden betaald voor de geleidelijke afschaffing van vervuilende ondernemingen en de invoering van geavanceerde energietechnologieën.

Helaas is de wereld sinds de jaren negentig aanzienlijk veranderd. De CO1990-uitstoot is niet afgenomen, maar zelfs enorm toegenomen. Ontwikkelingslanden als geheel zijn nu de grootste uitstoter. En veel OESO-landen (meestal ontwikkelde) proberen om zeer moeilijke fiscale posities te beheren.

In feite is het enige dat constant lijkt te zijn gebleven, de strategie om de uitstoot wereldwijd te verminderen. Dit jaar hebben 34 landen in Parijs een klimaatakkoord ondertekend om de komende jaren hun uitstoot van broeikasgassen te verminderen, goed voor ongeveer de helft van het wereldtotaal. Precies zoals we het niet kunnen zeggen, maar zo te zien is het de ontwikkelde wereld die opnieuw de dupe zal worden van de bezuinigingen en de kosten die nodig zijn om de wereld in die richting te sturen.

Dit kan verstrekkende gevolgen hebben, waardoor de architectuur van de wereldeconomie mogelijk nog meer wordt gewijzigd. Het verlies van de industriële / industriële basis in veel ontwikkelde landen zou hierdoor kunnen versnellen, wat op zichzelf al het geval is presenteert een reeks uitdagingen op korte termijn in termen van knowhow en welvaart.

We moeten daarom de vraag stellen: hebben we, in het licht van de tot nu toe behaalde resultaten, daadwerkelijk een geloofwaardig plan dat daadwerkelijk CO2-emissiereducties kan opleveren (zelfs zonder eerlijk en in evenwicht te komen), of is alles dat geld wordt uitgegeven aan een wilde gansjacht?

Laten we naar de gegevens kijken.

Totale koolstofemissies

Elk jaar geeft BP, de wereldwijde energie kolos, haar vrij Statistisch overzicht van World Energy, een gratis beschikbare schat aan informatie. Het bevat een hele sectie over kooldioxide-emissies per land, die we hier zullen gebruiken om de huidige stand van zaken te meten (tenzij anders vermeld).

De bovenstaande grafiek toont de totale CO2-uitstoot van alleen energiebronnen (met uitzondering van dingen zoals methaanlekken uit pijpleidingen, afval en koeienscheten), en is daarom mogelijk niet in overeenstemming met nationale berekeningen. Maar aangezien deze het leeuwendeel van de door de mens veroorzaakte uitstoot verklaren, moeten we dicht bij het doel zijn.

Het eerste dat naar voren komt, is dat de CO2-uitstoot sterk is gegroeid en met 33 miljard ton nu 40% hoger is dan in 2000. In feite zijn ze elk jaar gegroeid - met de opmerkelijke uitzondering van 2009, toen de wereldeconomie te kampen had met de verwoestende gevolgen van de wereldwijde financiële crisis.

[Opmerking voor zichzelf: aangezien de totale koolstofemissies in feite vlak waren in 2015, wat zegt dat ons over de huidige toestand van de wereldeconomie? Hmmm ...]

Het tweede opmerkelijke is dat de uitstoot van de ontwikkelde wereld in 2007 een piek bereikte en sindsdien gestaag afneemt, zoals blijkt uit het optellen van alle balken tot "Andere OESO" in de grafiek. Sinds 2004 zijn deze landen niet langer verantwoordelijk voor de meerderheid van de CO37-uitstoot wereldwijd. Sinds vorig jaar bedroeg hun bijdrage slechts XNUMX% van het totaal, een cijfer dat de komende jaren waarschijnlijk zal blijven dalen.

In schril contrast daarmee staat de ontwikkelingswereld op een traan. Kijk maar naar China en vergelijk zijn repen in 2000 versus 2015. De exacte cijfers zijn respectievelijk 3.3 miljard ton versus 9.2 miljard (nu maar liefst 27% van de totale CO15-uitstoot), een stijging van bijna drie keer over 2006 jaar. Laat dat zinken in Chinese beren! Het is nu 's werelds grootste COXNUMX-uitstoter, na het inhalen van de VS in XNUMX. De uitstoot van India is in dezelfde periode meer dan twee keer zo groot geworden, terwijl het Midden-Oosten een beetje lager uitkwam.

