Flashback - Hoe de Trilaterale Commissie China heeft omgezet in een technocratie

Het was geen historische fout dat China transformeerde van een communistische dictatuur in een neo-autoritaire technocratie.

In dit opzicht kan de invloed van de Trilaterale Commissie, haar leden en beleid op het wereldtoneel nauwelijks worden gekwantificeerd. De Commissie, opgericht door David Rockefeller en Zbigniew Brzezinski in 1973, trok leden uit Noord-Amerika, Europa en Japan. Van de ongeveer 300 leden kwamen er slechts 86 oorspronkelijk uit de Verenigde Staten, en toch bedachten en voerden ze een beleid uit dat bij het hele lidmaatschap paste, en deden dit onder een virtuele mantel van onzichtbaarheid die zelfs tot in 2013 voortduurt.

Vandaag plukken we de 'voordelen' van Trilaterale manipulatie. De Europese economie is kapot, de Japanse economie smeult nog steeds vanaf het midden van 1990 en de VS is vandaag veel slechter af dan in de late 1960. Maar de politieke systemen van deze landen zijn niet veel beter af dan hun economieën. De vrucht van verval in de Verenigde Staten is pijnlijk duidelijk met een gebroken en omstreden politiek die verzoening tart over zelfs de kleinste kwesties.

Mijn vrienden bij Coalitie voor een welvarend Amerika en Economie in crisisonder andere werken er hard aan om het verknoeide handelsbeleid dat de Amerikaanse industrie de afgelopen 30 jaar op het toilet heeft gezet, te compenseren. Zolang we nog wat vrijheid van meningsuiting hebben, zijn organisaties als deze een welkome stem, zelfs als ze worden neergeschreeuwd door het wereldwijde vrijhandelskartel.

Mensen moeten echter weten waar en hoe dit allemaal begon en wie er verantwoordelijk voor was. Alleen door het ontstaan ​​van globalisering te begrijpen, kunnen moderne economie, politiek en sociale trends worden begrepen. Kan iemand zeggen: "Pin de staart op de ezel?"

Vijfendertig jaar geleden, in de 1978-nummers van november en april van 1979 van Trilaterale waarnemer, Antony C. Sutton en ikzelf schreven de volgende analyse over China. We waarschuwden voor de rampzalige gevolgen die zouden voortvloeien als dit beleid vooruit zou gaan, en we hebben de leden van de Trilaterale Commissie, die bijna als enige verantwoordelijk waren voor China's opkomst als wereldmacht, grondig ontmaskerd. Dat niemand destijds luisterde is vanzelfsprekend, want er veranderde niets en niemand verzette zich. (Ter verduidelijking: de namen van de leden van de Trilaterale Commissie zijn vetgedrukt.)

Trilateraal China-beleid

Het beleid van "normalisatie" van de betrekkingen met communistisch China - in feite een programma om China technologisch tot een superkracht te bouwen - werd geïmplementeerd door Zbigniew Brzezinski.

Een hoog gerangschikte bron van administratie meldt: “Dit was de baby van Zbig meer dan wie dan ook .:

Van buiten het Witte Huis (van een topbeleidsmaker die over het algemeen partij kiest voor Cyrus Vance):

“Zbig rijdt nu echt hoog. Hij had de centrale rol achter de schermen, en hij was helemaal alleen in het persstuk. Ik heb gehoord dat de president denkt dat Zbig 99 procent van het werk in China heeft gedaan. "

Meer waarschijnlijk is het China-beleid echter geformuleerd en uitgevoerd door een trilateralistische trojka: Jimmy Carter, Cyrus Vance en Brzezinski. En dit beleid was slechts een voortzetting van een beleid dat begon onder een "Republikeins" Bestuur, dat van Richard Nixon en Henry Kissinger, een andere trilateralist.

Het bedwelmende effect dat deze uitgebreide beleidsvormende oefeningen op deze mannen hebben, bijna een infantiele reactie, wordt goed gerapporteerd in de Washington Post op februari 8, 1979 met de kop, China-beleid: A Born-Again Brzezinski,beschrijft hoe Brzezinski zijn ontmoeting met Teng [aka Deng Xiaoping] opgewonden beschrijft:

FEBURARY 1979 - De ogen schitteren zelfs dagen later van opwinding. De armen barsten uit in plotselinge vegende gebaren als hij erover praat. En dat zorgt ervoor dat de foto's - ongeveer een dozijn van hen - uit Zbigniew Brzezinski's handen vliegen en zich over de vloer van zijn kantoor verspreiden terwijl hij spreekt.

