Historisch inzicht: wanneer goede regeringen slecht gaan

Aan alle goede dingen moet een einde komen. Of samenlevingen nu worden geregeerd door meedogenloze dictators of meer goedbedoelende vertegenwoordigers, ze vallen na verloop van tijd uiteen, met verschillende graden van ernst. In een nieuw artikel onderzochten antropologen een brede, wereldwijde steekproef van 30 premoderne samenlevingen. Ze ontdekten dat toen 'goede' regeringen - degenen die goederen en diensten voor hun mensen leverden en niet zo sterk rijkdom en macht concentreerden - uiteenvielen, ze heviger instortten dan ineenstortende despotische regimes. En de onderzoekers vonden een rode draad in de ineenstorting van goede regeringen: leiders die fundamentele maatschappelijke principes, moraal en idealen ondermijnden en braken.

“Pre-moderne staten waren niet zo verschillend van moderne. Sommige premoderne staten hadden goed bestuur en waren niet zo verschillend van wat we tegenwoordig in sommige democratische landen zien '', zegt Gary Feinman, de MacArthur-conservator antropologie in Chicago's Field Museum en een van de auteurs van een nieuwe studie in Grenzen in de politieke wetenschappen. "De staten die goed bestuur hadden, hadden de neiging om grondiger en ernstiger in te storten, hoewel ze misschien iets langer in hun levensonderhoud konden voorzien dan die door autocraten."

"We hebben het potentieel voor mislukking opgemerkt dat wordt veroorzaakt door een interne factor die beheersbaar zou kunnen zijn als we er goed op hadden geanticipeerd", zegt Richard Blanton, emeritus hoogleraar antropologie aan de Purdue University en de hoofdauteur van het onderzoek. "We verwijzen naar een onverklaarbare mislukking van het hoofdleiderschap om waarden en normen hoog te houden die de acties van vorige leiders lang hadden geleid, gevolgd door een daaropvolgend verlies van het vertrouwen van de burger in de leiding en de regering en de ineenstorting."

In hun studie gingen Blanton, Feinman en hun collega's dieper in op de regeringen van vier samenlevingen: het Romeinse rijk, de Chinese Ming-dynastie, het Mogol-rijk van India en de Venetiaanse Republiek. Deze samenlevingen floreerden honderden (of in het geval van het oude Rome duizenden) jaren geleden, en ze hadden relatief meer rechtvaardige verdeling van macht en rijkdom dan veel van de andere onderzochte gevallen, hoewel ze er anders uitzagen dan wat we tegenwoordig als 'goede regeringen' beschouwen. ze hadden geen populaire verkiezingen.

“Er waren in feite geen electorale democratieën vóór de moderne tijd, dus als je goed bestuur in het heden wilt vergelijken met goed bestuur in het verleden, kun je dat niet echt afmeten aan de rol van verkiezingen, zo belangrijk in hedendaagse democratieën. Je moet een aantal andere maatstaven bedenken, en de kernkenmerken van het concept van goed bestuur dienen daar als een geschikte maatstaf voor ”, zegt Feinman. “Ze hadden geen verkiezingen, maar ze hadden andere checks and balances over de concentratie van persoonlijke macht en rijkdom door een paar individuen. Ze hadden allemaal middelen om het sociale welzijn te verbeteren, goederen en diensten te leveren die verder gaan dan een beperkt aantal, en middelen voor gewone mensen om hun stem te uiten. "

In samenlevingen die voldoen aan de academische definitie van 'goed bestuur', voorziet de overheid in de behoeften van de mensen, grotendeels omdat de overheid afhankelijk is van die mensen voor de belastingen en middelen die de staat in stand houden. “Deze systemen waren voor een groot deel van hun middelen sterk afhankelijk van de lokale bevolking. Zelfs als je geen verkiezingen hebt, moet de regering op zijn minst enigszins inspelen op de lokale bevolking, want dat is wat de regering financiert ”, legt Feinman uit. "Er zijn vaak controles op zowel de macht als het economische egoïsme van leiders, zodat ze niet alle rijkdom kunnen oppotten."

