Voorgesteld 'pandemisch verdrag' zet de WHO op voor technocratisch globalisme

De eerste openbare hoorzittingen over het voorgestelde "Pandemisch Verdrag" zijn gesloten, en de volgende ronde zal medio juni beginnen.

We hebben geprobeerd dit probleem op onze voorpagina te houden, volledig omdat de mainstream het zo graag negeert en partijdige oorlogsporno en propaganda blijft produceren.

Toen wij - en anderen - een link maakten naar de openbare inzendingspagina, was er zo'n reactie dat de website van de WHO kortstondig crashte, of ze deden alsof hij crashte zodat mensen zouden stoppen met het sturen van brieven.

Het is hoe dan ook een overwinning. Hopelijk een die we in de zomer kunnen herhalen.

Tot die tijd zijn er tekenen dat de schaarse berichtgeving die er in de pers is, meestal op de metaforische achterpagina's van internet, gericht zal zijn op het maken van het verdrag "sterk genoeg" en ervoor te zorgen dat nationale regeringen "verantwoordelijk gehouden worden".

An dit artikel in de Britse Telegraph van 12 april koppen:

Echt risico dat een pandemisch verdrag 'te verwaterd' is om nieuwe uitbraken te stoppen

Het concentreert zich op een rapport van het Panel for a Global Public Health Convention (GPHC), en citeert een van de auteurs van het rapport, Dame Barbara Stocking:

Onze grootste angst […] is dat het te gemakkelijk is om te denken dat verantwoordelijkheid er niet toe doet. Om een ​​verdrag te hebben dat niet wordt nageleefd, eerlijk gezegd, heeft het geen zin om een ​​verdrag te hebben.”

Het GPHC-rapport zegt verder dat de huidige International Health Regulations "te zwak" zijn en roept op tot de oprichting van een nieuw "onafhankelijk" internationaal orgaan om "beoordeel de paraatheid van de overheid" en  "landen publiekelijk berispen of prijzen, afhankelijk van hun naleving van een reeks overeengekomen vereisten".

Een ander artikel, gepubliceerd door de London School of Economics en mede geschreven door leden van de Duitse Alliantie voor klimaatverandering en gezondheid (KLUG), duwt ook het idee van "verantwoordelijkheid" en "naleving" behoorlijk hard:

Om dit verdrag te laten slagen, moet de organisatie die het bestuurt de macht hebben - politiek of juridisch - om naleving af te dwingen.

Het sluit ook aan bij het VN-rapport vanaf mei 2021 door te pleiten voor meer bevoegdheden voor de WHO:

In haar huidige vorm beschikt de WHO niet over dergelijke bevoegdheden […]Om verder te gaan met het verdrag, moet de WHO dus worden gemachtigd - financieel en politiek.

Het beveelt de betrokkenheid van "niet-statelijke actoren" zoals de Wereldbank, het Internationaal Monetair Fonds, de Wereldhandelsorganisatie en de Internationale Arbeidsorganisatie aan bij de onderhandelingen, en stelt voor dat het verdrag financiële prikkels biedt voor het vroegtijdig melden van "noodgevallen op gezondheidsgebied" [nadruk toegevoegd]:

In het geval van een uitgeroepen noodsituatie op gezondheidsgebied, moeten middelen stromen naar landen waar de noodsituatie zich voordoet, wat reactie-elementen in gang zet zoals financiering en technische ondersteuning. Deze zijn met name relevant voor LMIC's en kunnen worden gebruikt om het tijdig delen van informatie door staten aan te moedigen en te verbeteren, en hen gerust te stellen dat ze niet zullen worden onderworpen aan willekeurige handels- en reissancties voor rapportage, maar in plaats daarvan worden voorzien van de nodige financiële en technische middelen ze nodig hebben om effectief op de uitbraak te reageren.

Daar stopt het echter niet. Ze stellen ook de vraag of landen gestraft voor “niet-naleving”:

[Het verdrag moet beschikken over] Een aanpasbaar stimuleringsregime, [inclusief] sancties zoals openbare berispingen, economische sancties of weigering van voordelen.

Om deze suggesties van de bureaucraat in het Engels te vertalen:

• Als u "ziekte-uitbraken" op "tijdige wijze" meldt, krijgt u "financiële middelen" om ze aan te pakken.
• Als u uitbraken van ziekten niet meldt, of de instructies van de WHO niet opvolgt, loopt u internationale hulp mis en krijgt u te maken met handelsembargo's en sancties.

In combinatie zouden deze voorgestelde regels: letterlijk stimuleren om mogelijke "ziekte-uitbraken" te melden. Ver van het voorkomen van "toekomstige pandemieën", zouden ze? hen actief aanmoedigen.

Nationale regeringen die weigeren mee te spelen worden gestraft, en degenen die meespelen worden beloond, is niet nieuw. Dat hebben we bij Covid al gezien.

Twee Afrikaanse landen - Boeroendi en  Tanzania – hadden presidenten die de WHO van hun grenzen verbannen en weigerden mee te gaan in het pandemische verhaal. Beide presidenten stierven onverwacht binnen enkele maanden na dat besluit, om te worden vervangen door nieuwe presidenten die het covid-beleid van hun voorganger onmiddellijk terugdraaiden.

Minder dan een week na de dood van president Pierre Nkurunziza stemde het IMF ermee in om te vergeven bijna 25 miljoen dollar van Burundese staatsschuld om de “crisis” van Covid19 te helpen bestrijden.

Slechts vijf maanden na de dood van president John Magufuli, de nieuwe regering van Tanzania ontvangen 600 miljoen dollar van het IMF naar “pak de covid19-pandemie aan”.

Het is vrij duidelijk wat hier is gebeurd, niet?

Lees hier het hele verhaal ...