Tik, tik, tik: de tsunami van biljard dollarderivaten

Op vrijdag 10 maart stortte Silicon Valley Bank (SVB) in en werd overgenomen door federale toezichthouders. SVB was de 16^th grootste bank in het land en het faillissement was het op een na grootste in de geschiedenis van de VS, na Washington Mutual in 2008. Ondanks zijn omvang was SVB geen "systeemrelevante financiële instelling" (SIFI) zoals gedefinieerd in de Dodd-Frank Act, die vereist dat insolvente SIFI's het geld van hun schuldeisers "borgen" om zichzelf te herkapitaliseren.

Technisch gezien is de limiet voor SIFI's $ 250 miljard aan activa. Echter, de reden dat ze 'systeemrelevant' worden genoemd” is niet hun vermogensomvang, maar het feit dat hun falen het hele financiële systeem zou kunnen neerhalen. Die benaming komt voornamelijk voort uit hun blootstelling aan derivaten, het wereldwijde casino dat zo sterk met elkaar verbonden is dat het een 'kaartenhuis' is. Trek één kaart eruit en het hele huis stort in. SVB had $ 27.7 miljard aan derivaten, geen klein bedrag, maar het is slechts 05% van de $ 55,387 miljard ($ 55.387 biljoen) die in handen is van JPMorgan, de grootste Amerikaanse derivatenbank.

SVB zou de kanarie in de kolenmijn kunnen zijn die het lot van andere overbelaste banken voorafschaduwt, maar de ineenstorting ervan is niet het soort "systeemrisico" waarvan wordt voorspeld dat het "besmetting" veroorzaakt. Zoals gemeld door CNN:

Ondanks aanvankelijke paniek op Wall Street, zeiden analisten dat de ineenstorting van de SVB waarschijnlijk niet het soort domino-effect zal veroorzaken dat de banksector tijdens de financiële crisis in zijn greep hield.

"Het systeem is net zo goed gekapitaliseerd en liquide als het ooit is geweest", zei Moody's hoofdeconoom Mark Zandi. “De banken die nu in de problemen zitten, zijn veel te klein om een ​​serieuze bedreiging te vormen voor het bredere systeem.”

Uiterlijk maandagochtend hebben alle verzekerde deposanten volgens de FDIC volledige toegang tot hun verzekerde deposito's. Het zal onverzekerde spaarders een "voorschot dividend binnen de komende week" betalen.

De FDIC, de Federal Reserve en het Amerikaanse ministerie van Financiën zijn het nu eens geworden over een tussentijdse oplossing die het onderwerp zal zijn van een ander artikel. Ondertussen concentreert deze column zich op derivaten en is het een vervolg op mijn column van 23 februari over de "bail-in"-bepalingen van de Dodd Frank Act van 2010, die reddingsoperaties door de belastingbetaler uitschakelde door insolvente SIFI's te verplichten zichzelf te herkapitaliseren met het geld van hun schuldeisers. "Crediteuren" worden gedefinieerd om deposanten te omvatten, maar deposito's van minder dan $ 250,000 worden beschermd door een FDIC-verzekering. Het FDIC-fonds is echter voldoende om slechts ongeveer 2% van de 9.6 biljoen dollar aan verzekerde deposito's in de VS te dekken. Een landelijke crisis die bankenruns in het hele land veroorzaakte, zoals gebeurde in het begin van de jaren dertig, zou het fonds wegvagen. Tegenwoordig voorspellen sommige financiële experts een crisis van die omvang in de derivatenmarkt met meer dan een miljard dollar, als gevolg van snel stijgende rentetarieven. In deze kolom wordt gekeken hoe waarschijnlijk dat is en wat er kan worden gedaan om het te voorkomen of te ontwijken.

"Financiële massavernietigingswapens"

In 2002 mega-investeerder Warren Buffett schreef dat derivaten "financiële massavernietigingswapens" waren. Op dat moment was hun totale "notionele" waarde (de waarde van de onderliggende activa waarvan de "derivaten" waren "afgeleid") geschat op $ 56 biljoen. Investopedia meldde in mei 2022 dat de derivatenzeepbel volgens de Bank for International Settlements (BIS) naar schatting 600 biljoen dollar had bereikt, en dat het totaal vaak wordt geschat op meer dan 1 biljard dollar. Niemand weet het zeker, want de meeste transacties worden privé gedaan.

Vanaf het derde kwartaal van 2022, volgens de “Kwartaalverslag over bankhandel en derivatenactiviteiten” van het Office of the Comptroller of the Currency (de toezichthouder van de federale bank), hadden in totaal 1,211 verzekerde Amerikaanse nationale en staatshandelsbanken en spaarverenigingen derivaten, maar 88.6% hiervan was geconcentreerd bij slechts vier grote banken: JP Morgan Chase ($ 54.3 biljoen), Goldman Sachs ($ 51 biljoen), Citibank ($ 46 biljoen), Bank of America ($ 21.6 biljoen), gevolgd door Wells Fargo ($ 12.2 biljoen). Een volledige lijst is hier. In tegenstelling tot in 2008-09, toen de grootste zorgen over derivaten door hypotheek gedekte waardepapieren en kredietverzuimswaps waren, zijn renteproducten tegenwoordig de grootste en meest risicovolle categorie.

