Trilaterale Commissie: een diep inzicht in de globalistische geest

Wanneer de term 'globalist'wordt gebruikt door alternatieve analisten, het moedigt de reguliere pers meestal aan om het aan de kaak te stellen als een antisemitische trope die zich concentreert op de overtuiging dat een selecte groep Joodse overreding - nagesynchroniseerd'de elite'- beheer de wereld vanuit de schaduw. Als dat niet lukt, zullen de media het in een hokje stoppen als een abstracte uitdrukking zonder gedefinieerde definitie.

De waarheid is dat de reden waarom de media zich niet willen bezighouden met het concept van globalisme juist is omdat het kan worden gedefinieerd voor zowel instellingen als de individuen die erin wonen.

Laten we om dit te illustreren de Trilaterale Commissie als een specifiek voorbeeld gebruiken.

Ik heb in februari voor het laatst over de Trilaterale Commissie geschreven toen ik besprak hoe de organisatie bezig was zichzelf te hervormen. In de zomer van 2019 publiceerden ze een brochure genaamd 'Democratieën onder stress: de trilaterale commissie recreëren om onze te revitaliseren Democratieën om de op regels gebaseerde internationale orde te handhaven'. In de brochure spraken ze over 'hun wortels herontdekken''verscherping'hun missie, en de noodzaak voor'verjongende'hun lidmaatschap. Dit alles was gebaseerd op een doel van handhaving van de 'op regels gebaseerde wereldwijde volgorde'en het ontmoeten van'uitdagingen'van de 21e eeuw.

Het was rond deze tijd dat de Trilaterale Commissie halverwege juni haar plenaire vergadering van 2019 in Parijs hield. Tijdens dit evenement heeft de Noord-Amerikaanse voorzitter van de Commissie, Meghan O'Sullivan (die ook deel uitmaakt van het bestuur van de Council on Foreign Relations), een paar minuten besteed aan het praten over de instelling en de rol die zij van nu af aan wil spelen.

Hier is een direct citaat uit de monoloog van O'Sullivan, die kan worden bekeken op het Youtube-kanaal van de Trilaterale Commissie:

We zijn een organisatie van mensen die nauwe banden hebben met nationale overheden, en vaak informeren de ideeën die we privé bespreken onze eigen perspectieven en informeren we onze discussies en beraadslagingen en gesprekken met mensen in machtsposities. Dat zal nog steeds waar zijn, maar vandaag moeten we nadenken over een impact op het bredere debat. We leven niet langer in een wereld waar alleen regeringen de toekomst kunnen beïnvloeden. Sterker nog, we moeten in toenemende mate andere entiteiten beschouwen als de echte motoren van verandering, of dat nu bedrijven, universiteiten of zelfs individuen zijn. We moeten nadenken over hoe we het gesprek vorm kunnen geven, hoe we die groepen kunnen binnenhalen, moeten investeren in en ons inzetten voor oplossingen.

O'Sullivan besloot met te zeggen:

En we moeten doorgaan, of we nu wel of niet in staat zijn om onze regeringen ertoe te brengen in te stemmen met onze voorschriften en aanbevelingen.

Dit is in overeenstemming met wat de secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Antonio Guterres, zei op het World Economic Forum in januari 2020. Toen hij sprak over zijn overtuiging dat mondiale problemen moeten worden opgelost met mondiale oplossingen, Guterres reageerde:

Soms lukt het, soms falen we, maar één ding kunt u absoluut zeker weten: we zullen niet stil blijven zitten en verwachten een consensus van de internationale gemeenschap om de problemen die we hebben besproken op te lossen.

De implicatie van de woorden van O'Sullivan en Guterres suggereert in de eerste plaats één ding, namelijk dat de organisaties die zij vertegenwoordigen niet eeuwig zullen wachten op nationale wetgevers om oplossingen voor wereldwijde crises te implementeren. Wat ze lijken te zeggen is dat als regeringen niet tot actie kunnen worden gedwongen door wetgevingsinitiatieven zoals de 'Sustainable Development Goals' van de Verenigde Naties (ook bekend als 'The Green New Deal'), dan is de enige andere optie om het zelf te doen.

O'Sullivan mijmert dat overheden niet langer de enige instanties zijn die dat kunnen 'de toekomst beïnvloeden', en nu is het moment waarop aandacht moet worden besteed aan'andere entiteiten als de echte motoren van verandering'. Volgens haar zou dit een mix kunnen zijn van bedrijven, universiteiten en individuen.

Om te beginnen zijn bedrijven en universiteiten geen verantwoording verschuldigd aan het electoraat. Maar instellingen als de Trilaterale Commissie worden zwaar bevolkt door boegbeelden van multinationals en de onderwijssector.

Achter de schermen helpen ze bij het formuleren van beleid met het oog op uitvoering ervan aan de nationale administraties. Voor een overzicht van hoe de Commissie werkt, raad ik aan een kopie te lezen van 'Trilateralen over Washington', een tweedelig boek dat eind jaren zeventig is geschreven door onderzoekers Antony Sutton en Patrick Wood. Hier beschrijven de auteurs de samenstelling van de commissie en splitsen ze de machtsstructuur op in drie delen: de operators, de propagandisten en technici en de machthouders. Ik beschreef elk proces kort in een artikel dat in 1970 werd gepubliceerd (Order Out of Chaos: een blik op de Trilaterale Commissie).

