Niemand twijfelt aan het belang en de macht van de minister van Defensie, die de machtigste en meest geavanceerde strijdkrachten ter wereld controleert. Het grotendeels onverklaarbare ontslag van Chuck Hagel uit deze functie op 24 november 2014 deed veel waarnemers achter hun hoofd krabben. Insiders beweerden eerst dat Hagel was ontslagen vanwege meningsverschillen met Obama, maar daarna weerlegde Hagel die beschuldigingen krachtig tegen 4 december. "Dit was een wederzijds besluit op basis van de discussies die we hadden", zei hij, "ik denk niet dat er ooit een is. in situaties als deze een doorslaggevende of bepalende beslissing, tenzij er een duidelijk probleem is, en dat was er niet, tussen ons beiden. "
Wat dwong Hagel om af te treden? Was het de mislukking om ISIS in Syrië en Irak in te dammen? Was het zijn onvermogen om de afnemende strijdkrachten van Amerika te herstructureren terwijl hij de bestaande verplichtingen bleef nakomen? Misschien werd opgemerkt dat Hagels algehele leiderschap de verkeerde kant op ging.
Ik stel voor dat het antwoord op Hagels vertrek in plaats daarvan wordt gevonden in zijn gekozen vervanger in plaats van in zijn eigen gedrag. Obama's aangekondigde kandidaat is Ashton Baldwin Carter, lid van de Trilaterale Commissie en Technocrat extraordinaire. Indien bevestigd door de Senaat, zal Carter lid worden van zijn mede Trilaterale Commissielid en oude vriend, Susan Rice, die momenteel fungeert als de nationale veiligheidsadviseur van Obama.
Is dit gewoon toeval dat weer een ander lid van de Trilaterale Commissie zijn weg vindt naar een toppositie in de regering van Obama? Nauwelijks.
Ik heb zojuist een nieuwe gedetailleerde analyse uitgevoerd van de huidige ledenlijst van de Trilaterale Commissie, die uit ongeveer 375 personen uit Noord-Amerika, Europa en AziĂ« bestaat. Hoewel op de website van de Commissie staat dat het "quotum" van de Amerikaanse leden 97 is, telde ik 107 leden. Bij het onderzoeken van de 107 Amerikaanse leden, zijn er minstens 14 eind 80 en gewoon te oud om een ââopenbaar ambt te bekleden. Nog eens 16 zijn krachtige bedrijfsleiders die niet openstonden voor een openbaar ambt. Verder zijn er 11 leden die rechtstreeks zijn aangesloten bij mediabedrijven, die geen openbaar ambt bekleden. Ik trof ook nog eens 15 leden aan die betrokken zijn bij de academische wereld of stichtingen die nog nooit een openbaar ambt hebben bekleed.
Dit laat 51 Noord-Amerikaanse leden achter die kan zijn gekozen voor openbare dienstverlening. Deze zijn echter grofweg verdeeld tussen Democraat en Republikein, waardoor een pool van mogelijke aangestelden van ongeveer 25 voor beide partijen overblijft.
Toevoegen Ashton Carter's naam als minister van Defensie aan de bovengenoemde 22 personen, en u hebt zojuist bijna 92 ââprocent van het beschikbare (democratische) Amerikaanse lidmaatschap bekeken dat Obama mogelijk heeft benoemd.
Een andere belangrijke vertegenwoordiger van de Trilaterale Commissie is John Podesta, die momenteel als beleidsadviseur voor de president fungeert over het beleid inzake klimaatverandering, en actief uitvoerende orders opstelt die de president kan ondertekenen. Podesta richtte het Center for American Progress op in 2003, een ultra-linkse Washington-denktank die oorspronkelijk werd gefinancierd door George Soros. Tot voor kort werd Podesta vermeld als lid van de Trilaterale Commissie, maar de meest recente lijst laat zijn naam weg.
In 1979 heb ik een toen prominent lid van de Trilaterale Commissie geĂŻnterviewd die de reden voor de president suggereerde Jimmy CarterDe (ook een trilaterale) benoeming van hun leden op de hoogste bestuursposten was louter omdat zij het best gekwalificeerd waren voor de geselecteerde functies. Dat was toen echter net zo statistisch belachelijk als nu.
De Trilaterale Commissie en haar leden voeren een staatsgreep uit onder onze neus en niemand zegt een woord.
Verder heb ik zorgvuldig gedocumenteerd in mijn aanstaande boek, Technocracy Rising: The Trojan Horse of Global Transformation, dat de zogenaamde "Nieuwe Internationale Economische Orde" van de Commissie specifiek wordt uitgedrukt als een technocratie - dat wil zeggen, een vervangend economisch systeem voor het kapitalisme dat wordt geleid door wetenschappers en ingenieurs.
Ashton Carter past perfect bij Technocracy. Als Rhodes Scholar behaalde hij een doctoraat in de theoretische fysica aan de Universiteit van Oxford en werd vervolgens een postdoctorale fellow aan de Rockefeller University en het MIT.
"In Ash heb je een affichekind voor de man die ontdekt dat wetenschap en technologie de belangrijkste drijfveren zijn voor enkele van de belangrijkste evenementen in internationale aangelegenheden, en soms de bronnen van de oplossingen," zei Graham Allison [Opmerking: Allison was ook lid van de Trilaterale Commissie], die de heer Carter in de vroege jaren tachtig rekruteerde om naar het Belfer Center for Science and International Affairs aan de Kennedy School van Harvard te komen. "Hier was een man met een natuurkundige achtergrond die gefascineerd was door ballistische raketafweer."
Helaas wordt een zeer soepel bevestigingsproces verwacht wanneer Carter voor de Senaat verschijnt.
Patrick Wood is een toonaangevende en kritische expert op het gebied van duurzame ontwikkeling, groene economie, Agenda 21, 2030 Agenda en historische technocratie. Hij is de auteur van Technocracy Rising: The Trojan Horse of Global Transformation (2015) en co-auteur van Trilaterals Over Washington, Volumes I en II (1978-1980) met wijlen Antony C. Sutton.
