Habitat III belooft 'niemand achter te laten'

In steden over de hele wereld de dramatische toename in gedwongen en marktgestuurde uitzettingen heeft onevenredig grote gevolgen voor de stedelijke armen. Terwijl de kwestie van uitzettingen een massale zorg voor het maatschappelijk middenveld blijft, worden stedelijke planningsprocessen voortdurend geconfronteerd met een ingewikkelde evenwichtsoefening tussen de rechten van stedelingen enerzijds en de stimulering van stedelijke welvaart anderzijds.

De UN Habitat III-conferentie die zojuist in Quito heeft plaatsgevonden, bood een unieke kans om een echt transformerende nieuwe stedelijke agenda, hoewel het overeengekomen ontwerp beperkt is in termen van de mate waarin ontruimingen expliciet worden gearticuleerd. Dit roept opnieuw de vraag op of de academische wereld een effectieve rol kan spelen bij het beïnvloeden van de uitvoering van de nieuwe stedelijke agenda.

Wat de onderzoekers zeggen

Alexandre Apsan Frediani van de Bartlett Development Planning Unit aan het University College London (DPU) legt uit hoe uitzettingen regelmatig plaatsvinden door stedelijke ontwikkelingsprocessen die zijn gestimuleerd door overheden: “er zijn vaak marktkrachten die stedelijke gebieden doordringen, doordat overheden geen mechanismen vinden om economische of marktontwikkeling te verzoenen met de bescherming van gemarginaliseerde groepen die in binnenstedelijke gebieden wonen ”. Door onderzoek uitgevoerd in Johannesburg en São Paulo, Alexandre constateert dat "in werkelijkheid, wanneer je de afwegingen op de grond ziet, de agenda voor economische ontwikkeling voorrang krijgt boven de rechten van de stedelijke armen".

Het gevolg is dat kwetsbare, gemarginaliseerde groepen worden bedreigd. Prioritering van de overheid van economische groei komt tot uiting in verschillende verhandelingen die uitzetting legitimeren. Een lopend onderzoeksproject wordt geleid door Cassidy Johnsononderzoekt bijvoorbeeld de manier waarop de 'bescherming' van bewoners door middel van risicobeperking verplaatsing kan vergemakkelijken om plaats te maken voor particuliere ontwikkeling. Cassidy onthult hoe “uitzettingen meer en meer plaatsvinden als gevolg van rampenbeheer. Een manier om na te denken over hoe te reageren op het risico dat mensen door een ramp worden getroffen, is door mensen daadwerkelijk te verplaatsen ”.

In Nigeria, als Julian Walker heeft uit de eerste hand geconstateerd dat de staat mensen kan uitzetten zonder bescherming of compensatie. Hij legt uit: "Dit heeft veel te maken met symbolische veldslagen van legitimiteit en burgerschap, dus de manier waarop ze mensen kunnen uitzetten is door te zeggen:" deze mensen hebben geen rechten ". Er is veel taal rondom criminaliteit, met milieubescherming. Dus door mensen die ze willen uitzetten te presenteren als de plaats van sociale problemen, zijn ze in staat dit te doen ”.

New Urban Agenda

De New Urban Agenda aangenomen bij Habitat III ontbreekt het aan expliciete aanbevelingen voor het beheer van deze afwegingen. Alexandre, die vindt dat er een gebrek aan duidelijkheid is, legt uit dat "enerzijds zij zeggen:" wij moeten marktontwikkeling aanmoedigen "en anderzijds" uitzettingen niet mogen plaatsvinden ". Er is dus een hele kwestie rond afwegingen en prioriteiten. Het is niet dat het er niet is, het is dat al het andere er ook is, het is als een enorme boodschappenlijst ”.

Analyse van de vorige versies van het concept in de aanloop naar Quito, de DPU (met andere collega's op de workshop van de Development Studies Association Urbanisation and Development Group) heeft een aantal problemen aan de orde gesteld waaruit blijkt dat ondanks erkenning geen expliciete verwijzing is gemaakt naar de bescherming van de stedelijke armen tegen het verlies van de specifieke rechten die worden gegenereerd door stedelijke ontwikkelingsprocessen. “We hebben veel meer zichtbaarheid nodig voor het recht op de stad. In de laatste versie speelde het recht op de stad een meer prominente rol, wat een welkome verandering is, maar het is nog steeds niet erg duidelijk hoe afwegingen zullen worden gemaakt ”, voegt Alexandre toe.

Bovendien is de vraag gesteld hoe uitzettingen in de nieuwe stedelijke agenda worden geplaatst. Julian Walker maakt bezwaar tegen de enge definitie die zich richt op 'willekeurige gedwongen uitzettingen'. "Het is duidelijk uit ons onderzoek dat dit erg problematisch kan zijn", zegt Julian. "Ik denk dat het hebben van het woord" willekeurig "daar een ramp is omdat onvrijwillige hervestiging daar niet onder valt". Vragen rond terminologie vormen eveneens de kern van het onderzoek van Cassidy Johnson. Het woord 'hervestiging' wordt vaak gebruikt om uitzettingen te rechtvaardigen, hoewel, zoals ze uitlegt: 'hervestiging een verkeerde benaming is, moet je bij hervestiging de dingen krijgen die ze verloren hebben als ze worden verplaatst, terwijl dit in de praktijk heel moeilijk te bereiken is wanneer mensen gedwongen worden verwijderd”.

Lees hier het hele verhaal ...