Het jaar 2016 is cruciaal voor zowel voedsel als steden. In oktober komen de lidstaten van de VN bijeen voor de Habitat III conferentie in Quito, Ecuador, om te bespreken richtlijnen voor duurzame stadsontwikkeling voor de volgende 20-jaren.
Met betrekking tot voedsel heeft 2016 een toenemende belangstelling gezien om voedsel in het middelpunt van veel niet-traditionele domeinen te brengen. Bijvoorbeeld: dit is de Internationaal jaar of de pulsen; voedselverspilling krijgt meer aandacht, zoals de aankondiging van de eerste wereldwijde standaard aan voedselverlies en -verspilling meten; en voedsel en landbouw liggen in het hart van de Sustainable Development Goals (SDGs).
Op het 2016 Global Forum for Food and Agriculture (GFFA), VN-secretaris-generaal Ban Ki-moon zei:
Zorgen dat iedereen in de uitbreiding van stedelijke gebieden toegang heeft tot voedzaam voedsel is van cruciaal belang om het doel van nulhonger te bereiken, zoals uiteengezet in de 2030 [SDG] Agenda.
Duurzame voeding winnen aan kracht en veel regeringen demonstreren betrokkenheid op hoog niveau.
Zal de nieuwe stedelijke agenda voedsel op tafel brengen?
Maar op weg naar Quito, de nul-diepgang van de New Urban Agenda draagt alleen schuine verwijzingen naar voedselsystemen.
Voedsel (veiligheid) is "besprenkeld" over fysieke en sociale infrastructuur, natuurlijke hulpbronnen en ecosystemen, duurzame consumptie, veerkracht, stadsplanning, land en mobiliteit. Het ontbreekt opvallend aan stedelijke basisvoorzieningen en helemaal aan erfgoed en cultuur.
Dit verzuim is opgetreden ondanks de algemene kennis van de diepgaande effecten van voedsel. Het vormt landelijke landschappen, biedt ruimte voor het kopen, verkopen en eten van voedsel in steden en is een integraal onderdeel van de dagelijkse individuele en collectieve identiteiten.
Als de Nieuwe Stedelijke Agenda een belofte voor verandering inhoudt, zullen duurzame en billijke voedselsystemen in steden misschien alleen een bijgerecht zijn in Quito.
De rol van steden in voedselsystemen wordt steeds groter
De Milan Urban Food Policy Pact is een bewijs van de toenemende bewustwording van de noodzaak voor stadsplanners om voedselsystemen centraal te stellen in stadsplanning. Meer dan de helft van de mensheid woont in stedelijke gebieden.
Volgens de VN bijna 70 procent van de wereldbevolking zal in steden wonen bij 2050, waardoor urbanisatie een van de meest transformerende trends van de 21st eeuw is.
Toenemende erkenning van de verschillende dimensies van voedsel in steden is de aanjager van het stadsvoedingsdebat. Het omvat voeding, ethiek en sociale rechtvaardigheid en duurzaamheid.
In Canada, de VS, Zuid-Amerika, het VK en enkele gevallen in Australië (met name Melbourne) zoeken gemeentelijke overheden steeds vaker naar manieren om synergetische relaties tussen voedselconsumenten en producenten te bevorderen. Maar dit proces blijft sporadisch en niet-systemisch.