Rappoport: Toen de Rockefeller Trilateral Commission haar eigen geheim onthulde

Nu en dan publiceer ik een explosief interview met twee leden van de Rockefeller Trilateral Commission, waarin ik benadruk hoeveel politieke macht in een paar handen kan worden gecontroleerd.

Mensen begrijpen vaak niet goed hoe het spel werkt. Op het gebied van het buitenlands beleid van de VS richten ze zich bijvoorbeeld op het al lang bestaande rattennest, het State Department.

Wel, dat zouden ze moeten doen. Maar die bureaucratie voert beleid uit. Het formuleert niet echt de basis. De basis komt van hoger in de voedselketen.

De globalistische beweging - waarin de Trilaterale Commissie een leidende kracht is - dicteert een 'één-wereld'-thema. Afzonderlijke naties en hun macht moeten worden samengesmolten en samengevouwen in één wereldwijd beheerssysteem.

Dit systeem zou uiteindelijk de wereldwijde productiequota voor goederen en diensten en hun distributie bepalen. Vooral energie is een hoofddoel. Hoeveel wordt er gemaakt? Wie heeft er baat bij? Wie zal lijden?

De Amerikaanse federale overheid en andere regeringen over de hele wereld proberen ons momenteel dichter bij die "utopische dag" te brengen.

Wie zit er in de schaduw en trekt aan zijn touw?

Hier is nog een vraag die hetzelfde antwoord heeft: wie is verantwoordelijk voor het ondermijnen van vrije markten en daarmee het neerhalen van economieën?

Eén groep is vrijwel vergeten. De invloed ervan is enorm. Het bestaat sinds 1973.

Het heet de Trilaterale Commissie (TC).

Houd er rekening mee dat het oorspronkelijke verklaarde doel van de TC was om 'een nieuwe internationale economische orde' te creëren.

In 1969, vier jaar vóór de geboorte van de TC met David Rockefeller, schreef Zbigniew Brzezinski: “[De] natiestaat als een fundamentele eenheid van het georganiseerde leven van de mens is opgehouden de belangrijkste creatieve kracht te zijn. Internationale banken en multinationals handelen en plannen in termen die ver vooruitlopen op de politieke concepten van de natiestaat. ”

Tot ziens, afzonderlijke naties.

Elke twijfel over de vraag naar TC-doelen wordt beantwoord door David Rockefeller zelf, de oprichter van de TC, in zijn Memoires (2003): “Sommigen geloven zelfs dat we deel uitmaken van een geheime kliek die tegen de beste belangen van de Verenigde Staten werkt, kenmerkend voor mijn familie en ik als 'internationalisten' en van samenzwering met anderen over de hele wereld om een ​​meer geïntegreerde mondiale politieke en economische structuur op te bouwen - één wereld, als je wilt. Als dat de schuld is, sta ik schuldig en ben ik er trots op. '

[the_ad id = "11018 ″]

Patrick Wood, auteur van Trilaterals Over Washington, wijst erop dat er alleen 87-leden van de Trilaterale Commissie zijn die in Amerika wonen. Obama benoemde elf van hen op posten in zijn administratie.

Bijvoorbeeld: Tim Geithner, minister van Financiën;
James Jones, National Security Advisor;
Paul Volker, voorzitter van het economisch herstelcomité;
Dennis Blair, directeur van National Intelligence.

Hier is een prachtig stukje vergeten geschiedenis, een 1978-gesprek tussen een Amerikaanse verslaggever en twee leden van de Trilaterale Commissie. (Bron: Trilateralism: The Trilateral Commission and Elite Planning for World Management; ed. Door Holly Sklar, 1980, South End Press, Pages 192-3).

Het gesprek was toentertijd algemeen bekend.

Iedereen die iemand was in de politiek van Washington, in de media, in denktanks, had er toegang toe. Begreep de betekenis ervan.

Maar niemand schreeuwde vanaf de daken. Niemand gebruikte het gesprek om een ​​schandaal af te dwingen. Niemand protesteerde luid.

Uit het gesprek bleek dat de hele basis van de Amerikaanse grondwet was getorpedeerd, dat de mensen die het Amerikaanse nationale beleid voerden (inclusief handelsverdragen) agenten waren van een elite schaduwgroep. Geen twijfel over mogelijk.

En toch: officiële stilte. Media stilte. De afdeling Justitie heeft geen stappen gezet, het Congres heeft geen serieus onderzoek ingesteld en de president, Jimmy Carter, heeft geen verklaringen afgegeven. Carter was zelf agent van de Trilaterale Commissie in het Witte Huis. Hij was door David Rockefeller uit de vergetelheid geplukt en via elitaire TC-persverbindingen in de schijnwerpers gesprongen als een uitstekende keuze voor het voorzitterschap.

