Het klimaatakkoord van Parijs was dus niet genoeg voor de meer radicale klimaatalarmisten. Monbiot suggereert dat het onmiddellijk verbannen van alle boor-, frack- en graafwerkzaamheden de enige manier is om de opkomst van koolstof te stoppen en daardoor de curve daadwerkelijk naar beneden te draaien. ⁃ TN Editor
Voor het eerst kunnen we de cijfers zien waarvan de overeenkomst afhangt, en hun logica is onontkoombaar. Overheden kunnen hun internationale verplichtingen nakomen of de prospectie en ontwikkeling van nieuwe fossiele brandstofreserves toestaan. Ze kunnen niet allebei doen.
De overeenkomst van Parijs, gesloten door 200-landen in december, beloofde vast te houden "De stijging van de wereldwijde gemiddelde temperatuur tot ver onder 2C boven pre-industriële niveaus", en streefde ernaar dit te beperken tot 1.5C. Dus wat betekent dit? Dankzij een rapport van Oil Change International, kunnen we deze vraag nu met enige precisie beantwoorden.
Met behulp van de eigen cijfers van de industrie, laat het zien dat het verbranden van de olie, gas en kolen in de velden en mijnen die al in productie is of wordt ontwikkeld, waarschijnlijk de wereldwijde temperatuurstijging boven 2C zal brengen. En zelfs als alle kolenwinning vandaag zou worden stilgelegd, zou de olie en gas die tot nu toe zijn opgesteld, voorbij 1.5C komen. Het idee dat we nieuwe reserves kunnen openen, hetzij door fracking voor gas, boren naar olie of graven naar kolen, zonder de verplichtingen van Parijs te ondermijnen, is gewoon onhoudbaar.
Dit is geen extreem voorzorgsgeval. Integendeel zelfs: het rapport maakt gebruik van de gevarenbeoordeling van de Verenigde Naties. Dit betekent een 66% kans om 2C van opwarming van de aarde te voorkomen en een 50% kans om 1.5C te voorkomen - een veronderstelling van risico dat op enig ander gebied als roekeloos zou worden beschouwd.
Desondanks, om te voorkomen dat de kansen erger worden, betekent een 2C-doel dat we slechts ongeveer 85% van de fossiele brandstof kunnen gebruiken die momenteel goed is om te gaan, terwijl een 1.5C-doel betekent dat we iets meer dan een derde kunnen extraheren (de cijfers worden uitgelegd door de Amerikaanse milieuactivist Bill McKibben in een artikel in New Republic). Dus wat is het nut van het ontwikkelen van nieuwe reserves als de overeenkomst van Parijs de volledige winning van die welke al in productie is, uitsluit?
Het enige middel om de verplichtingen van de regeringen op het gebied van klimaatverandering te verzoenen met de opening van nieuwe kolenmijnen, olievelden en frackingsites is koolstofafvang en -opslag: kooldioxide extraheren uit de uitlaatgassen van krachtcentrales en begraven in geologische lagen. Maar ondanks enorme inspanningen om de technologie te demonstreren, is het niet op schaal bewezen, en lijkt nergens heen te gaan. Ons energiebeleid is afhankelijk van dampen.
Wat betreft de overtuiging van sommige regeringen dat ze de klimaatdoelen kunnen voorbijschieten, dan op een later tijdstip koolstofdioxide uit de lucht zuigen: dit hangt af van scenario's die niet minder realistisch als het tovenarij betrof. Het meest populaire voorstel is om het vang- en opslagfantasme te combineren met biobrandstofplantages met een oppervlakte tussen één en drie keer de grootte van India, vervolgens het materiaal te oogsten dat ze verbouwen, het in elektriciteitscentrales te verbranden en de uitstoot te begraven. Het gebruik van slechts een paar honderd miljoen hectare vruchtbaar land zou moeten concurreren met alle andere problemen die de biobrandstaaf is bedoeld om weg te toveren, zoals het gebruik van aardolie in auto's en kerosine in vliegtuigen, evenals het kleine probleem van de mensen van de wereld voeden.
Al deze onzin is een vervanging voor een eenvoudige propositie: stop met graven. Er is slechts één vorm van koolstofafvang en -opslag die wetenschappelijk is bewezen en die onmiddellijk kan worden ingezet: fossiele brandstoffen in de grond laten.
wpDiscuz