De bovenstaande grafiek toont de verandering in de toegevoegde waarde van de productie in geselecteerde landen sinds 1980, en het geeft bijna een spiegelbeeld van de relatieve verandering in koolstofemissies sindsdien.

Er is dus een belangrijk, waarneembaar verband tussen emissies en economische prestaties, zoals te verwachten. Maar er is meer aan dit verhaal.

Een maat voor efficiëntie

Een ander goed stuk informatie in het BP-rapport is de hoeveelheid primaire energie die per land wordt verbruikt. Dit is in feite de energie die voortvloeit uit het gebruik van commercieel verhandelde brandstoffen, inclusief hernieuwbare energiebronnen die worden gebruikt om elektriciteit op te wekken.

Het gebruik van deze gegevens in combinatie met koolstofemissies kan ons een idee geven van hoeveel koolstof elke natie per verbruikte eenheid energie uitgeeft. Laten we dit voor de eenvoud 'efficiëntie' noemen, dat is gewoon koolstofemissies gedeeld door primaire energie.

In het ene uiterste, als een land uitsluitend hernieuwbare en / of kernenergie gebruikt, zou dit aantal nul moeten zijn, wat betekent dat het de hoogste efficiëntieklasse is. De koolstofemissies zijn ofwel onbestaande of worden volledig elders in het ecosysteem geabsorbeerd, niet in de atmosfeer (de emissies die nodig zijn om die infrastructuur samen te stellen, worden hier niet in aanmerking genomen). Nieuwere hernieuwbare energiebronnen (dat wil zeggen, grote waterkrachtcentrales uitgezonderd) zijn meestal duurder dan hun tegenhangers op fossiele brandstoffen, waardoor een of andere vorm van overheidssteun nodig is om economisch levensvatbaar te worden.

Aan het andere uiterste zal een fossiele brandstofcentrale met een zeer lage omzettingssnelheid in energie een hoog aantal hebben (lagere efficiëntieclassificatie). Het type fossiele brandstof is van belang omdat het de technische efficiëntie van de energieomzetting en de daarmee samenhangende emissies beïnvloedt. Steenkool (zonder enige afvangmethode) heeft de neiging om veel meer koolstofemissies te produceren dan aardgas (hoewel methaanlekken uit aardgaspijpleidingen en andere infrastructuur het beeld een beetje kunnen compliceren).

De onderstaande grafiek toont al deze informatie voor een geselecteerde groep landen / regio's.

Laten we beginnen met de kampioenen van koolstofinefficiëntie, dat wil zeggen degenen met het hoogste aantal. Tot voor kort stond China bovenaan. Dit verklaart waarom het ondanks een kleinere economie dan de VS veel meer CO2007-uitstoot uitstoot. Dit is nauwelijks een verrassing voor iemand die de foto's van vervuiling in Chinese steden heeft meegemaakt of gezien. De Chinese regering probeert het probleem aan te pakken, zoals blijkt uit de substantiële verbetering na XNUMX, maar er moet nog veel werk worden verzet om te convergeren naar haar meer koolstofefficiënte collega's.

India blijft ingeschakeld en 2014 haalde China in als de meest koolstofintensieve. Het zal waarschijnlijk erger worden voordat het beter wordt, omdat het land wanhopig meer energie nodig heeft en goedkope steenkool de brandstof bij uitstek is.

De hogere rangorde (lager cijfer) van de rest van de ontwikkelingslanden (ROW) wordt niet per se gedreven door reinheid, maar grotendeels omdat velen nog hetzelfde industrialisatieproces moeten doorlopen als China en India. Velen gebruiken bijvoorbeeld nog steeds koolstofneutrale biomassa als een belangrijke energiebron (wat op zijn beurt aanleiding geeft tot aanzienlijke bezorgdheid over de duurzaamheid). Als India als model wordt gebruikt, zou de wereldwijde COXNUMX-uitstoot vanaf hier aanzienlijk kunnen stijgen.

