Staat versus God: een diepere kijk op de intensiverende religieuze oorlog

Op 25 februari keurde het Huis van Afgevaardigden de Equality Act goed, een wetsvoorstel dat wordt aangeprezen als een stap voorwaarts voor de burgerrechten in de Verenigde Staten. Indien vastgesteld, de rekening zou seksuele geaardheid en genderidentiteit toevoegen aan de federaal beschermde klassen die niet kunnen worden gediscrimineerd en zou uitbreiden waar dergelijke bescherming wordt toegepast. Hoewel het uitbreiden van dergelijke bescherming niet noodzakelijk alom tegengesteld is (de mormoonse republikein Chris Stewart heeft geïntroduceerd de Fairness for All Act als een alternatief wetsvoorstel), zegt de wet expliciet dat de Religieuze Vrijheid Herstel Act van 1993 niet kan worden ingeroepen, en dit heeft tot grote bezorgdheid geleid dat zowel particuliere bedrijven als religieuze instellingen zullen worden gedwongen om de huidige culturele lijn met betrekking tot seksuele en genderideologie te volgen, of anders onder ogen te zien discriminatie pakken en in de vergetelheid worden gedagvaard.

Organisaties zoals de Heritage Foundation en  Christianity Today hebben bezwaar gemaakt tegen het wetsvoorstel op basis van de effecten ervan op religieuze instellingen, particuliere scholen, de wettelijke rechten van ouders en atletiek voor vrouwen. Hoewel een bespreking van dergelijke effecten belangrijk is, mist het gesprek grotendeels de bredere context van waar deze wetgeving en de vele andere soortgelijke voorstellen uit voortkomen.

In zijn belangrijke essay "Het machtsevenwicht in de samenleving"Socioloog Frank Tannenbaum stelt dat" de samenleving wordt bezeten door een reeks van onherleidbare instellingen, eeuwigdurend in de tijd, die in feite zowel de mens beschrijven als de fundamentele rol die hij speelt definiëren. " Deze eeuwige instellingen zijn de staat, de kerk, het gezin en de markt. Deze instellingen hebben eeuwig tegen elkaar gestreden om dominantie te verwerven en te worden wat de socioloog Robert Nisbet de primaire referentiegroep voor zijn leden zou noemen, dat wil zeggen de primaire manier waarop ze zichzelf begrijpen en hun overtuigingen en daden vormgeven. Op verschillende momenten kunnen we zien dat de ene groep de andere domineert, zoals wanneer de "trustee" -vorm van het gezin het sociale leven domineerde in clan-gebaseerde samenlevingen, of wanneer de rooms-katholieke kerk een enorme macht toonde over de politieke aangelegenheden van Europa. Momenteel leven we in een tijdperk waarin de staat het sociale leven is gaan domineren in een mate die nog nooit eerder in de menselijke geschiedenis is gezien.

Het is nuttig om de Equality Act vanuit dit perspectief te analyseren om de volledige implicaties ervan echt te begrijpen. Staatsvijandigheid jegens religie en de religieuze instellingen waardoor religie wordt uitgeoefend, wordt niet alleen of in sommige gevallen zelfs primair gedreven door de huidige seculiere tijdgeest. Religie en religieuze instellingen vormen eerder een groot obstakel voor de uitoefening van staatscontrole en de centralisatie van sociale macht. In de westerse context vormt het orthodoxe christendom vooral een bedreiging voor deze agenda vanwege het lidmaatschap van zijn aanhangers in een koninkrijk "niet van deze wereld​ Het is moeilijk voor de immanente staat om te concurreren om de primaire referentie te zijn voor mensen die op grond van hun religie lid zijn van een transcendente orde.

Het valt echter niet te ontkennen dat de staat er op twee manieren in is geslaagd de macht van religieuze instellingen te ondermijnen en te ondermijnen. De eerste is door het onteigenen van die alledaagse gebieden van sociale verantwoordelijkheid en functie die van oudsher de bevoegdheid van de kerk waren, zoals liefdadigheid en onderwijs. Hoewel kerken nog steeds bij dergelijke dingen betrokken zijn, heeft de staat ze verdrongen als de primaire sociale instelling die ze voorziet.

