Metaverse: losgeslagen technocraten die geloven dat we al in een simulatie leven

Stel je voor dat toen je overgrootouders tieners waren, ze een baanbrekende nieuwe gadget in handen kregen, 's werelds eerste volledig meeslepende virtual-reality-entertainmentsysteem. Dit waren niet die gekke brillen die je nu overal ziet. Dit apparaat was meer Matrix-y - een stijlvolle hoofdband gevuld met elektroden die op de een of andere manier rechtstreeks in het perceptuele systeem van het menselijk brein tikten, en alles wat een drager zag, hoorde, voelde, rook en zelfs proefde, verving door nieuwe sensaties die door een machine waren gemaakt.

Het apparaat was een kaskraker; magische hoofdbanden werden al snel een onontkoombaar feit in het dagelijks leven van mensen. Je overgrootouders hebben elkaar in Headbandland ontmoet, en hun kinderen, je grootouders, hebben de wereld daarbuiten zelden ontmoet. Latere generaties - je ouders, jij - hebben dat nooit gedaan.

Alles wat je ooit hebt gekend, het hele universum dat je realiteit noemt, is je gevoed door een machine.

Dit is hoe dan ook het soort buitenscenario waar ik aan blijf denken terwijl ik nadenk over de... simulatie hypothese - het idee, de laatste tijd veel besproken onder technologen en filosofen, dat de wereld om ons heen een digitaal verzinsel zou kunnen zijn, zoiets als de gesimuleerde wereld van een videogame.

Het idee is niet nieuw. Het onderzoeken van de onderliggende aard van de werkelijkheid is een obsessie van filosofen sinds de tijd van Socrates en Plato. Sinds "The Matrix" zijn dergelijke noties een hoofdbestanddeel geworden van popcultuur, te. Maar tot voor kort was de simulatiehypothese een zaak voor academici. Waarom zouden we zelfs maar bedenken dat technologie simulaties kan creëren die niet van de werkelijkheid te onderscheiden zijn? En zelfs als zoiets mogelijk zou zijn, welk verschil zou kennis van de simulatie maken voor iemand van ons die vastzit in het hier en nu, waar de realiteit maar al te tragisch echt aanvoelt?

Om deze redenen heb ik veel van de debatten over de simulatiehypothese uitgezeten die sinds het begin van de jaren 2000 door technische gemeenschappen borrelden, toen Nick Bostrom, een filosoof in Oxford, het idee in een veel geciteerd essay.

Maar een hersenkrakend nieuw boek van de filosoof David Chalmers - "Reality+: Virtual Worlds and the Problems of Philosophy" - heeft me veranderd in een doorgewinterde simulatieist.

Na het lezen en praten met Chalmers, ben ik gaan geloven dat de komende wereld van virtual reality op een dag als net zo echt als de echte realiteit kan worden beschouwd. Als dat gebeurt, zal onze huidige realiteit onmiddellijk in twijfel worden getrokken; Immers, als we betekenisvolle virtuele werelden zouden kunnen uitvinden, is het dan niet aannemelijk dat een andere beschaving ergens anders in het universum dat ook zou hebben gedaan? Maar als dat mogelijk is, hoe kunnen we dan weten dat we ons nog niet in de simulatie bevinden?

De conclusie lijkt onontkoombaar: we kunnen misschien niet bewijzen dat we ons in een simulatie bevinden, maar het is op zijn minst een mogelijkheid die we niet kunnen uitsluiten. Maar het kan meer zijn dan dat. Chalmers stelt dat als we in een simulatie zitten, er geen reden is om te denken dat dit de enige simulatie is; op dezelfde manier waarop tegenwoordig veel verschillende computers Microsoft Excel gebruiken, kunnen veel verschillende machines een exemplaar van de simulatie uitvoeren. Als dat het geval was, zouden er veel meer gesimuleerde werelden zijn dan niet-simwerelden - wat betekent dat het, net als een kwestie van statistieken, niet alleen mogelijk zou zijn dat onze wereld een van de vele simulaties is, maar waarschijnlijk. Zoals Chalmers het zegt: "We zijn waarschijnlijk sims."

Chalmers is hoogleraar filosofie aan de New York University en heeft een groot deel van zijn carrière besteed aan het nadenken over het mysterie van bewustzijn. Hij is vooral bekend voor het bedenken van de uitdrukking "het moeilijke probleem van het bewustzijn", wat ongeveer een beschrijving is van de moeilijkheid om uit te leggen waarom een bepaalde ervaring voelt als die ervaring voor het wezen dat het ervaart. (Maak je geen zorgen als dit je hoofd pijn doet; het wordt niet voor niets het moeilijke probleem genoemd.)

Chalmers zegt dat hij diep begon na te denken over de aard van gesimuleerde realiteit na het gebruik van VR-headsets zoals Oculus Quest 2 en zich realiseerde dat de technologie al goed genoeg om situaties te creëren die visceraal echt aanvoelen.

Virtual reality vordert nu zo snel dat het redelijk lijkt om te veronderstellen dat de wereld binnen VR op een dag niet meer te onderscheiden is van de wereld daarbuiten. Chalmers zegt dat dit binnen een eeuw zou kunnen gebeuren; Het zou me niet verbazen als we die grens binnen een paar decennia zouden passeren.

Wanneer het ook gebeurt, zal de ontwikkeling van realistische VR wereldschokkend zijn, om zowel praktische als diepgaande redenen. De praktische liggen voor de hand: als mensen gemakkelijk kunnen wisselen tussen de fysieke wereld en virtuele die precies hetzelfde aanvoelen als de fysieke wereld, welke moeten we dan als echt beschouwen?

Lees hier het hele verhaal ...