Wanneer u DNA-testmonsters naar bedrijven zoals Ancestry.com stuurt, kunt u er zeker van zijn dat het wordt verkocht aan de hoogste bieder, zoals bij verzekeringsmaatschappijen die het weigeren van dekking willen rechtvaardigen. Ze noemen het 'risicomanagement', maar critici noemen het invasie van de persoonlijkheid. Waarom? Omdat het de loop van uw leven erger kan maken. ⁃ TN Editor
Joel Winston - huidig advocaat voor consumentenbescherming en voormalig procureur-generaal van New Jersey - herinnert eraan dat Servicevoorwaarden worden zelden geschreven met het belang van de gebruiker in gedachten. Winston benadrukt de eisen die Ancestry.com stelt in ruil voor het gebruik van de betaalde service. Tweederde van de gemarkeerde functies zijn standaardwerkwijzen voor veel te veel services. [H / t War on Privacy]
De eerste is de eeuwigdurende licentie die gebruikers aan Ancestry.com verlenen voor het exploiteren van hun DNA-gegevens. Nogmaals, dit soort dingen is te vinden bij veel services die sterk afhankelijk zijn van de bijdragen van gebruikers. En velen van hen willen niet alleen uw geld, maar ook de mogelijkheid om gegevens te verkopen.
Door DNA in te dienen bij AncestryDNA, stemt u er in het bijzonder mee in om “AncestryDNA en de Ancestry Group-bedrijven een eeuwigdurende, royaltyvrije, wereldwijde, overdraagbare licentie te verlenen om uw DNA te gebruiken, en elk DNA dat u indient voor een persoon van wie u legaal hebt verkregen autorisatie zoals beschreven in deze Overeenkomst, en om de resulterende analyse te gebruiken, te hosten, in sublicentie te geven en te verspreiden voor zover en in de vorm of context die wij geschikt achten op of via media of medium en met alle nu bekende of hierna ontwikkelde technologie of apparaten of ontdekt.”
Het is niet bijzonder gruwelijk. (Ja, ik verdoem het met een vage verdoemenis.) Maar het is niet beter dan talloze andere diensten, en deze behandelt DNA, dat aantoonbaar persoonlijker is dan bijvoorbeeld tweets ... of grove demografische informatie. Het zou leuk zijn om dit van tevoren te weten. Ancestry.com kan beweren dat het gebruikers hiervan op de hoogte stelt, maar het maakt deel uit van een lange algemene voorwaarden die voldoende dichte taal en standaardinformatie bevat om alles behalve de meest detailgerichte ervan af te schrikken het helemaal te lezen.
Afmelden is natuurlijk veel moeilijker. Zoals Winston opmerkt, moeten er verschillende hoepels doorheen worden gesprongen om je DNA uit deze brede "overeenkomst" te halen. Het bedrijf heeft ook 30 dagen nodig om de verzoeken van gebruikers af te handelen, en het heeft geen invloed op onderzoeken enz. Die het bedrijf uw DNA-gegevens al heeft verstrekt. Het kan ook gaan om telefoontjes, wat super leuk is in het tijdperk van digitale communicatie dat een beter, gemakkelijker verifieerbaar papieren spoor achterlaat.
Bovendien is er de arbitrageclausule, die ervoor zorgt dat gebruikers hebben zo min mogelijk hefboomeffect mochten ze niet tevreden zijn met de diensten van Ancestry of de omgang met DNA-gegevens. Ook dit maakt helaas deel uit van te veel servicevoorwaarden. Arbitrage dwingt gebruikers om op de speelplaats van het bedrijf te spelen, in plaats van op het meer neutrale veld dat ontstaat door het indienen van een civiele klacht. Dit is stom, maar nogmaals, het is niets dat uniek is voor Ancestry.com.
Het meest verontrustende aan de groeiende DNA-collectie van Ancestry is iets dat Glyn Moody hier benadrukte een paar jaar geleden.
Volgens een artikel op Fusion.net, Ancestry heeft nu meer dan 800,000-monsters, terwijl 23andMe een miljoen klanten heeft (Ancestry zegt dat een actueler cijfer 1.2 miljoen leden in de database is). Dat zijn belangrijke bedrijven, en het is niet meer dan normaal dat de politie ze zou proberen te gebruiken om misdaden op te lossen; beide bedrijven bevestigen dat ze informatie uit hun databases zullen overdragen aan wetshandhavingsinstanties als ze een passend gerechtelijk bevel krijgen.
De DNA-informatie van klanten - verwerkt door Ancestry.com - wordt niets meer dan een record van derden. Het bedrijf zegt dat het alleen voldoet aan gerechtelijke bevelen, maar er is een gebrek aan specificiteit in die verklaring. Een gerechtelijk bevel is misschien niets meer dan een dagvaarding, in plaats van een huiszoekingsbevel. Records van derden hebben een lagere verwachting van privacy, wat betekent dat warrants geen noodzaak zijn.
wpDiscuz