Trends zijn bemoedigender in de overige landen. Toegegeven, de positieve prestatie van Rusland heeft ons verrast, gezien het slepende beeld van de zwaar vervuilde Sovjet-industrie in onze gedachten. Een toename van het gebruik van kernenergie was een belangrijke motor achter deze gestage vermindering van de koolstofintensiteit.

Japan geeft het tegenovergestelde voorbeeld van Rusland. De nucleaire stillegging naar aanleiding van de ramp in Fukushima in 2011 betekende dat het gebruik van fossiele brandstoffen als vervanger veel meer COXNUMX-uitstoot per verbruikte energie genereerde. Dit toont eens te meer aan dat de brandstofkeuze op dit gebied van groot belang is.

Vertrekkend van een hogere basis is de VS (blauwe streeplijn) in de loop van de periode ook verbeterd, omdat het vuile steenkool heeft vervangen door aardgas, overvloedig gemaakt door de ongelooflijke aandelenrevolutie, en ook het gebruik van hernieuwbare energie heeft opgevoerd.

Verbeteringen in de koolstofefficiëntie van de EU (groene stippellijn) waren opmerkelijker dan enig ander land, vooral omdat Europeanen hun gebruik van nucleair, waterkracht en aardgas (de "gemakkelijkere" schonere alternatieven) in die periode met ongeveer 10% hebben verminderd. Dit betekent dat de nieuwere hernieuwbare energiebronnen, zoals wind, zon en bio-energie, tegenwoordig aanzienlijk meer bijdragen aan de opwekking van energie - sinds 10 met een verbazingwekkende factor van bijna 2000 keer gegroeid.

Dus waarom volgt niet iedereen de leiding van Europa?

De bovenstaande grafiek toont de elektriciteitsprijzen in geselecteerde landen. Hoewel verschillen kunnen worden toegeschreven aan een aantal oorzaken (waaronder wisselkoersen), is het verminderen van de koolstofintensiteit, voornamelijk door het gebruik van nieuwere hernieuwbare energiebronnen, duidelijk niet goedkoop. Duitsland en Denemarken, de traditionele affichekinderen voor respectievelijk zonne- en windenergie, betalen enkele van de hoogste elektriciteitsprijzen ter wereld. Dit schaadt binnenlandse consumenten en andere industrieën (en vooral in exportgestuurde economieën).

Bovendien zijn de investeringsvereisten enorm, en niet altijd geoptimaliseerd. In 2013 Siemens geschat dat een koele US $ 60 miljard kan worden bespaard door 2030 als hernieuwbare energiebronnen worden gebouwd waar ze het meest produceren, zoals zonnepanelen in zonnig Spanje in plaats van het bewolkte Duitsland, en de resulterende energie naar huis te transporteren. Niet bepaald lokaal geproduceerde energie, maar veel goedkoper.

Dit bewijs suggereert dat Europeanen al de wazoo betalen om hun en zelfs de COXNUMX-uitstoot van anderen te verminderen (hoewel we geen studies hebben gezien die dit bevestigen - waarschijnlijk niet wat politici geadverteerd willen zien wanneer ze om meer geld van hun kiezers vragen om te bestrijden klimaatverandering).

Hoogwaardige factoren voor koolstofemissies

Landen over de hele wereld hebben aanzienlijk geïnvesteerd om alternatieven voor schonere energie te promoten.

Investeringen in hernieuwbare energie uit ontwikkelde landen piekten in 2011 op US $ 191 miljard. Sindsdien is het cijfer aanzienlijk verlaagd, waarschijnlijk als gevolg van fiscale moeilijkheden, tot het punt waarop de ontwikkelingslanden in hun geheel nu de grootste investeerder zijn.

Dit roept de vraag op. Waarom is de totale CO2-uitstoot met al deze investeringen zo sterk blijven groeien?

