Slimme steden kunnen het einde van de democratie aangeven

Een vrouw rijdt naar de rand van de stad en stapt direct op een trein; haar elektrische auto rijdt vervolgens weg om te parkeren en op te laden. Een man heeft een hartaanval op straat; de hulpdiensten sturen een drone uitgerust met een defibrillator om cruciale minuten te arriveren voordat een ambulance kan. Een familie van vliegende onderhoudsrobots leeft bovenop een flatgebouw - in staat om zelfstandig scheuren of lekken te repareren en bladeren van de goten te verwijderen.

Zulke utopische, stedelijke visies helpen de retoriek van de 'slimme stad' te sturen, die het afgelopen decennium zo krachtig is afgekondigd door grote technologie-, engineering- en adviesbureaus. De beweging is gebaseerd op alomtegenwoordige draadloze breedband en de inbedding van gecomputeriseerde sensoren in het stedelijke weefsel, zodat fietsenrekken en lantaarnpalen, cameratoezicht en verkeerslichten, evenals geeky huishoudelijke apparaten zoals internetkoelkasten en op afstand bestuurbare verwarmingssystemen, worden onderdeel van het zogenaamde 'internet of things' (waarvan de wereldwijde markt nu wordt geschat op $ 1.7tn). Beter leven door biochemie maakt plaats voor een droom van beter leven door gegevens. Je kunt zelfs een nemen MSc in slimme steden aan het University College, Londen.

Toch zijn er ook dystopische kritieken op wat deze slimme stadsvisie voor de gewone burger kan betekenen. De zin zelf heeft een retorische strijd aangewakkerd tussen techno-utopisten en postmoderne flâneurs: moet de stad een geoptimaliseerd panopticon zijn, of een smeltkroes van culturen en ideeën?

Welke rol zal de burger spelen? Die van onbetaalde gegevensbediende die vrijwillig informatie bijdraagt ​​aan een stedelijke database die door particuliere bedrijven wordt gemonetariseerd? Kan de stadsbewoner het best worden gevisualiseerd als een soepel bewegende pixel, die weer naar werk, winkels en naar huis reist, op een kleurrijk grafisch 3D-display? Of is de burger terecht een onvoorspelbare bron van dwaze eisen en rechten? "Waarom bieden slimme steden alleen verbetering?" vraagt ​​de architect Rem Koolhaas. "Waar is de mogelijkheid van overtreding?"

Het smart city-concept gaat althans terug tot de uitvinding van geautomatiseerde verkeerslichten, die voor het eerst werden ingezet in 1922 in Houston, Texas. Leo Hollis, auteur van Steden zijn goed voor je, zegt de onbetwistbare positieve prestatie van slim stadsstijldenken in de moderne tijd de treinindicatieborden op de London Underground. Maar in het laatste decennium, dankzij de opkomst van alomtegenwoordige internetconnectiviteit en de miniaturisatie van elektronica in dergelijke nu gangbare apparaten als RFID-tags, lijkt het concept te zijn uitgekristalliseerd in een beeld van de stad als een enorme, efficiënte robot - een visie dat is ontstaan ​​volgensAdam Greenfield at LSE steden, met gigantische technologiebedrijven zoals IBM, Cisco en Software AG, die allemaal hoopten te profiteren van grote gemeentelijke contracten.

"Het idee van de slimme stad in zijn volledige eigentijdse vorm lijkt te zijn ontstaan ​​binnen deze bedrijven," merkt Greenfield op in zijn 2013-boek Against the Smart City, "in plaats van dat een partij, groep of individu wordt erkend voor hun bijdragen aan de theorie of praktijk van stedelijke planning. "

Lees hier het hele verhaal ...