Zoals Nisbet betoogt in zijn boek De zoektocht naar gemeenschapkan een sociale groep niet lang overleven als haar belangrijkste functionele doel verloren gaat, en tenzij nieuwe institutionele functies worden aangepast, zal de 'psychologische invloed' van de groep minimaal zijn. De staat is er ongetwijfeld in geslaagd zoveel macht te centraliseren doordat het erin slaagde de historische functies van de kerk en het gezin weg te stropen.

Ik merkte hierboven op dat in de westerse context de nadruk van het orthodoxe christendom op transcendentale aangelegenheden een struikelblok is gebleken voor de staat als het erom gaat de primaire referentiegroep van burgers te worden. De staat heeft echter ook geprobeerd om zich in dat territorium te verdiepen. Eerder heb ik de staat en de kerk geclassificeerd als twee verschillende instellingen met aparte functies. Hoewel dit vaak waar is, vooral in het Westen vanwege de Augustijnse formulering van de Stad van God en de Aardse Stad, zijn de functies in verschillende tijden in de geschiedenis verenigd.

In zijn werk De politieke religiesheeft politiek theoreticus Eric Voegelin dit idee onderzocht en de vroegste verfijnde formulering ervan teruggevoerd op Amenhotep IV / Akhenaton, een farao uit de veertiende eeuw voor Christus die de Egyptische beschaving tijdelijk op zijn kop zette door de oude goden af ​​te schaffen en de monotheïstische aanbidding van de zonnegod Aton te introduceren. Door de oude goden af ​​te schaffen (verwijzingen naar traditionele goden werden uitgeroeid en Amenhotep veranderde zijn naam zodat het niet langer verwees naar de oude god Amon), schafte de nieuw genoemde Achnaton ook het oude priesterschap af. Wat nieuw en innovatief was aan Aton, was dat hij niet alleen een beperkte god van Egypte was, maar in feite de god van het universum, die spreekt en handelt via zijn zoon, de farao. Door de oude goden zoals Osiris uit te wissen, voerde Voegelin aan dat Achnaton die aspecten van de Egyptische religie had afgeschaft die van het grootste belang waren voor individuen, zoals oordeel en leven na de dood, en ze alleen verving door een collectieve politieke religie van het rijk. Dit onvermogen om aan de spirituele behoeften van het volk te voldoen, gecombineerd met de reactie van de uitgetreden priesterlijke kaste, leidde tot verzet en herstel van de oude orde na de dood van Achnaton, toen het zijn beurt was om uit de geschiedenis te worden gewist.

Voegelin volgt dit idee van politieke religie door de eeuwen heen en stelt dat het christendom, door het werk van Augustinus, 'de kosmos van de goddelijk analoge staat' ernstig op zijn kop zette door de politiek-tijdelijke sfeer ondergeschikt te maken aan de spirituele. Honderden jaren lang domineerde dit begrip het middeleeuwse Europa, maar met de komst van de Verlichting begon het uiteen te barsten onder een opeenvolging van filosofen, met name Thomas Hobbes met zijn opvatting van de Leviathan-staat. Voegelin merkt echter op dat in de loop van de tijd, naarmate de wereld is geseculariseerd, de politieke religies zich hebben afgesloten voor beweringen dat ze het kanaal zijn voor Gods actie op aarde en in plaats daarvan immanente krachten zijn gaan belichamen, zoals 'de orde van de geschiedenis' of ' de orde van bloed. " Metafysica en religie zijn uitgebannen ten gunste van een vocabulaire van 'wetenschap' dat 'innerlijk' is en daarom afgesloten voor wat Voegelin de bestaansgrond zou noemen waardoor mensen de transcendente werkelijkheid ervaren.

