De nieuwe stedelijke agenda leidt naar habitat III

Na het diplomatieke equivalent van een cross-country marathon gelopen te hebben, was er bezorgdheid dat de onderhandelingen over de nieuwe stedelijke agenda zouden struikelen over de laatste hindernis. Drie dagen overleg waren nodig, met onderhandelingen die tot diep in de nacht doorgingen voordat op zaterdagavond in New York overeenstemming werd bereikt.

De agenda is een niet-bindende internationale overeenkomst die is ontworpen om stedelijke ontwikkeling in de komende twee decennia vorm te geven. Het zal formeel worden aangenomen bij de VN Habitat IIItop in Quito, Ecuador, vanaf oktober 17-20, 2016.

De onderhandelingen begonnen in New York tijdens de eerste voorbereidende vergadering in september 2014. Het was de bedoeling dat, als alles soepel zou verlopen, overeenstemming zou worden bereikt over het definitieve ontwerp tijdens de derde vergadering van het voorbereidend comité in Surabaya, Indonesië, op 25 – 27, 2016. De onderhandelaars in Surabaya konden echter geen consensus bereiken. In plaats daarvan brachten ze het ontwerp naar een laatste intersessionele bijeenkomst die vorige week in New York werd gehouden.

De weg naar Quito is soms precair geweest en het is onduidelijk hoe de overeenkomst daarna zal worden uitgevoerd. Het is echter een geweldige prestatie als je kijkt naar het zeer omstreden terrein waarover de internationale gemeenschap heeft kunnen onderhandelen om een ​​akkoord te bereiken.

Het krediet moet gaan naar het toegewijde team van UN-Habitat, de toegewijde vertegenwoordigers van het maatschappelijk middenveld (onder de vlag van de Wereld stedelijke campagne) en de onderhandelaars van de lidstaten. Hoewel niet zonder zijn critici, heeft het leiderschap van UN-Habitat uitvoerend directeur Joan Clos ook een belangrijke rol gespeeld in het vooruit helpen van de overeenkomst (of op zijn minst de zaak niet verpesten).

Wat staat er op het spel?

De meningsverschillen waren talrijk, maar ik wil graag wijzen op drie specifieke geschilpunten.

Ten eerste wordt erkend dat geen enkele VN-instantie redelijkerwijs de verantwoordelijkheid kan krijgen om een ​​dergelijke allesomvattende agenda voor de toekomst van onze steden te implementeren. UN-Habitat hoopte deze rol te hebben, maar de motivatie was om zowel invloed als financiële middelen te verwerven.

Ten tweede is samenwerking van subnationale, stedelijke en lokale overheden een voorwaarde voor een succesvolle implementatie. Vanaf het begin van de onderhandelingen voelden ze zich buitengesloten van wat in principe een overeenkomst tussen natiestaten is. Subnationale regering wil meer zeggenschap over de uitvoering van de nieuwe stedelijke agenda.

Ten derde is het maatschappelijk middenveld volledig betrokken bij de formulering van de agenda en heeft het met succes aangedrongen op opname van het principe van het "recht op de stad".

Dit was een enorm en historische overwinning voor het maatschappelijk middenveld vanuit het perspectief van sociale rechtvaardigheid. Dit vat de “paradigmaverschuiving” samen waar Clos vaak over spreekt in termen van een nieuwe wereldwijde nadruk op “steden voor mensen, niet voor winst”.

Al het bovenstaande zal het onderwerp zijn van een intense analyse en discussie zodra de New Urban Agenda is aangenomen. Indien serieus genomen, kan elk transformatief zijn.

Ten eerste moet het VN-systeem nu nadenken over de beste manier om stedelijke duurzaamheid te bevorderen. Ten tweede moeten subnationale overheden de manier waarop ze omgaan en de VN beïnvloeden, hervormen. Ten derde moeten steden opnieuw evalueren hoe ze werken met en voor hun mensen.