 "Hier is Cy ... en hier ben ik ... en er is Teng tussen ons ..."

 Brzezinski praat zo snel. afgeknipte, opgewonden stijl dat is zijn manier, en hij wijst naar een foto die in zijn hand blijft terwijl hij zich voorover buigt om de rest op te scheppen, terwijl hij de hele tijd praat.

 “Het is geweldig als je erover nadenkt. De leider van een miljard mensen - dineren in mijn huis slechts twee uur nadat hij in dit land aankwam!

 "Ik bedoel, het is echt nogal geweldig!"

Zbigniew Brzezinski (links) en Deng Xiaoping (rechts) - 1979

Trilateralisten en de Chinese handel

Een voorbeeld van de invloed van slechts een handvol trilateralisten bij het creëren van een zelfzuchtig beleid op vele duizenden kilometers van de Verenigde Staten, kan worden geïllustreerd door een recente conferentie in Japan.

Begin februari 1979 werd een symposium over de China Trade gesponsord door de Japanse krant Nihon Keizai. De weinige sprekers waren hoofdzakelijk trilateralisten, en de trilateralen waren het eens met de voorstellen van een ander en creëerden zo een machtsblok. In de VS rapporteerde de Washington Post (februari 9, 1979) alleen trilateralistische sprekers.

De belangrijkste Japanse spreker was Trilateralist Kiichiro Kitaura, Voorzitter van Numuru Securities Company, Ltd.

Wat waren Kitaura's voorstellen? Ze waren:

• Internationaliseer de yen
• Overleg en samenwerking tussen Japanse en Amerikaanse zakenmensen over manieren om de Chinese markt te penetreren
• Japanse en Amerikaanse technologie "blenden"

Uiteraard Kitaura volledig eens met mede-trilateralist Philip Trezise (van Brookings Institution) dat het grote overschot op de lopende rekening van Japan in het buitenland moet worden geïnvesteerd en niet in Japan. Trezise werd ondersteund door een andere Amerikaanse trilateralist, Peter G. Peterson, Voorzitter van Lehman Brothers, Kuhn Loeb, Inc., die net als Kitaura aandrong op meer Japanse handel.

Kortom, deze belangrijke conferentie werd gedomineerd door het trilateralistische denken, en dat was het alleen denken gerapporteerd, maar aan de oppervlakte is de Trilaterale link niet duidelijk voor de leek.

 Trilaterale opbouw van communistisch China

Trilateralen stellen voor communistisch China op te bouwen. Trilateralistisch beleid is duidelijk. Het Westen moet de opbouw van communistisch China helpen: dit wordt als volgt uitgedrukt in een overzicht van oost-westrelaties (Triangle Paper nr. 15, p. 57):

"China gunstige voorwaarden in economische betrekkingen schenken is absoluut in het politieke belang van het Westen" en voegt eraan toe "... er lijken voldoende manieren te bestaan ​​om China in aanvaardbare vormen te helpen met geavanceerde civiele technologie."

Triangle paper 15 voegt ook toe:

"De situatie is anders ... als het gaat om wapenleveranties of geavanceerde militaire technologieën, behalve voor soorten uitrusting die door hun aard puur defensieve doeleinden dienen." (Blz.58)

Zoals we later zullen zien, hebben trilaterale bedrijven zelfs geavanceerde militaire technologie naar het communistische China geëxporteerd.

Verder, als onderdeel van één wereld, zien trilateralisten een ultieme samenvoeging van vrij ondernemerschap Taiwan met het communistische vasteland. Nog opmerkelijker is dat de krant voorziet dat communistisch China onder twee voorwaarden zal terugkeren naar een expansief agressief beleid:

1. terwijl communistisch China 'sterker wordt'
2. als de relaties met de Sovjets 'genormaliseerd' zijn.