We kunnen het beantwoorden door onderscheid te maken tussen veranderingen in VOLUME - de totale hoeveelheid verbruikte primaire energie, normaal gesproken positief gecorreleerd met economische en / of bevolkingsgroei - en KOOLSTOFEFFICIËNTIE (zoals we hierboven hebben gedefinieerd, in wezen emissies per volume), die kan worden verbeterd door het gebruik van minder koolstofintensieve technologieën.

Als we dit doen door de gegevens te splitsen tussen ontwikkelde (in het algemeen, OESO) en ontwikkelingslanden (niet-OESO), zijn de resultaten vrij onthullend.

Bovenstaande grafiek toont deze verdeling voor OESO-landen. We kunnen nu duidelijk zien waarom hun emissies zijn gedaald sinds 2007. De koolstofefficiëntie is in de loop van de periode aanzienlijk verbeterd (negatieve oranje balken), wat betekent dat al die investeringen een aantal verbeteringen hebben opgeleverd. Maar de werkelijke oorzaak van de dalingen werd vooral veroorzaakt door grote volumeverminderingen (negatieve blauwe balken), vooral sinds de financiële crisis van 2008.

Zoals we weten, was de economische omgeving aanzienlijk dynamischer in de derde wereld. Dienovereenkomstig werden er over de hele periode positieve volumestijgingen opgetekend, zelfs tijdens de financiële crisis van 2008. Maar wat duidelijker is: de koolstofefficiëntie is de afgelopen jaren gestegen, ook als gevolg van toegenomen investeringen in hernieuwbare energiebronnen, maar blijft duidelijk onvoldoende om die volumestijgingen te compenseren.

Het bewijs van beide groepen lijkt te suggereren dat op basis van de huidige technologische voetafdruk de enige manier om de CO2-uitstoot te verminderen is door een vermindering van de economische activiteit, aangezien volumeveranderingen veel meer hebben bijgedragen dan efficiëntieverbeteringen.

Dit is een pijnlijk besef, omdat het resulterende banenverlies, de groeiachterstand en de daling van het welvaartsniveau in geen enkel land politiek onaanvaardbaar zijn. Anders, ondanks hun zeer belangrijke bijdrage, zullen de huidige schone technologieën ons daar niet brengen.

Makkelijker gezegd dan gedaan

Dit is waarschijnlijk de reden waarom de mensen die het nieuwe klimaatakkoord van Parijs ondertekenden, kozen voor meer van hetzelfde (en voor zover we kunnen zien, zonder bindende reductiedoelstellingen): meer investeringen en regelgeving die voornamelijk door de burgers van ontwikkelde landen worden betaald, zelfs als dat niet het geval is. die langer verantwoordelijk zijn voor het merendeel van die emissies, en die zonder grote economische krimp de toename van de emissies sowieso niet veel zal doen stoppen.

We weten niet eens wat de reductiedoelstellingen zouden moeten zijn om de veelgeprezen klimaatapocalyps te vermijden. De studie van de economie heeft ons in ieder geval geleerd sceptisch te zijn over elk model dat een exact getal oplevert. En het klimaat is veel complexer dan het omgaan met menselijke emoties. Dit wekt niet veel vertrouwen bij een verplicht reductieaantal, vooral gezien de slechte klimaatmodellen in de afgelopen jaren.

Zelfs een kleine procentuele emissiewijziging kan een enorm verschil maken op het beoogde resultaat. Laten we bijvoorbeeld aannemen dat we terug willen gaan naar de 'depressieve' koolstofemissieniveaus in 2009. Dat is een 10% reductie ten opzichte van het huidige niveau, of ongeveer 3.3 miljard ton koolstof. Om dat cijfer in perspectief te plaatsen, dat is meer dan de helft van alle uitstoot in de VS, 's werelds tweede emitter.

We vermoeden dat er ambitieuzere doelstellingen moeten worden vastgesteld om echt een verschil te maken, maar om terug te gaan naar het niveau van 2000… zou een equivalent van heel China COXNUMX-neutraal moeten worden! En dit zal alleen maar toenemen naarmate andere landen meer ontwikkeld worden.