Een hobbelige weg vooruit

Realistisch gezien beginnen de grootste hoofdpijn vanaf Quito. Veruit de belangrijkste uitdaging is de timing. Voor de VN was 2015 een topjaar met de goedkeuring van de 17 Sustainable Development Goals (de 2030-agenda) en de Overeenkomst van Parijs over klimaatverandering.

2016 is daarentegen een jaar van intense discussie en reflectie geweest over hoe deze twee wereldveranderende initiatieven het beste kunnen worden geïmplementeerd en gefinancierd. De fundamentele hachelijke situatie zal daarom zijn hoe de uitvoering van de Nieuwe Stedelijke Agenda in een al overvol en snel evoluerend wereldwijd schema kan worden geperst.

De situatie wordt gecompliceerd door het feit dat een nieuwe secretaris-generaal van de VN zal aantreden vanaf januari 1, 2017. Ze zullen een VN-systeem erven dat ingrijpende hervormingen nodig heeft om de 2030-agenda effectief te kunnen uitvoeren. Sommige er zijn belangrijke hervormingen voorgesteld, en de nieuwe VN-chef zal hun handen vol hebben.

Het centrale doel is om fragmentatie en duplicatie van inspanningen te verminderen. Dit houdt in dat we een meervoudige aanpak van de nieuwe stedelijke agenda nodig hebben.

Dit was een van de knelpunten in New York vorige week, omdat onderhandelaars worstelden met twee voorstellen over implementatietaken.

De eerste optie, ondersteund door de G77 (geduwd door UN-Habitat gastland Kenia), was voor een versterkte UN-Habitat met universele vertegenwoordiging in de raad van bestuur en meer financiële middelen.

De tweede, van de Europese Unie en anderen die de rekening zouden betalen, was een aanbeveling om het institutionele kader ter ondersteuning van de nieuwe stedelijke agenda vast te stellen in de 72nd-zitting van de Algemene Vergadering van de VN. Dit zou de beslissing om 2017 te laat uit te stellen effectief uitstellen.

A er is een compromis tussen deze standpunten bereikt in New York. Dit geeft UN-Habitat een gratieperiode om verder te gaan vanuit Quito totdat nieuwe regelingen zijn bepaald.

Innovatie moet volgen uit Quito

Er is een voorstel dat de beste manier is om een ​​nieuw coördinatieorgaan op te richten - VN-steden - vergelijkbaar met UN Water en VN Energie.

Dit zou zeker meer in overeenstemming zijn met de manier waarop de financiering de laatste jaren van donoren naar het VN-systeem gaat - bekend als multi-partner trustfondsen - met als doel de coördinatie van agentschappen te verbeteren.

Een initiatief als UN-Cities zou ook een effectiever kader (of een schone lei) kunnen bieden voor de manier waarop de VN samenwerkt met een subnationale overheid. Een andere optie kan een zijn VN-raad voor steden en / of a Wereldwijd parlement van burgemeesters. Beide vormen een significante afwijking van de praktijk tot nu toe en zouden waarschijnlijk enige tijd duren om een ​​realiteit te worden.

Hoewel deze institutionele shell-games op wereldniveau uitkomen, kunnen we misschien concluderen dat het belangrijkste resultaat van Quito de nadruk op het recht op de stad.

Er is een rijke intellectuele traditie die teruggaat tot Henri Lefebvre's 1968-boek, Le Droit à la ville. Indien serieus genomen, zou het idee van het recht op de stad - in wezen een mensenrechtenbenadering van stadsbestuur, ontwikkeling en duurzaamheid - een breed scala aan sociale rechtvaardigheidskwesties onder de aandacht brengen. Dit omvat hoe we omgaan met dakloosheid, stedelijke armoede, gentrificatie en privatisering van de openbare ruimte.

Kan deze transformatie echt gebeuren, of zijn we gedoemd om de dwaasheden van te herhalen 21 Agendaen Kyotoprotocol?

Lees hier het hele verhaal ...