Het 1978-gesprek bestond uit verslaggever, Jeremiah Novak, en twee leden van de Trilaterale Commissie, Karl Kaiser en Richard Cooper. Het interview ging over de vraag wie precies, tijdens het bestuur van president Carter, het Amerikaanse economische en politieke beleid formuleerde.

De achteloze en onhandige houding van trilateralisten Kaiser en Cooper is verbazingwekkend. Het is alsof ze zeggen: "Wat we onthullen is al in de openbaarheid, het is te laat om er iets aan te doen, waarom ben je zo opgewonden, we hebben al gewonnen ..."

NOVAK (de verslaggever): klopt het dat een particulier [Trilateraal comité] onder leiding van Henry Owen van de VS en bestaande uit [Trilaterale] vertegenwoordigers van de VS, het VK, West-Duitsland, Japan, Frankrijk en de EEG de economische coördinatie coördineert en politiek beleid van de Trilaterale landen [waaronder de VS]?

COOPER: Ja, ze hebben elkaar drie keer ontmoet.

NOVAK: In uw recente artikel stelt u echter dat deze commissie informeel moet blijven, want om te formaliseren 'kan deze functie best aanstootgevend zijn voor sommige van de Trilaterale en andere landen die niet deelnemen'. Voor wie ben je bang?

KAISER: Veel landen in Europa zouden een hekel hebben aan de dominante rol die West-Duitsland op deze [trilaterale] bijeenkomsten speelt.

COOPER: Veel mensen leven nog steeds in een wereld van afzonderlijke naties, en zij zouden een dergelijke coördinatie [van beleid] kwalijk nemen.

NOVAK: Maar deze [Trilaterale] commissie is essentieel voor uw hele beleid. Hoe kun je het geheim houden of er niet in slagen om steun van het volk te krijgen [voor haar beslissingen over hoe Trilaterale lidstaten hun economisch en politiek beleid zullen voeren]?

COOPER: Nou, ik denk dat het de taak van de pers is om het te publiceren.

NOVAK: Ja, maar waarom komt president Carter er niet mee naar buiten en zegt hij tegen het Amerikaanse volk dat de economische en politieke macht van [VS] wordt gecoördineerd door een [trilaterale] commissie bestaande uit Henry Owen en zes anderen? Immers, als [VS] beleid op multinationaal niveau wordt gemaakt, zouden de mensen het moeten weten.

COOPER: President Carter en staatssecretaris Vance hebben hier in hun toespraken voortdurend op gewezen. [een leugen]

VINK: Het is gewoon geen probleem geworden.

Dit interview gleed onder de mainstream media-radar, dat wil zeggen, het was begraven.

Amerikaans economisch en politiek beleid - geleid door een commissie van de Trilaterale Commissie.

Toen Jimmy Carter de presidentsverkiezingen in 1976 won, zei zijn assistent, Hamilton Jordan, dat als na de inhuldiging Cy Vance en Brzezinski aan boord kwamen als staatssecretaris en adviseur voor de nationale veiligheid: “We hebben verloren. En ik zal stoppen. 'Verloren - omdat beide mannen krachtige leden van de Trilaterale Commissie waren en hun benoeming op sleutelposities zou een overgave van controle door het Witte Huis aan de Commissie betekenen.

Vance en Brzezinski werden benoemd tot staatssecretaris en adviseur voor de nationale veiligheid, zoals Jordan vreesde. Maar hij stopte niet. Hij werd Carter's stafchef.

Overweeg nu de enorme propaganda-inspanningen van de afgelopen 40-jaren, op zoveel niveaus, om het idee te installeren dat alle naties en volkeren van de wereld één collectief zijn.

Vanuit een zeer hoog niveau van politieke en economische macht, had deze propaganda op het doel de bevolking te verzorgen voor een planeet die één gecoaguleerde massa is, gerund en beheerd door één kracht. Een centrale motor van die kracht is de Trilaterale Commissie.

Hoe bereikt een schimmige groep als de TC zijn doel? Een basisstrategie is: destabiliseren van naties; hun economieën verwoesten; stuur miljoenen en miljoenen productiebanen naar plaatsen waar virtuele slavenarbeid het werk doet; het nog erger maken, de goedkope producten van die slavenfabrieken terugvoeren naar de landen die de banen zijn kwijtgeraakt en hun binnenlandse concurrenten hebben ondermijnd, waardoor ze werden gedwongen hun deuren te sluiten en nog meer werknemers te ontslaan.

En los dan die economische chaos op door orde te brengen.

Wat voor soort bestelling?

Uiteindelijk, één planeet, met nationale grenzen gewist, onder één beheersysteem, met een geplande wereldeconomie, "om de stabiliteit te herstellen", "voor het welzijn van allen, voor duurzame harmonie."

"Ik beloof trouw aan de Trilaterale Commissie, en aan de dominantie waar het voor staat, één planeet, ondeelbaar, met tirannie en armoede en top-down orde voor iedereen ..."

Lees hier het hele verhaal ...