Thomas Paine: 'Dit zijn de tijden die mannenzielen proberen'

"Dit zijn de tijden die de zielen van de mensen op de proef stellen."

Dus schreef Thomas Paine in 1775 in zijn publicatie van 'The American Crisis'. Niet zo goed onthouden vandaag zijn de woorden die volgden op dat beroemde citaat:

“Tirannie is, net als de hel, niet gemakkelijk te overwinnen; toch hebben we deze troost bij ons, dat hoe harder het conflict, hoe glorieuzer de triomf.”

In die tijd maakte Koloniaal Amerika de vroege stadia door van een 'Vierde Draaiing', een historische crisistijd die zich ongeveer elke tachtig jaar voordoet.

Als referentiepunt is een First Turning een periode van verlenging; een waarin een historische crisis is geëindigd. De bevolking is tot deze gelegenheid gestegen, heeft de tirannie van zich afgeworpen en de sociale, politieke en economische beproevingen overwonnen. Als ze dat hebben gedaan, creëren ze nu een vernieuwing, gebaseerd op hard werken, persoonlijke verantwoordelijkheid en morele integriteit.

Een Tweede Draaiing vindt een generatie later plaats, wanneer de beloningen van een Eerste Draaiing hebben geleid tot welvaart en stabiliteit. Die nieuwe volwassenen die zijn opgegroeid tijdens een Eerste Wending zullen het goed hebben en zullen streven naar hoogstaande en sociale zorgen. Onderweg zullen ze ook zelfgenoegzaamheid nastreven. (Er begint een verslechtering.)

In een derde wending, weer een generatie later, treedt zelfgenoegzaamheid in. Politiek gezien hebben individuen die sociopathisch zijn (een klinische afwijking, geschat op ongeveer 4% van elke samenleving op een bepaald moment) de neiging om op te stijgen in politieke sferen, ter vervanging van de oudere generatie van verantwoordelijke mensen. Ze hebben de neiging om belastingen te verhogen, sociale welzijnsprogramma's te verhogen en de overheidsuitgaven op alle mogelijke manieren te verhogen - eigenlijk elk excuus om meer macht over de bevolking te grijpen.

Dan, in een Vierde Draaiing, weer een generatie later, nadat de macht is gegrepen, streven de sociopaten naar totale macht - de eliminatie van alle vrijheden, om te worden vervangen door totalitair bewind.

Historisch gezien maakt een zelfgenoegzaam volk het in een Derde Draaiing mogelijk voor sociopaten om de macht over te nemen. In een vierde keer oefenen de sociopaten die macht uit.

Het maakt niet uit of de excuses die door politieke leiders naar voren worden gebracht klimaatbeheersing, raciale gelijkheid, CBDC's, cultuur annuleren, niets bezitten, digitale ID's, transhumanisme, vaccinmandaten of een Green New Deal zijn, het doel is uniek: totale dominantie van de heersende klasse boven de onderdanige klasse. Elk excuus is voldoende, als het totalitaire heerschappij als resultaat heeft.

In elke vierde wending zullen degenen die bedachtzamer en vooruitstrevender zijn de list gaan begrijpen, maar merken dat ze door iedereen zwaar bekritiseerd worden. De media zullen alles doen wat in hun macht ligt om degenen die de heersende klasse aan de kaak stellen, neer te halen. Maar meer ter zake, het grootste deel van de bevolking zal in hun slaap blijven en krachtig weerstand bieden aan het ontwaken.

Het is op zo'n moment dat de weinigen die de list hebben ontdekt, hun grootste uitdaging ervaren - of ze zich uitspreken of gewoon meegaan.

Deze groep moet in grote mate in de duisternis worstelen, aangezien de meerderheid van de bevolking vecht tegen een ontwaken, omdat het hun zelfgenoegzaamheid verstoort en te verschrikkelijk is om over na te denken.

De tweede helft van een Vierde Draaiing wordt een chaotische en verwarrende periode – een periode waarin veel mensen wanhopig hopen om gewoon met elkaar overweg te kunnen, terwijl degenen die meer visionair zijn zich er steeds meer van bewust worden dat hun vrijheden massaal worden weggespoeld.

En hoewel het de kleinere, meer visionaire groep is die de vonk van verandering creëert, is het historisch gezien een andere en onwaarschijnlijke groep die daadwerkelijk substantiële verandering creëert in de tweede helft.