De krant voegt eraan toe: "nu al blijft de activiteit van communistische guerrilla's in Thailand en Maleisië, met elkaar verbonden en kijkend naar China, voortduren en lijken ze zelfs toe te nemen." (bladzijde 59)

Wat het communistische China betreft, kunnen we concluderen dat trilateralen:

• Wil Communistisch China tot een militaire grootmacht bouwen,
• dit willen doen met het volledige en duidelijke besef dat China waarschijnlijk zijn expansieve koers in het Verre Oosten zal hervatten, en
• zijn bereid om guerrilla-activiteiten in Thailand en Maleisië te subsidiëren (veel van de "civiele technologie" die momenteel wordt overgedragen, is nuttig voor guerrillaoorlogvoering.)

Erkenning van techniek

De overdracht van technologie was een belangrijk aspect van het vroege Trilaterale beleid. Toegegeven, hun verklaarde doel om "een nieuwe internationale economische orde te bevorderen" werd niet volledig begrepen in 1978 - 79. Tegen juni 2001 kreeg minstens één schrijver voor Time Magazine (trouwens verbonden met de Trilaterale Commissie trouwens) het perfect in Made in China: The Revenge of the Nerds: China was omgezet in een Technocratie! Volgens de auteur, Kaiser Kuo:

De nerds runnen de show in het hedendaagse China. In de twintig jaar sinds Deng Xiaoping's [Ed. Opmerking: tel terug naar 1978 - 79] hervormingen begonnen, de samenstelling van het Chinese leiderschap is duidelijk verschoven ten gunste van technocraten. ... Het is niet overdreven om het huidige regime te beschrijven als een technocratie.

Nadat de Maoïstische waanzin afnam en Deng Xiaoping de opening in gebruik nam en hervormingen die eind 1978 begonnen, wetenschappelijke en technische intellectuelen behoorden tot de eersten die werden gerehabiliteerd. Zich realiserend dat zij de sleutel waren tot de vier moderniseringen die door de hervormers werden omarmd, werden gezamenlijke inspanningen geleverd om de "experts" weer in de kudde te brengen.

Tijdens de 1980s werd veel gesproken over technocratie als concept, vooral in de context van de zogenaamde 'Neo-autoritarisme '- het principe van het' Aziatische ontwikkelingsmodel 'dat Zuid-Korea, Singapore en Taiwan met duidelijk succes hadden nagestreefd. De basisovertuigingen en veronderstellingen van de technocraten waren vrij duidelijk uiteengezet: Sociale en economische problemen waren verwant aan technische problemen en konden als zodanig worden begrepen, aangepakt en uiteindelijk worden opgelost.

De openlijke vijandigheid tegenover religie die Beijing soms vertoont - met name in zijn obsessieve drang om de 'kwade cultus' van Falun Gong uit te roeien - heeft pre-marxistische wortels. Wetenschap ligt ten grondslag aan de post-Mao technocratieen het is de orthodoxie waartegen ketterijen worden afgemeten. [Nadruk toegevoegd]

Zo schoot in de jaren tachtig technocratie (en sciëntisme) diep wortel, niet alleen in China, maar ook in Zuid-Korea, Singapore en Taiwan. Vergelijkbare winsten werden gezien in Europa in de jaren negentig en in de Verenigde Staten sinds 1980. De utopische 'nieuwe internationale economische orde' van de Trilaterale Commissie is technocratie, en China was het eerste moderne experiment en transformatie. En waarom niet China? Omgaan met een enkele communistische dictator was een stuk eenvoudiger dan omgang met een parlement, congres of senaat in meer democratische landen. Het zogenaamde "Neo-autoritarisme" dat hierboven wordt genoemd, is voldoende bewijs dat de voorvechters van de technocratie heel goed wisten dat het gemakkelijker zou zijn om een ​​reeds autoritaire natie om te vormen tot een autoritaire natie; in feite riepen de oorspronkelijke leden van Technocracy, Inc. in de VS al in 1990 op tot een dictatuur in de VS om Technocracy te implementeren.

Dit is de rest van het verhaal, waarvan ik destijds een scherpe waarnemer was. Wat ik miste aan onderwijs en academische discipline, werd ruimschoots ondersteund door de volmaakte onderzoeker en wetenschapper, Antony Sutton, die professor economie was en een onderzoeker bij Stanfords prestigieuze Hoover Institution for War Peace and Revolution in Californië. Sutton wordt algemeen erkend als de meest gedetailleerde en productieve schrijver in de 20e eeuw over de overdracht van technologie van het Westen naar het Oosten.