Al meer dan veertig jaar heeft links met succes de Amerikaanse cultuur hervormd. Sociale mores en overheidsbeleid over seksualiteit, huwelijk, de seksen, rasrelaties, moraliteit en ethiek zijn radicaal veranderd. De collectieve wijsheid van de mensheid die we traditie noemen, is gemarginaliseerd of volledig weggegooid. De rol van religie in het openbare leven is teruggebracht tot een particuliere voorkeur. En de politiek is in toenemende mate gedreven door de veronderstellingen van progressivisme: internationalisme geprivilegieerd over nationalisme, centralisatie van macht over de verspreiding ervan in federalisme, elitaire technocratie boven democratisch republikeïsme, 'Menswetenschappen' boven gezond verstand, en afhankelijke klanten boven autonome burgers.
Maar de verkiezing van Donald Trump en de reikwijdte van de reactie van links op die overwinning, suggereren dat we misschien het begin zien van het einde van de culturele, sociale en politieke dominantie van links.
De twee voorwaarden van Barack Obama leken de bekroning te zijn van de overwinning van links. Ondanks Obama's campagne 'geen blauwe staat, geen rode staat', regeerde hij als de meest linkse - en ineffectieve - president in de geschiedenis. Tekorten explodeerden, belastingen werden verhoogd, nieuwe rechten werden gecreëerd en de overheid breidde zich verder uit dan de dromen van centrumlinkse Democraten. Huwelijk en geslachtsidentiteiten werden opnieuw gedefinieerd. Het verhaal van permanent wit racisme werd onderschreven en gepromoot. Traditioneel ingestelde Amerikanen werden beschimpt als 'bittere klinkers aan geweren en religie'. Hollywood en Silicon Valley werden nog krachtigere culturele arbiters en linkse publicisten. En het kosmopolitische internationalisme was bevoorrecht boven het patriottische nationalisme, terwijl het Amerikaanse exceptionisme was gereduceerd tot een irrationeel parochiaal vooroordeel.
De schokkende afwijzing van de gezalfde opvolger van de gevestigde vestiging, Hillary Clinton, was het eerste teken dat misschien de hubristische linkerzijde zich had opgeheven en nemesis had opgeroepen in de vorm van een vulgaire, braggadocios reality-tv-ster en casino-ontwikkelaar die de hypocriete regels van decorum en politieke correctheid die zelfs veel republikeinen hebben aangenomen om censuur en laster te voorkomen. Maar in plaats van de tragische zelfkennis te leren die volgens Aristoteles het slachtoffer van nemesis compenseert, reikte links opnieuw met zijn bizarre, hysterische driftbuien over de overwinning van Trump. Het resultaat is een sterke blootstelling van de incoherentie en hypocrisie van links, zo grafisch en belachelijk dat ze niet langer kunnen worden genegeerd.