Erkenning en bewustzijn van wereldwijde technocratie groeit

Lang ontwikkelde scheuren in het eeuwenoude paradigma van het westerse politieke establishment werden dit jaar plotseling breder. In de VS werd Donald Trump, een reality-tv-ster en vastgoedontwikkelaar, onwaarschijnlijk de kandidaat van de Republikeinse Partij voor het presidentschap. Bernie Sanders, een socialistische en oude senaatscrank, daagde de vooraf gezalfde genomineerde Hillary Clinton uit, die alleen heerste door geld en niet-democratische 'super-afgevaardigden'. Ondertussen stemde het VK in Europa om de Europese Unie, die de sluizen misschien opent voor meer gebreken.

Deze drie evenementen hebben een gemeenschappelijk thema: populistische en patriottische passies die zijn opgewekt door arrogante elites hebben geleid tot een afwijzing van westerse vestigingen en hun niet-democratische, autocratische, corrupte paradigma.

Dat politieke model kan eenvoudig worden gedefinieerd als technocratisch en transnationaal. Beginnend in de 19^th eeuw, creëerde het succes van de wetenschap en de inkrimping van de wereld door technologie en handel de illusie dat de menselijke natuur, de maatschappij en de politiek op dezelfde manier konden worden begrepen, beheerd en verbeterd door degenen die zijn opgeleid en geoefend in de nieuwe 'menselijke wetenschappen'. Dit nieuwe "kennis" zei dat mensen overal hetzelfde zijn, en dus willen alle mensen dezelfde dingen: vrede met hun buren, voorspoed en vrijheid. De afwezigheid van deze gunsten, geen blijvende gebrekkige menselijke natuur, verklaart de geschiedenis van oorlog en conflict. Nationale identiteiten, samen met religie en traditie, vormen een belemmering voor het institutionaliseren van deze 'harmonie van belangen'. Internationale organisaties en verbonden kunnen worden gecreëerd om deze harmonie te handhaven, het volk naar de transnationale utopie te leiden en de ellende en oorlogen achtergelaten die door religieuze worden aangewakkerd , etnische en nationalistische passies.

Technocratie is echter per definitie antidemocratisch. Dus hoe kan de fundamentele overtuiging van westerse regeringen - de soevereiniteit van vrije mensen en hun recht om geregeerd te worden door hun eigen instemming - naast elkaar bestaan ​​met een administratieve staat die wordt bemand door 'experts' en gewapend met de dwingende macht van de staat? Het kan eenvoudigweg niet. Wat betreft het transnationale ideaal van een "harmonie van belangen", het werd verworpen door het bloedbad van de Eerste Wereldoorlog, toen de Entente en de Centrale Mogendheden hun jongen naar de dood stuurden onder de vlag van hun naties namens hun specifieke nationale belangen. Toch codificeerde het Westen dat transnationale ideaal nog steeds in de Volkenbond, ook al legde het het tegengestelde ideaal van nationale zelfbeschikking vast: het recht van mensen om zichzelf te regeren zonder imperiale of koloniale opperheren.

Deze gruwelijke oorlog heeft aangetoond dat mensen nog steeds worden bepaald door een bepaalde taal, cultuur, mores, folkways, religies en landschappen, en dat landen belangen hebben die noodzakelijkerwijs in strijd zijn met die van andere landen. Dat is de reden waarom de Liga er niet in slaagde de agressie van haar lidstaten Japan, Italië en Duitsland te stoppen en een apocalyptische tweede wereldoorlog die minstens 50 miljoen levens kostte niet kon voorkomen. Toch bleven de westerse elites na de Tweede Wereldoorlog de transnationale droom van technocratisch bestuur nastreven, waardoor de VN een nieuwe poging was om de realiteit van nationale verschillen te overtroeven met een denkbeeldige harmonie van belangen. In werkelijkheid is de VN een instrument dat door staten wordt gebruikt om die belangen na te streven ten koste van andere naties.

Nog steeds niet lerende hun les, creëerden de transnationalisten nog een andere instelling die de naties van Europa aan haar controle zou onderwerpen, op de discutabele veronderstelling dat het bloedbad van twee wereldoorlogen werd bewerkstelligd door nationaal particularisme. Ze verwarren echt patriottisme en liefde voor de eigen manier van leven, met de groteske politieke religies van fascisme en nazisme, zowel evenveel avatars van illiberaal tribalisme als nationalisme dat giftig werd. Zo werd de supranationale EU geboren, die bescheiden begon in 1958 met de Europese Economische Gemeenschap, en zich vervolgens in de loop van de jaren meedogenloos uitbreidde tot de opdringerige, onverklaarbare bureaucratie van anonieme technocraten van vandaag die de macht in Brussel heeft geconcentreerd ten koste van de nationale soevereiniteit.

Lees hier het hele verhaal ...