'Nou jongens, we hebben iets vreemds genaamd HET INDIVIDUELE. Kan iemand me vertellen wat hij is? Hij voldoet niet aan onze algoritmen. Hij is overal. En terwijl we toch bezig zijn, wat is deze VERBEELDING in vredesnaam? Het blijft uit onze greep glippen, het past niet in het plan ... "
PART ONE
Technocraten zeggen dat ze armoede, oorlog en ongelijkheid willen wegvagen. Maar om deze verheven doelen te bereiken (of te doen alsof), moeten ze mensen opnieuw programmeren.
Technocratie is de basisagenda en het plan om de mondiale samenleving van bovenaf te besturen, dus we moeten het vanuit verschillende invalshoeken begrijpen.
Overweeg een groep enthousiaste toekomstgerichte ingenieurs in de vroege 20e eeuw. Ze werken voor een bedrijf dat een contract heeft om een locomotief te produceren.
Dit is een zeer complex apparaat.
Op één niveau moeten werknemers de componenten volgens specificatie maken. Dan moeten ze ze allemaal samenbrengen. Deze taken zijn formidabel.
Op een ander niveau moeten verschillende afdelingen van het bedrijf hun inspanningen coördineren. Dit wordt ook gezien als een technologische taak. Organiseren wordt beschouwd als een technologie.
Wanneer de locomotief klaar en geleverd is, en wanneer hij op zijn sporen rijdt en een trein trekt, wordt een grote en inspirerende overwinning behaald.
En dan ... beginnen de ingenieurs na te denken over de implicaties. Stel dat de locomotief de maatschappij zelf was? Stel dat de maatschappij het eindproduct was? Kan de samenleving niet op een gecoördineerde manier worden samengesteld? En kon de "technologie van het organiseren van dingen" niet worden gebruikt voor de taak?
Waarom zou je je druk maken over eindeloos ruziënde en liegende politici? Waarom zouden zij de leiding hebben? Is dat niet een overduidelijk verloren voorstel? Natuurlijk is het.
Ingenieurs kunnen een toekomstige samenleving opbouwen en bouwen waar alle mensen baat bij hebben. Ziekte en armoede kunnen worden weggevaagd. Het elimineren ervan zou deel uitmaken van de blauwdruk.
Dit 'inzicht' trof ingenieurs en technici als een ton stenen. Natuurlijk! Alle samenlevingen waren mislukkingen om dezelfde reden: de verkeerde mensen hadden de leiding.
Gewapend met dit nieuwe begrip, begonnen ingenieurs van elke streep te zien wat nodig was. Een revolutie in het denken over maatschappelijke organisatie. Wetenschap was de nieuwe koning. En de wetenschap zou regeren.
Natuurlijk zouden bepaalde beslissingen over de rol van het individu moeten worden genomen om een ontwikkelde wereld te laten werken. Ieder individu. Je zou geen luchtdicht plan kunnen hebben als ieder mens zijn eigen doelstellingen zou kunnen nastreven. Te veel variabelen. Te veel verwarring. Te veel conflicten. Welnu, dat probleem kan worden opgelost. De acties van het individu zouden worden afgestemd op de gecoördineerde activiteiten van de geplande samenleving.
Het individu zou 'een van de componenten van de locomotief' zijn. Zijn leven zou verbonden zijn met andere levens om een voorbeeldige vorm te produceren.
Ja, dit kan een paar problemen met zich meebrengen, maar die problemen kunnen worden uitgewerkt. Ze zouden moeten worden uitgewerkt, omdat het belangrijkste doel de vorming van een wereldorganisatie was. Wat zou u doen als één bout (een individuele mens) in één wiel van een locomotief de verkeerde maat had? Je zou teruggaan en de fout corrigeren. Je zou de bout opnieuw maken.
Andere mensen kwamen in het spel. High-echelon-globalisten zagen technocratie als een systeem dat ze konden gebruiken om de bevolking te beheersen.
In wezen werd een reeds misleide visie op een toekomstige technocratische utopie gekaapt. Iets ergs werd veel erger gemaakt.
Kortom, dit is de geschiedenis van de technocratie.
Een locomotief is een samenleving? Nee. Dat was het eerste fataal gebrekkige idee. Alles wat volgde werd steeds bizarder.