We willen hier niet pessimistisch klinken, maar als ons voortbestaan ​​inderdaad op het spel staat, hopen we dat de 'ontkenners' van de klimaatverandering - degenen die beweren dat recente temperatuurveranderingen voornamelijk worden veroorzaakt door natuurlijke gebeurtenissen en niet door menselijk handelen - uiteindelijk bewezen correct.

Anders kunnen we gewoon niet zien hoe de wereld ooit enige zinvolle vermindering van de COXNUMX-uitstoot zal bereiken zonder een enorme beperking van de wereldwijde economische activiteit. Om het punt te herhalen: op basis van de gegevens die we hebben gezien, is gebleken dat de technologie die we vandaag tot onze beschikking hebben onvoldoende is om de uitstoot als gevolg van groei onder normale omstandigheden te compenseren, ongeacht hoeveel investeringen en goedbedoelde regelgeving er is ingezet om los dit probleem op.

De weg voorwaarts

Ah, maar boeken we geen uitstekende vooruitgang bij het vinden van nieuwe, goedkopere, schonere manieren om energie te produceren?

Zelfs als dat het geval is, laten we hier echt zijn. Het duurt tientallen jaren voordat een nieuwe vorm van energie een aanzienlijk deel van de wereldwijde productie bereikt. En zoals Vaclav Smil, vooraanstaand professor Emeritus aan de Universiteit van Manitoba, opmerkte, lijkt het erop dat elk van die energietransities langer nodig heeft om zich te ontvouwen. Als we onze uitstoot dringend moeten verminderen, hebben we duidelijk geen tijd meer.

Dus, wat kunnen we doen?

Het goede nieuws is dat het nemen van concrete maatregelen om ons milieu te beschermen ook positieve resultaten moet opleveren in termen van vermindering van de uitstoot. Planten hebben immers koolstof nodig om te leven en hebben altijd als natuurlijke reservoirs gediend. Een uitstekende plek om te beginnen is door serieus te zijn over het massaal verminderen van ontbossing. En we zouden ook een enorme hoeveelheid bomen over de hele wereld.

Ja, het klinkt te simplistisch, maar de beste oplossingen zijn dat vaak. Het kan snel worden gedaan als we ons ertoe verbinden en kost een fractie in vergelijking met het vervangen van onze energie-infrastructuur met als enig doel de uitstoot van koolstof te verminderen. Bovendien is het veel consensueler dan proberen een Indiër ervan te overtuigen geen kolengestookte elektriciteitscentrale te bouwen wanneer haar land dringend energie nodig heeft, of een Duitser om de rekening van een schoner alternatief te betalen. En er zijn genoeg andere laaghangende fruitoplossingen die er zijn.

Dat wil niet zeggen dat schone energie nutteloos is. Absoluut het tegendeel. Het biedt een groot aantal essentiële voordelen, zoals het verminderen van allerlei soorten luchtvervuiling, het vergroten van de zelfvoorziening, het revitaliseren van industriële productie en R&D en het minimaliseren van het risico van geopolitieke conflicten over fossiele brandstoffen, die kennelijk niet eeuwig zullen duren. Dit zijn allemaal dingen waarover we het eens kunnen worden zonder al te filosofisch te worden.

Helaas is het debat over klimaat en koolstofemissies zelfs extreem politiek geworden betwistbaar. Dit is giftig voor de vooruitgang van de wetenschap en vooral het vinden van een geloofwaardige, kosteneffectieve, evenwichtige en eerlijke oplossing die de wereldwijde samenleving ten goede kan komen zonder de groei al te zeer te beperken.

Maar aangezien politiek opportunisme de realiteit overtreft, waar het belasten van mensen en het uitgeven van geld aan dure 'witte olifanten' de weg van de minste weerstand lijkt te zijn, houden we hier niet onze adem in - zelfs als dat misschien wel de enige manier zou zijn om eindelijk te verminderen die steeds grotere koolstofemissies.

Lees hier het hele verhaal ...