Die winterdag, terwijl ze op weg was naar het Witte Huis, heeft Gina McCarthy zich ongetwijfeld verzameld voor een confrontatie. Het was 2014, en McCarthy, het hoofd van het US Environmental Protection Agency, stond op het punt om de controversiële Pebble-goudmijn te blokkeren die was gepland voor de waterscheiding van Bristol Bay in Alaska, de thuisbasis van een van 's werelds meest productieve zalmvisserijen. Maar ze wist dat de advocaten, economen en politieke adviseurs die zich in de Roosevelt Room hadden verzameld, Zwitserse kaas van haar plan zouden maken. De beslissing zou het Republikeinse Congres in brand steken, zouden ze zeggen, de economische groei belemmeren en waarschijnlijk een rechtszaak van de industrie uitlokken. Dan stuurden ze haar op weg zonder antwoord.
Maar McCarthy wist ook dat er een nieuwe speler in de kamer zou zijn. De oude democratische agent John Podesta, de voormalige stafchef van Bill Clinton, was net teruggekeerd naar het Witte Huis als raadgever van Barack Obama. En Podesta had een reputatie voor gewaagd behoudsbeleid.
Kort voor de vergadering trok Podesta Mike Boots, het waarnemend hoofd van de Raad voor het milieu van het Witte Huis, opzij. Hij zei: "Misschien is het tijd voor mij om mensen te laten zien dat het anders zal zijn," herinnerde Boots zich.
En 10 minuten in het gesprek brak Podesta in. Hij zei dat hij en de president het plan van McCarthy onderschreven, en legde toen precies uit hoe de aankondiging zou verlopen. McCarthy verliet de kamer met stomheid geslagen en opgetogen. "Was dat de Roosevelt-kamer waar ik net was?" Vroeg ze, volgens een medewerker van het Witte Huis, die vroeg anoniem te blijven. "Ik heb alleen ooit mijn kont in die kamer gekregen."
De Pebble Mine-beslissing was slechts het begin van een jaarlange presidentiële sprint om doelstellingen voor natuurbehoud en klimaatverandering te bevorderen. Podesta is er bij elke stap geweest. Zie hem als de goede heks in The Wizard of Oz, die Obama's Dorothy vertelt dat ze altijd de macht had om te doen wat ze wilde; ze moest gewoon drie keer op haar hielen tikken.
Terwijl de 66-jarige Podesta weer een nieuw avontuur beleeft - dit keer als Hillary Clinton's campagneleider voor de 2016-verkiezing - kan hij een aantal opmerkelijke prestaties opsommen: hij had direct een hand in zes van 16 nationale monumenten die Obama heeft gemaakt of uitgebreid dus ver op bevel van leidinggevenden, waaronder de Orgelbergen-Woestijnpieken van New Mexico, de Browns Canyon in Colorado, de San Gabriel-bergen in Zuid-Californië en het grootste zeereservaat van het land, het Pacific Remote Islands National Monument; en stuurde een historische klimaatovereenkomst met China om broeikasgassen te beheersen, evenals het eerste voorstel om de klimaatemissies van Amerikaanse kolencentrales te reguleren.
Voeg zijn record toe onder Bill Clinton - de vegende 2001 'Roadless Rule' die 58 miljoen acres beschermt die wordt beheerd door de US Forest Service, en de 19 nationale monumenten en natuurgebieden, veel in het Westen, die Clinton tijdens zijn tweede ambtstermijn verklaarde - en Podesta kan een groene erfenis claimen waar zelfs Teddy Roosevelt trots op zou zijn.
"Niemand in de 21st eeuw in de Amerikaanse regering heeft de invloed gehad die hij heeft gehad op openbare gronden en klimaatverandering", zegt Douglas Brinkley, professor in de geschiedenis van Rice University.
Podesta krijgt zelden publieke erkenning, maar degenen die dat wel doen - van de presidenten die hij tot kabinetsleden en bureauhoofden heeft gediend - erkennen zijn bijdragen snel.
Zegt Bruce Babbitt, Clinton's minister van Binnenlandse Zaken, "De verborgen hand van John Podesta is betrokken bij elke vooruitgang in het milieu die wordt bereikt in de Clinton- en Obama-administraties."