Canadezen die de COXNUMX-belasting van Technocrat PM Justin Trudeau doorzien, krijgen wat grip om het protest onder een groter publiek te verspreiden. Koolstofbelasting is een onoprechte fraude die geld van burgers afpakt en aan globalistische trawanten geeft. ⁃ TN-editor
Nog niet zo lang geleden zag de energiestrategie van Justin Trudeau er zo eenvoudig uit. Het rustte op een koopje. Canada zou een pijpleiding bouwen of twee, en de burgers zouden boete doen in de vorm van koolstofbelastingen die de uitstoot van broeikasgassen zouden verminderen. Iedereen - milieuactivisten, de olie-industrie en recht denkende Canadezen - zou blij zijn.
Tegenwoordig ziet dat koopje er wankel uit. Tegenstanders van Trans Mountain zijn er niet in geïnteresseerd. De premier van Alberta, Rachel Notley, zal waarschijnlijk haar baan volgend jaar verliezen omdat ze CO2-belastingen heeft betaald, maar geen pijpleiding. Haar nemesis, Jason Kenney, is van plan om de CO2-belasting af te schaffen zodra hij haar slaat (zoals waarschijnlijk is). Hij wijst erop dat het er absoluut niet in is geslaagd om een sociale licentie voor pijpleidingen veilig te stellen. "Zeer duur politiek theater voor Albertanen," hij noemt het. En nu zou de anti-koolstofbelastingvaarder Doug Ford wel eens premier van Ontario kunnen worden. Het is moeilijk om te zien hoe Mr. Trudeau zijn grote koopje aan de provincies zal opleggen als Alberta en Ontario in openlijke revolutie zijn.
Dus hoe zit het met de rest van ons? Liberalen, milieuactivisten en economen vertellen ons dat CO2-belastingen een vrijwel pijnloze manier zijn om ons deugdzaam te laten handelen, door te besparen op fossiele brandstoffen. Ze zijn een goed belasting. Helaas vinden velen van ons ze toch niet leuk. Zoals de heer Ford graag zegt wanneer hij een kans heeft: 'Een belasting is een belasting is een belasting.'
Koolstofbelastingen zijn naar verluidt inkomstenneutraal omdat het geld wordt teruggegeven aan belastingbetalers in de vorm van kortingen of gecompenseerd door lagere belastingen elders. Maar de realiteit is anders. Overheden kunnen zelfs hun hebzuchtige wanten niet van het geld houden. Zelfs de modelprovincie British Columbia verplaatst nu een deel van zijn provinciale CO2-belasting om belastingkredieten voor te financieren voorkeursgroepen, zoals filmmakers. In Alberta is slechts ongeveer een kwart van het bedrag dat door de CO2-belasting wordt opgehaald opdek voor belastingbetalers. t Helaas is er een enorm verschil tussen de pure wereld van economische modellen en de groezelige wereld van de politiek.
Een ander probleem met CO2-belastingen is dat je ze onmogelijk hoog genoeg kunt maken om effectief te zijn. Als je dat deed, werd je gestemd. Trudeau's nationale CO2-tariefplan zou beginnen bij $ 10 per ton, oplopend tot $ 50 tegen 2022 - genoeg om hinderlijk te zijn, maar lang niet genoeg om te beïnvloeden consumentengedrag op een zinvolle manier. Echte gedragsverandering bereiken, zeggen milieu-economen, zou vele malen meer kosten. Volgens voor Simon Fraser University econoom Mark Jaccard, kunnen CO2-belastingen alleen een reële impact hebben als overheden ook een heleboel dure en hardhandige regelgeving invoeren.
Met andere woorden, koolstofheffingen kunnen de planeet niet redden. Ondanks wat politici je vertellen, komen ze neer op nutteloze deugdsignalering. Maar Mr. Trudeau, mevrouw Notley en minister van Milieu Catherine McKenna zullen u dit niet vertellen omdat ze willen dat u gelooft dat ze een plan hebben en dat het plan zal werken.
Naarmate de datum voor de belasting van de heer Trudeau dichterbij komt, kunnen belastingbetalers misschien een nog fundamentelere vraag stellen: welk verschil zal dit maken in het grote geheel van zaken? Terwijl India en China en de hele ontwikkelingslanden hun energieverbruik verhogen en de VS meer fossiele brandstoffen winnen dan ooit in hun geschiedenis, waarom krijgen we dan die verdomde belasting?