De groep die het tij keert, is de groep die ik vaak (niet vleiend) de hoi polloi noem - de gemiddelde man.

Op een gegeven moment heeft de gemiddelde man, die gewoon door wilde gaan met zijn leven – aan het werk gaan, het gras maaien, op de bank zitten met een sixpack en naar de wedstrijd kijken – zijn leven zo verstoord door de heersende sociopaten en hun steeds manischere onderdrukking dat hij accepteert dat hij de tv moet uitzetten en 'iets' moet doen.

Hij is geen leider, maar hij is een schrijnwerker.

Toen in Ottawa, Canada, een paar vrachtwagenchauffeurs een kleine demonstratie gaven, en de gemiddelde man zag het op het nieuws, stapte hij in zijn vrachtwagen en deed hij mee. Hij had misschien geen echt idee van hoe gebeurtenissen zich zouden kunnen ontwikkelen; hij voegde gewoon het gewicht toe dat hij aan de inspanning had.

Maar alleen al het feit dat hij de gemiddelde man is – dat het grootste deel van de bevolking uit gemiddelde jongens bestaat, maakt hun collectieve gewicht groter dan degenen die misschien meer geïnspireerde denkers waren, en – belangrijker nog – groter dan het gewicht van de onderdrukkers.

Hoe simplistisch een konvooi Canadese vrachtwagenchauffeurs ook mag zijn, hun aantal wordt hun kracht.

Sterker nog, ze dragen de sympathie met zich mee van andere gewone mensen, die naar buiten komen om ze aan te moedigen, eten te brengen en geld te doneren.

Het is niet verrassend dat hun prestatie van korte duur is, omdat het zo simplistisch is, maar ze slagen er wel in om tijdelijke verandering teweeg te brengen, waardoor de regering weer op de hielen zit.

Dan horen een paar boeren in Nederland over de Canadezen en besluiten om met hun tractoren de stad in te rijden, en het gebeurt weer.

En het blijft gebeuren.

Door de geschiedenis heen is het hetzelfde geweest. Toen Paul Revere in 1775 Lexington en Concord binnenreed, is het vrij onwaarschijnlijk dat hij moedig schreeuwde: 'Te wapen! Te wapen!" Dat zou verraad zijn geweest en verraad was in die tijd een van de slechts drie halsmisdrijven.

Waarschijnlijker ging hij naar een paar achterdeuren en verspreidde het woord stilletjes. De mensen in Amerika waren in die tijd immers Brits. De hoi polloi van de dag – vooral die van middelbare leeftijd of ouder – waren relatief succesvol en hadden veel te verliezen. Ze keurden de opstand niet goed en waren bereid de kleine zegelbelasting te betalen die de opstand had veroorzaakt. Ze pleitten luidruchtig in het Huis van Burgesses om "gewoon met elkaar overweg te kunnen". Maar een paar brandweermannen hielden hun uitdaging vol en uiteindelijk kregen ze gezelschap van boeren en winkeliers die, net als de vrachtwagenchauffeurs, er genoeg van hadden en besloten om 'iets' te doen.

Voor degenen onder ons die de waarschuwingssignalen vroeg – decennia geleden – hebben gezien, was de eerste helft van de Vierde Draaiing buitengewoon verontrustend. De globalisten zijn grondig geweest in hun planning en hebben met succes de verwijdering van vrijheden uitgevoerd met grote heimelijkheid waarvan we aannamen dat elke "denkende" persoon had moeten zien aankomen.

Maar de meeste mensen zijn geen denkers. De meeste mensen ‘gaan mee’. Ze blijven meegaan, tot het moment dat…. dat doen ze niet.

Thomas Paine had gelijk. "Dit zijn de tijden die de zielen van de mensen op de proef stellen." Paine was een visionair die door zijn schrijven een ontwaking probeerde teweeg te brengen.

Een ontwaken gebeurt slechts geleidelijk, maar het punt komt dat de gewone man er genoeg van heeft. Hij is misschien niet intellectueel geïnspireerd, maar zijn collectieve gewicht is, en door de geschiedenis heen, het keerpunt geweest.

We staan ​​nu op dat punt.

Lees hier het hele verhaal ...