In de Verenigde Staten neemt onze politieke religie de vorm aan van progressivisme, dat zelf het product is van protestantse geestelijken die in de negentiende eeuw de orthodoxie verlieten ten gunste van een immanente ideologie waarin de VS zouden dienen als instrument om Gods koninkrijk op aarde op te bouwen. . In zijn essay "Het progressieve tijdperk en het gezin, ”Murray Rothbard traceert deze beweging tot de opkomst van wat hij 'evangelisch piëtisme' noemt en de manier waarop het de traditionele leer veranderde om van de mens te eisen dat hij voor zijn eigen redding werkte door te werken voor de redding van de rest van de wereld door middel van hervorming.

Het lied "Battle Hymn of the Republic" was een product van deze manier van denken en, in de woorden van een Voegelin-geleerde, de auteur 'transformeert de verlossende missie van Christus - die niet van deze wereld is - in het immanente sociale activisme van de anti-slavernijbeweging.' In plaats van te wachten op de terugkeer van Christus, wanneer hij een nieuwe hemel en een nieuwe aarde zal vestigen, was de progressieve geloofsbelijdenis van mening dat het de taak is van elke ware christen om de gevallen wereld te verlossen en nu Gods koninkrijk op aarde op te bouwen. De burgeroorlog werd gezien als zo'n verlossende episode (compleet met een martelaar in de vorm van Abe Lincoln), net als de Eerste Wereldoorlog. In zijn boek De oorlog voor gerechtigheidDe historicus Richard M. Gamble documenteert de manier waarop progressieve protestantse geestelijken de beschuldiging leidden om de VS in de oorlog te brengen in de hoop de wereld te redden. Net als Lincoln werd Woodrow Wilson gezien als een tragische martelaar voor de zaak en werd hij met duidelijk religieuze verering bekeken.

Terwijl de Amerikaanse politieke religie begon met een poging om het koninkrijk van God op aarde op te bouwen, is het, in Voegelin's term, geëindigd als een 'binnenwereldse' religie die niet eens probeert een verbinding te behouden met de transcendente orde van de werkelijkheid, en rechtvaardigt in plaats daarvan zichzelf als de leiding waardoor de onverbiddelijke mars van 'vooruitgang' voortstroomt. Democratie en gelijkheid, niet de terugkeer van Christus, zijn het nieuwe einde van de geschiedenis.

Het eindresultaat is dat de staat niet alleen probeert religieuze instellingen te vervangen door zich hun alledaagse functies toe te eigenen, maar ook door hun spirituele functies toe te eigenen. Net als de priesters in de tijd van Achnaton zijn Amerikaanse religieuze instellingen, vooral orthodox-christelijke, zowel een concurrerende pool van sociale macht als de manifestatie van een rivaliserende religie die moet worden onderworpen als de 'Staatsgod', in de woorden van JRR Tolkien, zegevieren.

In deze context probeert de staat met wetgeving als de Equality Act niet alleen de sociale macht van religieuze instellingen verder uit te hollen door religieus onderwijs of adoptie moeilijker te maken, maar bevordert het tegelijkertijd een rivaliserende religieuze doctrine door progressieve seksuele en genderideologie over de samenleving.

Het is waarschijnlijk dat de Equality Act er niet in zal slagen de Senaat in zijn huidige vorm te passeren, maar de realiteit van de situatie is dat zolang de progressieve politieke religie een krachtige kracht blijft in het Amerikaanse leven, onafhankelijke opslagplaatsen van sociale macht zoals de het gezin en de kerk zullen voortdurend worden aangevallen. We kunnen alleen maar hopen dat het progressivisme op een dag hetzelfde lot zal ondergaan als Aton na het overlijden van Achnaton, maar tot die tijd kunnen degenen die zich niet aan de cultus van de 'Staatsgod' houden, alleen zo goed als we kunnen weerstand bieden aan de opleggingen ervan. .

Lees hier het hele verhaal ...