O'Sullivan stelt duidelijk dat de Trilaterale Commissie 'nauwe banden'aan de nationale regeringen, en dat particuliere debat binnen de Commissie informeert hun eigen perspectieven en informeert'onze discussies en beraadslagingen en gesprekken met mensen in machtsposities'. Dit zal doorgaan, maar het is niet langer voldoende. Nu willen ze een grotere impact gaan hebben op de 'breder debat'.

Door 'breder debat', Ik zou willen beweren dat O'Sullivan jou en ik betekent. De volgende logische stap als je de Trilaterale Commissie bent, is proberen te proberen de meerderheid te bereiken over de hervormingen die ze willen doorvoeren.

Hoe kunnen ze daarmee beginnen? Laten we duidelijk zijn dat lidmaatschap van de Commissie niet is toegestaan ​​voor politici die in de regering zitten. Toen medeoprichter van de instelling Zbigniew Brzezinski in 1977 de administratie van Jimmy Carter betrad, deed hij afstand van zijn rechtstreekse banden met de Commissie. Maar dat betekende niet dat Brzezinski het niet meer eens was met de doelstellingen van de groep. Nadat Brzezinski het ambt had verlaten, keerde hij terug naar de plooien van de Commissie.

Zoals ik al eerder heb opgemerkt, is de huidige leider van de oppositiepartij Labour in het VK, Keir Starmer, een actief lid volgens het lidmaatschapsrooster van juni 2020. Dit is een feit dat niet wordt genoemd op de eigen website van Starmer, zijn officiële parlementaire webpagina of in de nationale media.

Toen hij in februari 2020 campagne voerde om Labour-leider te worden, werd de band van Starmer met de Commissie onderdrukt. Medio februari werd hiervan het bewijs geleverd toen zijn campagneteam gedwongen werd te ontkennen dat ze illegaal toegang hadden gekregen tot de gegevens van het Labour-lidmaatschap. De kwestie kwam aan de orde tijdens een live BBC-debatdebatshow georganiseerd door Victoria Derbyshire, waar een lid van het studiopubliek suggereerde dat de reden dat Starmer niet voor een officieel onderzoek stond, te wijten was aan zijn lidmaatschap van de Trilaterale Commissie. Starmer veegde de claim heel snel af en Derbyshire ging net zo snel verder met een ander lid van het publiek.

Dit was een ideale gelegenheid om Starmer te ondervragen over zijn betrokkenheid bij de Commissie - om te vragen wat het is en hoe het zijn politieke overtuigingen en motivaties al dan niet kan beïnvloeden. In plaats daarvan koos de BBC ervoor om het probleem te negeren.

Starmer is misschien tegen, maar zijn lidmaatschap is relevant omdat de Commissie het debat informeert en nationale overheden probeert te beïnvloeden om wereldwijd bedachte initiatieven te nemen. Starmer maakt deel uit van dat proces.

En het moet nogmaals worden benadrukt - van de 650 parlementsleden is Starmer de enige die bij de Commissie is uitgenodigd (lidmaatschap is alleen op uitnodiging). Misschien komt dit door zijn juridische bekwaamheid, want van 2008 tot 2013 was hij directeur van het openbaar ministerie, de derde hoogste aanklager voor Engeland en Wales.

Mocht Starmer ooit zover komen als premier, dan zal hij zijn functie bij de Trilaterale Commissie opzeggen. Wat hij waarschijnlijk niet zal opgeven, is zijn loyaliteit aan de trilaterale zaak.

Op dit punt is een eerlijke vraag om te stellen welke autoriteit de Trilaterale Commissie heeft, waardoor zij kunnen geloven dat zij de nationale regeringen zouden kunnen omzeilen bij het nastreven van wereldwijde doelstellingen? Dit is tenslotte een commissie die niet is gekozen, maar die binnen haar gelederen mannen en vrouwen heeft die op nationaal niveau worden gekozen. Het is een commissie die gedomineerd wordt door bedrijfsbelangen en particulier gefinancierd wordt. Op een speciaal evenement in 1998 te markeren 25 jaar trilaterale commissie, werd een lijst van financiële supporters van 1973 tot 1998 gepubliceerd met namen als Exxon Corporation, AT&T Foundation, The Coca-Cola Company, The First National Bank of Chicago, Morgan Stanley & Co en Goldman Sachs. Een lijst voor de huidige tijd is niet direct beschikbaar.

Bij het analyseren van de mededelingen van de Commissie is mijn bezorgdheid dat de taal nu is verschoven van de nadruk op nationale administraties om hervormingen door te voeren naar de mondiale instellingen die dit zelf willen doen. Dit is globaal bestuur in alles behalve naam.

Met het begin van Covid-19 is de retoriek aanzienlijk toegenomen over de noodzaak voor regeringen om achter initiatieven zoals de doelstellingen voor duurzame ontwikkeling te gaan staan ​​en deze in nationaal recht te handhaven. En als ze dat niet doen? Nou, we zullen proberen het zonder u te doen, is de boodschap. Zoals Meghan O'Sullivan toegeeft: 'we moeten doorgaan, of we nu wel of niet in staat zijn om onze regeringen ertoe te brengen in te stemmen met onze voorschriften en aanbevelingen.'

Lees hier het hele verhaal ...