Milieuvriendelijke obligatiebeleggingen zijn duurder om te onderhouden en hebben geen prijsvoordeel ten opzichte van traditionele obligaties, maar ze beweerden dat ze "de natuurlijke thuisbasis zijn voor ecologische, sociale en bestuurlijke investeringen". Ze kalmeren voornamelijk het geweten van zakelijke emittenten om te bewijzen dat ze "groen" zijn. ⁃ TN-editor
Zowel bij emittenten als bij beleggers blijft de vraag naar klimaatvriendelijke obligaties stijgen.
Tien jaar nadat de Wereldbank de eerste 'groene' obligatie heeft uitgegeven, vertoont de markt voor deze milieuvriendelijke beleggingsproducten eindelijk tekenen van volwassenheid. En er is een goede reden om aan te nemen dat het net begonnen is.
Tegenwoordig staan bedrijven, gemeenten en banken onder druk om te bewijzen dat ze verantwoordelijke wereldburgers zijn. Door obligaties uit te geven die duurzame, klimaatvriendelijke projecten financieren, kunnen ze die voordelen behalen en hun activiteiten en infrastructuur toekomstbestendig maken.
Onlangs heeft de markt een exponentiële groei laten zien. Volgens Moody's en het Climate Bond Initiative bedroeg de totale waarde van in 2017 uitgegeven groene obligaties $ 161 miljard, een stijging van 74 procent ten opzichte van 2016.1Volgens dezelfde bron zal dit jaar dit aantal naar verwachting $ 250 miljard bedragen.
De ontwikkeling van de markt heeft mogelijk langer geduurd dan eerst werd verwacht. Maar er is nu een gezonde combinatie van factoren aanwezig - sommige die aantrekken, andere die pushen - die de robuuste groei van de markt aan het begin van het tweede decennium zou moeten verzekeren.
Aan de andere kant is de toegenomen vraag, zowel van emittenten als beleggers. Uitgevende instellingen streven er doorgaans naar hun beleggersbestand te diversifiëren en groene obligaties zijn een geweldige manier om klanten op het gebied van milieu, maatschappij en governance aan te trekken. Sinds juli 2017 is het aantal toegewijde groenobligatiefondsen gegroeid van 38 naar 24, een toename van 58 procent volgens Milieufinanciering, een online nieuws- en analyseservice. In dezelfde periode is het totale beheerd vermogen in speciale groene obligatiefondsen gestegen tot $ 5.34 miljard, volgens Green Bond-database.2 Het is duidelijk dat beleggers dit soort producten willen kopen, en dat zie je terug in het activalandschap.
Aan de andere kant heb je toezichthouders en beleidsmakers die deze markt ondersteunen. Gebrek aan regelgeving en definities worden vaak genoemd als belemmeringen voor de groei van groene obligaties, maar steeds meer landen nemen maatregelen om dat te veranderen. De Europese Commissie nam een leidende positie in met de release van haar 2018-rapport van maart, "Een actieplan voor de financiering van duurzame groei",3 een stappenplan van hervormingen voor groene financiële producten, inclusief taxonomieën, normen en beste praktijken.
Individueel hebben landen als Frankrijk, het VK, Duitsland en Zweden allemaal onlangs richtlijnen uitgevaardigd om een groene transitie te stimuleren. In augustus 2016 heeft China zijn eigen reeks richtlijnen en beleidslijnen gepubliceerd, waarmee groene investeringen verder worden verankerd als onderdeel van de nationale ontwikkelingsstrategie van het land. Deze richtlijnen en beleidslijnen zijn van cruciaal belang om het vertrouwen van investeerders te stimuleren en om uitgevende instellingen te helpen hun vorderingen ten opzichte van milieubeleidsdoelstellingen te volgen.
Wat betekent dit alles voor emittenten en beleggers die de groene obligatiemarkt in de gaten houden? Er zijn drie belangrijke trends die het vermelden waard zijn.
Ten eerste zullen de soorten emittenten die de markt betreden zich blijven verbreden. Bedrijven, transportbedrijven, nutsbedrijven en luchthavens hebben deze vorm van schulden allemaal omarmd om hun overgang naar hernieuwbare energiebronnen te financieren. We zien nu ook de opkomst van een markt voor groene staatsobligaties: in de afgelopen 18 maanden hebben Polen, Frankrijk, België, Indonesië, Fiji en Nigeria allemaal groene staatsobligaties uitgegeven.
Ten tweede keren veel van deze emittenten terug naar de markt voor tweede en derde transacties. In plaats van ze als museumstukken te bewonderen, behandelen emittenten groene obligaties als een vast onderdeel van hun financieringsinstrumentarium. Dit zal uiteindelijk een groene obligatiecurve tot stand brengen die elke emittent kan gebruiken om toekomstige prijzen te bepalen, een zeker teken van volwassenheid voor de markt, en een teken dat emittenten het als een normale optie beschouwen bij het overwegen van hun financiering.
wpDiscuz