Als je de details opzoekt die onder deze omslagverhalen zitten, ontdek je een verwrongen systeem van planning dat de controle over de wereldbevolking uitdrukt.
De collectieve utopie blijkt een schijnvertoning.
Wakker worden is moeilijk om te doen? Uit elkaar gaan is moeilijk? Ze moeten gedaan worden.
Een werkbare technologische oplossing is een zeer mooie prestatie wanneer het project een machine is. Maar het overdragen van die gloed van overwinning aan de hele samenleving is een illusie. Alles wat zichzelf onderwijs noemt, zou de illusie als de eerste orde van zaken aanpakken.
Technische samenleving vereist technische mensen.
Dat is de fatale fout.
Het wordt mind control genoemd.
DEEL TWEE
Elke echte kunstenaar, elke bouwer van gemeenschappen, elke gezonde activist, elke eervolle visionair staat buiten de technocratie en maakt geen deel uit van dit programma.
In plaats daarvan richt hij zich op meer individuele vrijheid en een meer open samenleving met een grotere decentralisatie van macht.
Decentralisatie is de sleutel.
Het gebruik van technologie houdt niet in dat je er controle over hebt. Het gebruik van technologie betekent niet dat de samenleving moet worden ingericht als een gigantische machine met gepaste onderdelen.
Die futuristen die 'algemene plannen' hebben aangeboden voor de opstelling van de samenleving, negeren of omzeilen meestal de kwestie van wie het plan gaat beheren. Om te zeggen dat dit een fout is, is een enorm understatement.
Waar is een verreikend machtscentrum in onze wereld dat de samenleving zou besturen?
Al dergelijke machtscentra zijn in de eerste plaats gewijd aan hun eigen voortbestaan. En daarna zijn ze toegewijd aan de controle over het gebied waarvan ze denken dat ze het bezitten. HET INDIVIDUELE is een rommelig ding dat buiten beschouwing moet worden gelaten of als een storend element moet worden aangepakt.
DERDE DEEL
Verbeelding sterft nooit.
Het is van het individu. Het is geen eigendom van de groep.
Het maakt oplossingen mogelijk om problemen uit te roeien en problemen voor te blijven voordat ze hun hoofd opsteken.
Keer op keer ontmoet het individu, terwijl hij zich een weg baant door het leven, personen en organisaties die verbeelding als negatief beschouwen. In de duidelijk gedefinieerde vormen van de samenleving moet verbeelding achter de planning gaan staan.
Is het individu bestand tegen dergelijke manipulaties of geeft hij toe?
Dit is de kernvraag.
Beschouwt het individu de samenleving als een operatie die individuen mogelijk kan verheffen en versterken? Of geeft hij toe aan het idee dat de samenleving meer en meer afhankelijke mensen moet creëren?
Het individu kan een bron zijn voor het verspreiden van vrijheid, of hij kan het idee verdedigen dat er een eindeloos aantal 'rechten' moeten worden geëerd.
Technocracy promoot rechten als een deur naar de toekomst. Het uiteindelijke recht gaat als volgt: je hebt het recht om opnieuw te worden geprogrammeerd om te geloven dat je een sleuf hebt in de toekomstige wereld; we zullen deze slot zo aantrekkelijk mogelijk maken; u zult het algemeen belang dienen zoals wij het ontwerpen.
Dit is hoe technocratie de toekomst ziet ... jouw toekomst.
De ultieme technocratische visie? Je hersenen zijn een processor en je hersenen zijn je geest. Dat is alles wat u denkt. Daarom zal het verbinden van je hersenen met een supercomputer, of met de Cloud, je geest op magische wijze uitbreiden en het "meer dan menselijk" maken.
Je wordt transmenselijk. Een hybride van mens en machine.
Dit is het sprookje om een einde te maken aan alle sprookjes.
Het is wensfantasie verkleed als wetenschap.
Het idee is: je wordt meer. Je zult de grenzen en problemen overwinnen die samenhangen met het individu zijn.
Elk individu ontvangt dezelfde informatie en dezelfde antwoorden en dezelfde oplossingen van de Cloud. AUTOMATISCH.
Dit is de natte droom van de programmeur.
Technocraten zullen zo in staat zijn een mondiale samenleving op te bouwen en elk facet ervan te beheersen.
wpDiscuz