Dat wetenschap en populisme "een kwaadaardige tweeling zijn van burgerlijke discours die de nuchtere en weloverwogen oordelen verdrijven die een natie kunnen helpen bij elkaar te blijven en te bloeien", is bijna een understatement.
Op populisten gebaseerde regeringen kunnen niet bestaan zonder de vorm en functie van Scientism, dat stelt dat alle waarheid uitsluitend uit de wetenschap zelf afkomstig is, met uitsluiting van alle andere vormen van kennis en denken. Scientisme biedt de "absolute waarheid" en de middelen om deze af te dwingen.
Het is een gevaarlijke combinatie die uiteindelijk direct in de greep van Technocracy zal vallen. Populisten zullen zeggen: "Wauw, dat hebben we nooit zien aankomen." ⁃ TN-editor
Veel gouverneurs, vooral democratische, hebben de afsluiting van hun staten gerechtvaardigd met de gemeenschappelijke slogan: "We volgen de wetenschap." Toen de minister van Volksgezondheid en Human Services Alex Azar de gezondheidsinstanties van het land, waaronder de Food and Drug Administration, verbood om onafhankelijk nieuwe regels met betrekking tot vaccins te ondertekenen, waarvoor in plaats daarvan zijn goedkeuring nodig was, waren sommige virusdeskundigen bezorgdheid geuit dat de politiek de wetenschap nu in de weg zou staan.
De mantra van "volg de wetenschap" is niet uniek voor de politiek van het virus. Politici bieden een vergelijkbare rechtvaardiging voor beleid inzake klimaatverandering. Net zoals de wetenschap over Covid-19 lockdowns "rechtvaardigt", wordt de wetenschap van klimaatverandering gebruikt om dit te ondersteunen uitgaven- en regelgevingsbeleid dat levert geen netto-uitstoot op.
Het idee om wetenschap te volgen in plaats van politiek is een trope die teruggaat tot het begin van het progressieve tijdperk. In 1887, Woodrow Wilson, toen hoogleraar politieke wetenschappen aan Bryn Mawr College, schreef een beroemd artikel waarin hij ruzie maakte dat openbaar bestuur zou kunnen worden gescheiden van de politiek omdat het een wetenschappelijke logica zou kunnen volgen in plaats van te bezwijken voor de corruptie van de politiek. Zijn ideeën en soortgelijke werden op hun beurt een rechtvaardiging voor een uitgebreide bestuurlijke staat. Binnen de administratie zouden experts op wetenschap gebaseerde voorschriften voor het algemeen belang opstellen. Dit "lopende band" -model van het bestuursrecht suggereerde in feite dat er minder grondwettelijke beperkingen voor bestuursorganen nodig waren dan voor de wetgevende macht, omdat bestuursorganen beperkt werden door de wetenschap.
Het transportbandmodel van administratie is zelfs door de meeste liberalen grotendeels verlaten. Deskundigen zijn het niet altijd eens over de wetenschap. Bovendien dicteren de feiten zelf geen beleid. Overwegingen van waarde staan centraal bij het kiezen van beleid, vooral wanneer administratieve agentschappen substantiële gedelegeerde macht krijgen van het Congres. De FCC moet bijvoorbeeld licenties verlenen aan televisiestations in het algemeen belang. Maar geen enkele reeks feiten kan ons vertellen wat het algemeen belang is. Als gevolg van deze erkenning is het bestuursrecht door de wet bestuursprocesrecht hervormd om meer publieke inbreng over regels en een meer diepgaande toetsing van de regels door de rechterlijke macht te eisen. Sinds Ronald Reagan heeft elke president ook vereist dat belangrijke regels centraal worden doorgelicht om ervoor te zorgen dat ze consistent zijn met de algemene politieke keuzes van de regering.
Maar de mantra van “volg de wetenschap” is zelfs nog problematischer wanneer toegepast op politiek dan op bestuur. Het is niet mogelijk om de politiek ondergeschikt te maken aan de wetenschap. Ten eerste staan de feiten ter discussie, net als sommige over bijvoorbeeld klimaatverandering. Ten tweede zal geen enkele reeks feiten waarschijnlijk enig resultaat dicteren. Beleid inzake klimaatverandering heeft invloed op de economische groei en dat is een andere reeks feiten die moeten worden onderzocht. En zoals James Rogers op deze site heeft opgemerktvereist de radicale onzekerheid die aanwezig is in de meeste oordelen over menselijke aangelegenheden prudentiële oordelen, niet alleen wetenschappelijke modellen.