Samenlevingen met goed bestuur hebben de neiging om wat langer mee te gaan dan autocratische regeringen die de macht geconcentreerd houden op één persoon of een kleine groep. Maar de keerzijde van die medaille is dat wanneer een 'goede' regering instort, het voor de burgers vaak moeilijker wordt, omdat ze in hun dagelijkse leven afhankelijk zouden zijn geworden van de infrastructuur van die regering. “Met goed bestuur heb je infrastructuren voor communicatie en bureaucratieën om belastingen te innen, diensten te onderhouden en publieke goederen te distribueren. Je hebt een economie die gezamenlijk de mensen ondersteunt en de overheid financiert ”, zegt Feinman. “En zo raken sociale netwerken en instellingen in hoge mate verbonden, economisch, sociaal en politiek. Terwijl als een autocratisch regime instort, je misschien een andere leider ziet of een andere hoofdstad, maar het dringt niet helemaal door in het leven van mensen, aangezien dergelijke heersers over het algemeen middelen monopoliseren en hun regimes financieren op manieren die minder afhankelijk zijn van lokale productie of brede belastingen. "

De onderzoekers onderzochten ook een gemeenschappelijke factor in de ineenstorting van samenlevingen met goed bestuur: leiders die de grondbeginselen van de samenleving verlieten en hun rol als morele gids voor hun volk negeerden. "In een samenleving met goed bestuur is een morele leider iemand die de kernprincipes en ethos en geloofsovertuigingen en waarden van de hele samenleving hooghoudt", zegt Feinman. "De meeste samenlevingen hebben een soort sociaal contract, of dat nu uitgeschreven is of niet, en als je een leider hebt die die principes overtreedt, dan verliezen mensen het vertrouwen, verminderen ze hun bereidheid om belasting te betalen, weg te gaan of andere stappen te nemen die de fiscale gezondheid van het staatsbestel. "

Dit patroon van amorele leiders die hun samenlevingen destabiliseren, gaat ver terug - de krant gebruikt het Romeinse rijk als voorbeeld. De Romeinse keizer Commodus erfde een staat met economische en militaire instabiliteit, en hij kwam niet op tegen de gelegenheid; in plaats daarvan was hij meer geïnteresseerd in het optreden als gladiator en het identificeren van zichzelf met Hercules. Hij werd uiteindelijk vermoord en het rijk daalde af in een periode van crisis en corruptie. Deze patronen zijn tegenwoordig te zien, aangezien corrupte of onbekwame leiders de kernprincipes bedreigen en daarmee de stabiliteit van de plaatsen die ze besturen. Toenemende ongelijkheid, concentratie van politieke macht, belastingontduiking, uitholling van bureaucratische instellingen, afname van infrastructuur en afnemende openbare diensten zijn tegenwoordig allemaal te zien in democratische landen.

"Wat ik om me heen zie, voelt als wat ik heb waargenomen bij het bestuderen van de diepe geschiedenis van andere wereldregio's, en nu leef ik het in mijn eigen leven", zegt Feinman. "Het is een soort Groundhog Day voor archeologen en historici."

"Onze bevindingen bieden inzichten die in het heden van waarde zouden moeten zijn, met name dat samenlevingen, zelfs die goed worden bestuurd, welvarend en hoog aangeschreven door de meeste burgers, kwetsbare menselijke constructies zijn die kunnen mislukken", zegt Blanton. “In de gevallen die we behandelen, had calamiteit zeer waarschijnlijk voorkomen kunnen worden, maar burgers en staatsbouwers gingen er maar al te graag van uit dat hun leiders zich verplicht voelen om te doen wat verwacht wordt in het belang van de samenleving. Gezien het niet anticiperen, waren de soorten institutionele vangrails die nodig waren om de gevolgen van moreel falen te minimaliseren, ontoereikend. "

Maar, merkt Feinman op, leren over wat in het verleden tot het instorten van samenlevingen heeft geleid, kan ons helpen om nu betere keuzes te maken: “De geschiedenis heeft een kans om ons iets te vertellen. Dat betekent niet dat het zich precies zal herhalen, maar het heeft de neiging om te rijmen. En dat betekent dus dat er lessen zijn in deze situaties. "

Lees hier het hele verhaal ...