Nieuwe stedelijke agenda gaat duidelijk over menselijke controle

Informele nederzettingen huis rond een kwart van de stedelijke bevolking in de wereld. Dit betekent grofweg 1 miljard stedelingen wonen in nederzettingen die buiten de controle van de staat zijn gekomen.

De Habitat III conferentie in Quito in oktober erkende informele nederzettingen als een kritieke kwestie voor duurzame stadsontwikkeling. Maar hoe zijn informele nederzettingen zo'n groot deel van de steden ter wereld geworden?

Verstedingspercentages kunnen snel fluctueren en moeilijk te voorspellen zijn. Dit maakt planning voor stedelijke groei een uitdaging, vooral in ontwikkelingslanden, waar meer dan 90 procent van de stedelijke groei doet zich voor. Wanneer gegevens of overheidscapaciteit beperkt zijn, ontstaan ​​vaak woningtekorten.

Omdat formele huisvesting te duur of niet beschikbaar is, moeten stedelijke migranten improviseren. Velen nemen hun toevlucht tot informele huisvesting.

Informele nederzettingen zijn meestal ongedocumenteerd of verborgen op officiële kaarten. Dit komt omdat de staat ze meestal als tijdelijk of illegaal beschouwt. In de afgelopen 50-jaren hebben regeringen op een aantal manieren geprobeerd deze gebieden aan te pakken. Strategieën omvatten ontkenning, tolerantie, formalisering, sloop en ontheemding.

Hoewel inspanningen om nederzettingen te verbeteren en op toekomstige nederzettingen te anticiperen, steeds gebruikelijker worden, blijft het verlangen naar uitroeiing in veel steden bestaan. Gedwongen uitzettingen in verschillende delen van de wereld zijn de rechten van bewoners van informele nederzettingen in gevaar brengen.

In de loop van de tijd is echter erkend dat armoede en ongelijkheid niet eenvoudigweg kunnen worden uitgeroeid door sloop of ontruiming. In de ontwikkelingslanden, een derde van de stedelijke bevolking leeft nu in sloppenwijken. In Afrika is het aandeel 62 procent.

Veel steden zoeken naar alternatieven die deze gebieden formaliseren door middel van incrementele upgrades ter plaatse. Naast het bieden van effectieve bescherming tegen gedwongen uitzettingen, is het van cruciaal belang om toegang te bieden tot basisdiensten, openbare voorzieningen en inclusieve openbare ruimtes.

We moeten een geïntegreerde aanpak volgen die dwars door stedelijke schalen en disciplines heen loopt. Daarbij moeten belanghebbenden uit de overheid, burgers en andere organisaties worden betrokken. Ontwerpdenken is essentieel in dit proces om de uitdagingen van verstedelijking aan te gaan.

De rol van de nieuwe stedelijke agenda

Hoewel de kwaliteit van leven voor sommige bewoners van informele nederzettingen de afgelopen decennia is verbeterd, dwingt de groeiende ongelijkheid meer mensen tot informele huisvesting. Als gevolg hiervan overtreft het groeipercentage van informele nederzettingen vaak het upgradeproces.

De habitat III conferentie aangenomen a New Urban Agenda voor de Verenigde Naties. Dit document presenteert een routekaart voor duurzame stadsontwikkeling tot Habitat IV in 2036.

Een van de belangrijkste agentschappen die betrokken zijn bij Habitat III was de U. N.Human Settlements-programma (UN-Habitat). Sinds Habitat II, UN-Habitat heeft uitgebreid gewerkt huisvesting en sloppenwijk opwaarderen. De nieuwe stedelijke agenda bevat lessen uit dit proces.

Een voorbeeld is de behoefte aan innovatieve kleine investeringsmodellen voor informele huisvesting en de vervoersbehoeften van hun inwoners. De agenda erkent ook de informele nederzettingen in gevarengevoelige gebieden. Hun inwoners hebben vaak meer hulp nodig bij het verminderen van de risico's en het opbouwen van veerkracht.

Lees hier het hele verhaal ...