Het artikel noemt Clinton een 'competente technocraat', maar toch een technocratie. Hoewel ik haar in die context niet zou bestempelen, is ze zeker een vooraanstaande wereldkampioen op het gebied van technocratie, duurzame ontwikkeling, groene economie, enz. ⁃ TN Editor
Trump is het niet geschikt om te dienen als president van de Verenigde Staten. Clinton heeft geen relatie emotioneel aan de kiezers. Deze twistpunten lijken de kern te zijn van de debatten rond de presidentsverkiezingen van dit jaar. De traditionele scheiding tussen links en rechts, of liberalisme en conservatisme, is verdwenen. Wat we in plaats daarvan zien, is een competitie tussen technocratie en populisme.
Het is geen verrassing dat deze verkiezing is beschreven als een keuze tussen de "minste van twee kwaden". We hebben aan de ene kant een betrouwbaar, maar niet-charismatisch beleid; en een vermakelijke, indien onvoorspelbaar, non-conformist anderzijds. En het is deze oppositie - competentie tegen charisma - in plaats van inhoudelijke politieke meningsverschillen, die de verkiezingen bepaalt.
Bedenk dat deze twee kandidaten tot de beleidsposities behoren anders in recent geheugen. Toch lijken dergelijke verschillen niet echt in het middelpunt van de belangstelling te staan, noch voor de kandidaten zelf, noch voor het grote publiek.
In hun recente debat zei Clinton expliciet dat ze van plan is "belastingen te verhogen" voor de rijken en het "systemische racisme" van het strafrechtssysteem van het land aan te pakken: standpunten die zelfs Obama vier of acht jaar geleden niet zo duidelijk had durven innemen. Trump verklaarde in plaats daarvan dat hij van plan is de belastingen voor de topinkomens te verlagen en wees het probleem van racisme af als een kwestie van "orde en wet". Evenzo namen ze op het gebied van internationale handel bijna diametraal tegengestelde standpunten in: Clinton ziet het als een factor van groei en stabiliteit, terwijl Trump zegt dat handel 'ons land doodt'.
Toch blijft dit op de een of andere manier op de achtergrond. De echte kern van wat Clinton probeerde te communiceren, is dat ze competenter is dan haar rivaal, omdat ze meer beleidskennis heeft. Dit verklaart haar afhankelijkheid van de mening van "onafhankelijke experts" om haar economische plan te verdedigen, evenals de nadruk op het beweren van de feiten door Trump.
Omgekeerd gingen de meeste inspanningen van Trump om Clinton af te schilderen als een politieke insider, die verantwoordelijk is voor de 'puinhoop' waarin het land zich op dit moment zou bevinden, terwijl hij zichzelf presenteert als een 'sterke leider' die de problemen van het land precies kan oplossen op grond van van zijn beslissende en onconventionele benadering.
De wortels van deze populistische drift in de Republikeinse partij gaan enkele decennia terug. Hoewel het huidige establishment van de partij beweert verontwaardigd te zijn door ten minste enkele excessen van Trump, is er een directe lijn van continuïteit die loopt van het bod van wijlen 1990 om Bill Clinton over de Lewinsky-affaire te beschuldigen tot de presentatie van George W Bush als kandidaat men zou “het liefst bier willen drinken”, de keuze van Sarah Palin als running partner van John McCain in 2012 en vele kenmerken van de huidige campagne van Trump.
De reactie van de Democraten was om geleidelijk naar het centrum te gaan, uitgaande van de mantel van “rede” en “respectabiliteit”, terwijl ze hun rivalen presenteerden als onverantwoordelijke buitenbeentjes. Geen wonder dat de inhoudelijke beleidsverschillen tussen hen op de achtergrond zijn geraakt: wanneer de politiek is gestructureerd rond de tegenstelling tussen competente technocraten enerzijds en anti-establishmentpopulisten anderzijds, is er in het midden weinig ruimte voor inhoudelijk meningsverschil.
wpDiscuz