Maar het allerbelangrijkste: politiek vereist debat over waarden, niet alleen over feiten. Er zijn afwegingen tussen verschillende beleidsmaatregelen. De Green New Deal kan de economische groei belemmeren en zo toekomstige generaties schaden. Als gevolg hiervan kan het verstandiger zijn om je aan te passen aan een opwarmend klimaat in plaats van te proberen dit tegen hoge kosten te voorkomen. Bovendien is het een kwestie van waarde, niet van feitelijk, wie de last moet dragen van het klimaatveranderingsbeleid - deze generatie of toekomstige generaties die, vanwege technologische versnelling, aanzienlijk rijker kunnen zijn.
De lopende band van de politiek is uiteindelijk gebaseerd op een filosofische misvatting. Men kan geen "beweringen" afleiden uit "is-verklaringen". David Hume heeft dit punt eeuwen geleden aangetoond. Die erkenning is niet bedoeld om de wetenschap te devalueren. Door wetenschap te gebruiken om de waarschijnlijke kosten en baten van beleid te beoordelen met het voordeel van de wetenschap, kunnen we betere afwegingen maken, welke waarden we ook omarmen. Maar het kan debatten tussen verschillende waarden niet vervangen of de juiste afwegingen tussen beide bepalen.
Als de lopende band van de wetenschap die de politiek dicteert, in het bestuursrecht uit de gratie is geraakt en nog duidelijker niet van toepassing is op de politiek in het algemeen, waarom keren zoveel politici dan terug naar de retoriek ervan? De reden is dat het, ook al is het een intellectueel bankroete traditie, politiek bruikbaar blijft. Scientisme is een poging om politieke debatten de kop in te drukken. Het verschuift de discussie van waardenkwesties die voor iedereen toegankelijk zijn naar feitenvragen die tot het domein van de experts behoren, waardoor het terrein van het debat verschuift. Het belemmert ook de evolutie van consensus onder deskundigen, want wanneer wetenschap een front voor de politiek wordt, wordt het moeilijker om van de partijlijnen af te wijken, zelfs voor deskundigen. En het stelt progressieven in staat hun tegenstanders als onwetend af te schilderen. Dat is een veel voorkomende troef van progressieve politiek: conservatieven zijn de domme partij.
Maar zich verschuilen achter de wetenschap is slecht voor het beleid en erger voor de volksgezondheid van de natie. De lockdown is daar een voorbeeld van. Het is gewoon niet zo dat de feiten over de overdracht van het virus op zichzelf een lockdown rechtvaardigen. Een beleid van lockdown kan transmissies en sommige sterfgevallen helpen voorkomen. Maar het brengt ook enorme kosten met zich mee voor de economie, ons culturele leven en inderdaad voor het mentale welzijn van Amerikanen. Zowel een lagere groei als een verminderde geestelijke gezondheid leiden tot sterfgevallen en andere schade. Het is heel goed mogelijk dat de lockdown heeft bijgedragen aan de rellen die veel steden in het hele land hebben getroffen. Dat wil niet zeggen dat een bepaalde lockdown niet gerechtvaardigd is. Maar het afdwingen van een lockdown is geen beslissing die alleen op wetenschap kan worden gebaseerd. In plaats daarvan vereist het prudentiële oordelen van het soort dat wij kiezen om leiders te maken. Terwijl dit essay werd geschreven, kondigde de Wereldgezondheidsorganisatie aan dat lockdowns niet de primaire methode moeten zijn om het virus te beheersen. Deze verandering van standpunt benadrukt de gevaren van het afhangen van de openbare orde aan beweringen over betwiste wetenschap.
Patrick Wood is een toonaangevende en kritische expert op het gebied van duurzame ontwikkeling, groene economie, Agenda 21, 2030 Agenda en historische technocratie. Hij is de auteur van Technocracy Rising: The Trojan Horse of Global Transformation (2015) en co-auteur van Trilaterals Over Washington, Volumes I en II (1978-1980) met wijlen Antony C. Sutton.
wpDiscuz