Het argument voor technopopulisme als oplossing voor economische problemen

Handelstechnocratie staat aan de vooravond van een crisis, terwijl de handelsoorlog tussen de Verenigde Staten en China blijft brouwen. Ontevredenheid over het handelsbeleid, met name in geavanceerde economieën, heeft de deur wijd geopend voor populisten en demagogen om te profiteren van de vrijhandelsmalaise.

Economen en handelsbeleidsexperts staan ​​altijd klaar om de vrije handel te verdedigen door aan te tonen dat handel nooit faalt om het publiek win-win situaties te bieden. Populisten daarentegen zeggen dat handel schadelijk is voor bepaalde groepen, zij het op een overdreven manier - wat de aantrekkingskracht van protectionisme verklaart.

Publieke debatten over technocratie versus populisme tonen inderdaad vaak aan dat ze zich aan de tegenovergestelde uiteinden van het spectrum bevinden. Experts en beleidsexperts keuren hypergepolitiseerd populisme af en waarschuwen voor de rampzalige gevolgen als economisch beleid aan de populisten wordt overgelaten.

Ondertussen pleiten populisten tegen technocraten die wetenschappelijke oplossingen voor veel economische problemen lijken te hebben ontdekt. Populisten verwerpen ronduit de legitimiteit van een kleine kring van hyper-gedepolitiseerde technocratische elite, simpelweg omdat ze de massa's niet vertegenwoordigen.

Hoe zijn we hier terechtgekomen? Hoe moet het juiste evenwicht worden gevonden tussen op feiten gebaseerde handelsbeleid en eerlijke democratische vertegenwoordiging?

Ten eerste was er tot voor kort sprake van een brede weigering onder handelskringen om de verdelingseffecten van handel op het publiek te erkennen - dat handel winnaars en verliezers creëert. Voordelen van handel worden vaak benadrukt door algemene macro-economische indicatoren, die vaak zeer weinig zinvol zijn voor bedrijven en particulieren.

Omdat economen professioneel een voorkeur hebben voor vrijhandel, gebruiken economen herhaaldelijk simplistische modellen zoals de theorie van David Ricardo over handel. Deze theorie illustreert hoe landen beter af zijn door goederen te exporteren waarop ze een comparatief voordeel hebben en die goederen te importeren waarin ze een comparatief nadeel hebben.

Het argument van een "win-win-handel" op basis van comparatief voordeel gaat vaak voorbij aan het feit dat comparatief voordeel geen permanent kenmerk van het land is. In feite beschuldigen de Verenigde Staten China van valutamanipulatie en andere 'oneerlijke' handelspraktijken om een ​​comparatief voordeel te behalen in bepaalde sectoren, waardoor de VS een comparatief nadeel hebben in deze sectoren.

Niettemin zouden economen beweren dat monetaire compensatie, zoals vangnetprogramma's, een zekere buffer zou bieden aan werknemers die gedwongen worden ontslagen te worden vanwege goedkopere invoer van soortgelijke goederen die zij produceren. Maar een dergelijke compensatie is onvoldoende wanneer deze groepen al zijn ontdaan van hun waarden en gemeenschap. En wat meer is als een dergelijke vergoeding grotendeels op papier blijft.

Dit is waar handelstechnocraten mogelijk de legitimiteitstest hebben doorstaan. Ze zijn geïsoleerd van het feit dat ze politiek verantwoordelijk worden gehouden voor hun beslissingen, waardoor ze meer kans maken om winnaars en verliezers willekeurig uit de handel te halen.

Ten tweede, zelfs als economen de verdelingseffecten van handel erkennen en proberen deze effecten aan het publiek te communiceren, zijn economen door training helaas niet echt uitstekende communicatoren. Dat deed er in het verleden niet echt toe toen het handelsbeleid in handen van de elite van het handelsbeleid werd gelaten. Maar wanneer het publiek belangstelling begint te tonen voor handelsbeleid, met de integratie van arbeids-, gezondheids- en milieukwesties in handelsbesprekingen, is er een enorme taak voor technocraten om economische jargon-geladen handelsverhalen te verpakken in berichten die goed resoneren met het dagelijkse leven van mensen.

Voordelen van handel moeten worden gepresenteerd op basis van bedrijfsniveau en gelokaliseerde handelsgegevens, aangezien deze een verschillend effect van handel tussen bedrijven en consumenten zouden aantonen. Meer gepersonaliseerd handelsbeleidadvies voor bedrijven kan zich voordoen als dergelijke gegevens toegankelijk en, nog belangrijker, voor het publiek verteerbaar zijn.

Ten derde moeten technocraten en politici een regeling treffen voor wat de bottom line van het handelsbeleid zou moeten zijn. Misschien moeten experts erkennen dat vrijhandel geen tijdloze waarheid is en daarom hun grote ambitie van een volledig geliberaliseerde wereldeconomie matigen.

Lees hier het hele verhaal ...