Het oorspronkelijke doel van derivaten was om boeren en andere producenten te helpen de risico's van ingrijpende veranderingen op de grondstoffenmarkten te beheersen. Maar de laatste tijd zijn ze geëxplodeerd tot krachtige voertuigen voor speculatie met hefboomwerking (lenen om te gokken). In hun basisvorm zijn derivaten gewoon weddenschappen – een gigantisch casino waarin spelers zich indekken tegen allerlei veranderingen in marktomstandigheden (rentetarieven, wisselkoersen, wanbetalingen, enz.). Ze worden verkocht als verzekering tegen risico's, die worden doorgegeven aan de tegenpartij bij de weddenschap. Maar het risico is er nog steeds en als de tegenpartij niet kan betalen, verliezen beide partijen. In 'systeemrelevante' situaties betaalt de overheid uiteindelijk de rekening.

Net als op een renbaan kunnen spelers wedden, hoewel ze geen interesse hebben in de onderliggende waarde (het paard). Hierdoor zijn weddenschappen op derivaten vele malen groter geworden dan het mondiale bbp en is er een ander risico-element toegevoegd: als je de schuur waarop je gokt niet bezit, is de verleiding groot om de schuur in brand te steken om de verzekering te krijgen. De financiële entiteiten die deze weddenschappen aangaan, dekken zich meestal af door in beide richtingen te wedden, en ze zijn sterk met elkaar verbonden. Als tegenpartijen niet worden betaald, kunnen ze hun eigen tegenpartijen niet betalen en kan het hele systeem zeer snel instorten, een systeemrisico genaamd "het domino-effect. '

Dat is de reden waarom insolvente SIFI's moesten worden gered tijdens de wereldwijde financiële crisis (GFC) van 2007-09, eerst met $ 700 miljard aan belastinggeld en vervolgens door de Federal Reserve met "kwantitatieve versoepeling". Derivaten stonden centraal van die crisis. Lehman Brothers was een van de afgeleide entiteiten met weddenschappen in het hele systeem. Dat gold ook voor verzekeringsmaatschappij AIG, die erin slaagde te overleven dankzij een reddingsoperatie van maar liefst $ 182 miljard van de Amerikaanse schatkist; Maar Lehman werd beschouwd als te zwak gedekt te redden. Het ging ten onder en de Grote Recessie volgde.

Risico's verborgen in de schaduw

Derivaten zijn grotendeels het resultaat van het 'schaduwbanksysteem', een groep financiële intermediairs die de creatie van krediet wereldwijd faciliteert, maar waarvan de leden niet onderworpen aan regelgevend toezicht. Het schaduwbanksysteem omvat ook niet-gereguleerde activiteiten van gereguleerde instellingen. Het omvat de repo-markt, die zich ontwikkelde als een soort pandjeshuis voor grote institutionele beleggers met meer dan $ 250,000 te storten. De repomarkt is een veilige plek voor deze geldschieters, waaronder pensioenfondsen en de Amerikaanse schatkist, om hun geld te parkeren en een beetje rente te verdienen. Maar de veiligheid ervan wordt niet verzekerd door de FDIC, maar door degelijk onderpand dat door de leners wordt gesteld, bij voorkeur in de vorm van federale effecten.

Dit banksysteem (het “schaduw” of “parallel” banksysteem) – repo gebaseerd op securitisatie – is een echt banksysteem, even omvangrijk als het traditionele, gereguleerde banksysteem. Het is van cruciaal belang voor de economie omdat het de financieringsbasis is voor het traditionele banksysteem. Zonder dit zullen traditionele banken geen leningen verstrekken en zal er geen krediet worden gecreëerd, wat essentieel is voor het scheppen van banen.

Hoewel het waar is dat banken het geld dat ze uitlenen creëren door simpelweg leningen op de rekeningen van hun leners te schrijven, hebben ze nog steeds liquiditeit nodig om opnames te vereffenen; en daarvoor zijn ze grotendeels afhankelijk van de repomarkt, die een dagelijkse omzet alleen in de VS van meer dan $ 1 biljoen. Brits financieel commentator Alasdair MacLeod merkt op dat de derivatenmarkt was gebouwd op goedkoop repo-krediet. Maar de rentetarieven zijn omhooggeschoten en krediet is niet langer goedkoop, zelfs niet voor financiële instellingen.

Think een rapport uit december 2022 van de BIS$ 80 biljoen aan valutaderivaten die buiten de balans staan ​​(alleen gedocumenteerd in de voetnoten van bankrapporten) staan ​​op het punt te worden gereset (doorrollen tegen hogere rentetarieven). Financieel commentator George Gammon bespreekt de dreiging die dit vormt in een podcast die hij noemt:BIS waarschuwt voor 2023 Black Swan – een derivatentijdbom. '

Een andere tijdbom in het nieuws is Credit Suisse, een gigantische Zwitserse derivatenbank die werd getroffen door een $ 88 miljard draait op zijn deposito's eind 2022 door grote institutionele beleggers. De bank werd gered door de Zwitserse Nationale Bank via swaplijnen met de Amerikaanse Federal Reserve tegen 3.33% rente.

Lees hier het hele verhaal ...