Milieuactivisten vieren COVID-19 lockdowns als 'grootste natuurbeschermingsactie'

De lente is een bloederig seizoen op Amerikaanse wegen. Jaarling zwarte beren blunderen over het asfalt op zoek naar hun eigen territoria. In het Westen kuddes herten, elanden en griffel rennen over snelwegen als ze migreren van winterweiden naar schansen in de zomer. Een kleinere maar niet minder epische reis vindt plaats in het noordoosten, waar houtkikkers, gevlekte salamanders en oosterse salamanders tevoorschijn komen uit hun winterse schuilplaatsen en trek naar kortstondige broedpoelen op vochtige maartavonden, waarbij ze onderweg een meedogenloze portie auto's trotseerden.

Van alle wezens zijn het deze amfibieën - klein, traag, vastberaden - die zijn het meest kwetsbaar voor roadkill. Dit jaar was hun reis echter aanzienlijk veiliger.

Greg LeClair, een afgestudeerde student aan de Universiteit van Maine, leidt De grote nacht, een burgerwetenschappelijk initiatief in Maine waarmee vrijwilligers migrerende kikkers en salamanders optellen en over wegen begeleiden. Dit voorjaar ging hij ervan uit dat coronavirusproblemen het project zouden afsluiten; in plaats daarvan verzamelde hij meer deelnemers dan ooit. 'Ik denk dat mensen gewoon thuis waren en niets anders te doen hadden', vertelde hij me. Al die vrijwilligers vonden een amfibisch bonanza. In voorgaande jaren, zei LeClair, telden de deelnemers van het project slechts twee levende dieren voor elke geplette. Dit voorjaar vonden ze per slachtoffer ongeveer vier overlevenden. "De verhouding tussen levende dieren en doden is verdubbeld," verwonderde LeClair.

De amfibieën van Maine zijn slechts een van de secundaire begunstigden van het nieuwe coronavirus, dat de beschaving tot stilstand heeft gebracht. Reisverboden hebben velen van ons tot onze banken beperkt; post-apocalyptisch foto's van lege snelwegen zijn verspreid op sociale media. Met Homo sapiens buitenspel gezet, het wild is op zijn tenen gestegen. Leeuwen koesterden zich op een weg Kruger National Park, normaal gesproken vol met toeristen. Wilde zwijnen geworteld in de medianen van Barcelona. Roadkill-inspecteurs op plaatsen zo ver uit elkaar als Santa Barbara en Zuid-Afrika vertelden me dat ze dit jaar minder karkassen hebben gezien dan ooit tevoren. In Costa Rica, waar Daniela Araya Gamboa heeft opgetreden jaar roadkill-studies gericht op het verminderen van de schade van auto's, zijn snelwegen minder gevaarlijk geworden voor ocelots, cryptische wilde katten bezaaid met zwarte vlekken. In de meer dan drie maanden sinds het begin van de pandemie, vertelde Araya me onlangs, had haar project slechts één gedood ocelot geregistreerd. "We hebben elke maand gemiddeld twee ocelot-roadkills in normale tijden," voegde ze eraan toe.

De menselijke kosten van COVID-19 zijn natuurlijk zo onbegrijpelijk tragisch dat de zilveren bekledingen van het virus worden erkend - de schonere lucht  voorkomen COXNUMX-uitstoot- kan griezelig aanvoelen. Maar het valt niet te ontkennen dat de abrupte vermindering van menselijk reizen, een fenomeen dat wetenschappers onlangs de "Antropauze, ”Heeft diepgaande conserveringsvoordelen opgeleverd. Stijgend bewijs suggereert dat we midden in een ongekende uitstel van executie zitten, een uitstel van executie voor ontelbare miljoenen wilde wezens. "Dit is de grootste natuurbeschermingsactie die we ooit hebben ondernomen, zeker sinds de vorming van de nationale parken", vertelde Fraser Shilling, mededirecteur van het Road Ecology Centre van UC Davis, me. 'Er is geen enkele andere actie die zoveel dieren heeft gered.'

Lees hier het hele verhaal ...