Het doel van COVID-19-censuur: laat 'beide kanten van het argument' niet toe

Klimaatverandering en COVID-19 zijn de twee belangrijkste crises waarmee de moderne wereld wordt geconfronteerd - en wijdverbreide gedragsverandering is essentieel om beide het hoofd te bieden. Dit betekent dat officiële berichten van de overheid en andere autoriteiten van cruciaal belang zijn. Om te slagen, moeten leiders de ernstige dreiging effectief communiceren en een hoge mate van publieke naleving oproepen, zonder onnodige paniek te veroorzaken.

Maar de mate waarin mensen hieraan voldoen, hangt af van hun psychologische filters wanneer ze de berichten ontvangen - zoals de pandemie van het coronavirus heeft aangetoond.

Met COVID-19 probeerde de vroege berichtgeving de aard van de bedreiging te omzeilen. In maart kwam de WHO heeft aangekondigd dat: "COVID-19 treft de ouderen en mensen met reeds bestaande gezondheidsproblemen het zwaarst." Vergelijkbare uitspraken zijn gemaakt door de Britse regering.

En om optimistische vooringenomenheid te voorkomen, moeten we ook voorkomen dat we 'beide kanten van het argument' in de berichtgeving presenteren - de wetenschap vertelt ons dat er maar één kant is.

Een redelijke interpretatie hiervan zou zijn dat het virus jongeren niet “treft”. Maar toen er nieuwe klinische gegevens binnenkwamen, werd deze boodschap gewijzigd om te benadrukken dat het virus mensen van alle leeftijden en maakt geen onderscheid.

Maar mensen zijn niet per se volledig rationeel in het verwerken van informatie. Experimentele psychologie heeft veel situaties aan het licht gebracht waarin onze redenering in feite is beperkt of bevooroordeeld.

Een mentaal proces dat de 'affectheuristiek' wordt genoemd, stelt ons bijvoorbeeld in staat om beslissingen te nemen en problemen snel en (vaak) efficiënt op te lossen, maar op basis van onze gevoelens in plaats van logica. De vooringenomenheid is aangetoond te beïnvloeden zowel inschattingen van risico als gedrag. Voor COVID-19 zou de officiële berichtgeving bij jongeren een minder negatieve reactie hebben veroorzaakt dan bij oudere mensen. Hierdoor zouden ze meer risico hebben genomen - zelfs als er nieuwe gezaghebbende gegevens over de werkelijke risico's binnenkwamen. Onderzoekers noemen dit 'psychofysische verdoving'.

Een ander mentaal obstakel is voorkeur voor bevestiging. Dit maakt ons blind voor gegevens die het niet eens zijn met onze overtuigingen, waardoor we overdreven alert zijn op berichten die daarmee overeenkomen. Het beïnvloedt (onder meer) automatische visuele aandacht voor bepaalde aspecten van berichten. Met andere woorden, als je jong bent, mag je, zonder enig bewust bewustzijn, weinig visuele aandacht besteden aan het nieuws dat het virus ernstig is voor mensen van alle leeftijden.

De eerste positieve boodschap voor jongeren creëerde ook een “optimisme vooroordeel”. Deze bias is erg krachtig - we kennen verschillende hersenmechanismen die ervoor kunnen zorgen dat een positieve stemming aanhoudt. Een studie toonde aan dat mensen de neiging hebben om een verlaagd niveau van neurale codering van meer negatieve dan verwachte informatie (in vergelijking met meer positieve dan verwachte informatie) in een kritieke regio van de prefrontale cortex, die betrokken is bij de besluitvorming. Dit betekent dat we de neiging hebben het inkomende slechte nieuws te missen en, zelfs als we dat niet doen, we het nauwelijks verwerken.

Al deze vooroordelen hebben invloed op ons gedrag en er zijn duidelijke aanwijzingen dat jongeren vaker niet voldeden aan de richtlijnen van de regering over COVID-19. Dat bleek uit een enquête die op 30 maart door enquêtebureau Ipsos MORI was uitgevoerd bijna twee keer zoveel 16-24-jarigen hadden weinig of beperkte bezorgdheid over COVID-19 vergeleken met volwassenen die 55 jaar of ouder waren. De jongere groep negeerde ook vier keer zoveel als oudere volwassenen het advies van de overheid.

Lessen voor klimaatverandering

Uit ons eigen onderzoek is gebleken dat significante cognitieve vooroordelen ook werken met berichten over klimaatverandering. Een daarvan is de voorkeur voor bevestiging: degenen die niet geloven dat klimaatverandering een echte bedreiging is, nemen gewoon geen berichten op die zeggen dat dit zo is.

Bovendien, in tegenstelling tot coronavirusberichten, accentueren de meeste berichten over klimaatverandering onbedoeld wat we "tijdelijke" en "ruimtelijke" vooroordelen noemen. De campagne van de Britse regering "Reageer op CO2”Gebruikte afbeeldingen van volwassenen die verhaaltjes voor het slapengaan voorlezen aan kinderen, wat impliceerde dat de reële dreiging van klimaatverandering dat wel zal doen presenteren zich in de toekomst - een tijdelijke bias.

Andere campagnes hebben de meerjarige ijsbeer gebruikt in de bijbehorende afbeeldingen, wat de ruimtelijke vertekening versterkt - ijsberen bevinden zich op een andere geografische locatie (voor de meesten van ons). Deze berichten zorgen daarom voor een hoge mate van optimisme-vooroordeel - waarbij mensen denken dat klimaatverandering hen en hun eigen leven niet zal beïnvloeden.

Onderzoek met eye-tracking om te analyseren hoe ze berichten over klimaatverandering verwerken toont de effecten van dergelijke vooroordelen aan. Zo hebben optimistische mensen de neiging om hun blik te richten op de meer "positieve" aspecten van berichten over klimaatverandering (met name alle vermeldingen van geschillen over de onderliggende wetenschap - er is minder zorgen als de wetenschap niet definitief is).

Deze blikfixaties kunnen ook van invloed zijn op wat u zich herinnert van dergelijke berichten en hoe kwetsbaar ze u laten voelen. Als u denkt dat klimaatverandering u niet persoonlijk zal beïnvloeden, zal de affectheuristiek u niet rechtstreeks naar de juiste remediërende actie leiden.

Om de berichten over klimaatverandering effectiever te maken, moeten we ons richten op deze cognitieve vooroordelen. Om bijvoorbeeld temporele en ruimtelijke vooroordelen te voorkomen, hebben we een duidelijke boodschap nodig waarom klimaatverandering slecht is voor individuen in hun eigen leven in het hier en nu (het vaststellen van een geschikte affectheuristiek).

En om optimistische vooringenomenheid te voorkomen, moeten we ook voorkomen dat we 'beide kanten van het argument' in de berichtgeving presenteren - de wetenschap vertelt ons dat er maar één kant is. Er moet ook een duidelijk argument zijn over waarom aanbevolen, duurzaam gedrag zal werken (het creëren van een ander soort bevestigingsbias).

We hebben ook iedereen nodig om de boodschap te krijgen, niet alleen enkele groepen - dat is een belangrijke les uit COVID-19. Er kunnen geen (schijnbare) uitzonderingen zijn als het gaat om klimaatverandering.

Lees hier het hele verhaal ...