een openbare instelling, opgericht met geld van belastingbetalers over de hele wereld. Dit is belangrijk om te onthouden omdat het niet rechtstreeks rapporteert aan de burgers die het financieren of aan degenen wier leven het beïnvloedt. Het rapporteert eerder aan de ministeries van Financiën en de centrale banken van de regeringen van de wereld.[1]
Deze gezaghebbende verklaring komt van Joseph Stiglitz, die zeven jaar lang voorzitter was van de Raad van Economische Adviseurs van president Clinton en hoofdeconoom van de Wereldbank. Stiglitz is een mainstream globalist, maar toch eerlijk genoeg om teleurgesteld te zijn geraakt in de corrupte praktijken van het IMF en de Wereldbank. Zijn getuige uit de eerste hand is zeer verhelderend:
Internationale bureaucraten - de gezichtsloze symbolen van de economische wereldorde - worden overal aangevallen. Voorheen saaie bijeenkomsten van obscure technocraten die alledaagse onderwerpen bespraken, zoals concessionele leningen en handelsquota, zijn nu het toneel geworden van woeste straatgevechten en grote demonstraties ... Vrijwel elke grote bijeenkomst van het Internationaal Monetair Fonds, de Wereldbank en de Wereldhandelsorganisatie is nu het toneel van conflict en onrust.[2]
Waarom is het IMF een organisatie die mensen graag haten? Dit rapport zal enig licht werpen op het onderwerp.
IMF Begin
Volgens zijn eigen literatuur is het IMF “opgericht om internationale monetaire samenwerking, wisselkoersstabiliteit en ordelijke uitwisselingsregelingen te bevorderen; economische groei en een hoog werkgelegenheidsniveau te stimuleren; en om tijdelijke financiële steun te verlenen aan landen om de aanpassing van de betalingsbalans te vergemakkelijken. "
Deze onschadelijke beschrijving beschrijft nauwelijks de kritieke functies die het IMF biedt voor het proces van globalisering. Het IMF is inderdaad een van de leidende factoren voor verandering in de wereldeconomie en wereldwijd bestuur.
Het IMF werd eigenlijk opgericht in december, 1945 toen de eerste 29-lidstaten haar ondertekenden Artikelen van overeenkomst, en begon zijn werkzaamheden op maart 1, 1947. (Opmerking: er zijn vandaag 184-landen.)
De autorisatie voor het IMF kwam een paar maanden eerder op de beroemde Bretton Woods-conferentie van juli 1944.
Op de hielen van de Tweede Wereldoorlog hebben de Bretton Woods-overeenkomsten een systeem van procedures en regels opgezet, samen met instellingen om deze te handhaven, die de lidstaten opriep een monetair beleid te voeren dat was vastgesteld in termen van goud. Hoewel het Bretton Woods-systeem volledig instortte in 1971 nadat president Nixon de convertibiliteit van de dollar in goud had opgeschort, gingen de in 1944 gecreëerde instellingen ononderbroken door.
Hoewel elk land lid kan worden van het IMF, is de weg naar lidmaatschap opmerkelijk. Wanneer een lidmaatschapsaanvraag wordt ingediend bij de raad van bestuur van het IMF, wordt een “lidmaatschapsresolutie” ingediend bij de raad van bestuur die de quota, inschrijving en stemrechten van het lid omvat. Indien goedgekeurd door de raad van bestuur, moet de aanvrager zijn eigen wetten wijzigen om hem in staat te stellen de statuten van het IMF te ondertekenen en anderszins aan de verplichtingen van de leden te voldoen. Met andere woorden, het lid maakt een bepaald deel van zijn juridische soevereiniteit ondergeschikt aan het IMF. Dit vormt de weg voor het IMF om een actieve rol te spelen in de aangelegenheden van de lidstaat.
Het IMF wordt door sommigen gezien als een wereldwijde organisatie, maar er moet worden opgemerkt dat de VS 18.25 procent van de stemmen in het IMF-bestuur heeft, of drie keer meer dan enig ander lid. Bovendien is het gevestigd in Washington, DC.
IMF-oprichters: Harry Dexter White en John Maynard Keynes
De belangrijkste architecten van het Bretton Woods-systeem, en daarmee het IMF, waren Harry Dexter White en John Maynard Keynes.
Keynes was een Engelse econoom die een enorme invloed heeft gehad op het mondiale economische denken ondanks het feit dat veel van zijn economische theorieën grondig in diskrediet zijn gebracht. Tijdens de Tweede Wereldoorlog had hij opgeroepen tot de ontbinding van de Bank for International Settlements vanwege de overheersing ervan door nazi-agenten. Na de Tweede Wereldoorlog, toen de ontbinding van de BIB feitelijk door het Congres werd opgelegd, pleitte hij tegen de ontbinding in afwachting van de oprichting van het IMF en de Wereldbank. Zijn laatste argument was de vaak en te vaak gebruikte grondgedachte: "Als we het te vroeg sluiten, stort het wereldwijde financiële systeem in." Keynes globalistische instincten brachten hem ertoe om een wereldvaluta, Bancor genaamd, aan te vragen die beheerd zou worden door een wereldwijde centrale bank. Dit idee faalde ronduit.
Harry Dexter White werd ook beschouwd als een briljant econoom en werd in 1942 aangesteld als assistent van Henry Morgenthau, minister van Financiën. Hij bleef de meest vertrouwde assistent van Morgenthau gedurende zijn hele ambtsperiode, en voerde verbaal tegen de Bank for International Settlements in. Net als Morgenthau en de meeste Amerikanen was White sterk anti-nazi. White was echter NIET pro-Amerikaans.[3]
Op oktober 16, 1950, identificeerde een FBI-memo White als een Sovjet-spion wiens codenaam Jurist was.
Na de val van de Sovjet-Unie in 1991 werden voorheen geheime inlichtingendocumenten openbaar gemaakt en scheen er nieuw licht op. White was niet alleen een spion onder de 50-oneven geïdentificeerde Amerikaanse spionnen, hij was waarschijnlijk de topspion voor de USSR in de VS
In 1999 schreef de Hoover Digest:
In hun nieuwe boek Venona: Decoding Soviet Espionage in America beweren Harvey Klehr en John Haynes dat Harry Dexter White waarschijnlijk de belangrijkste agent was van een vijftigtal Amerikanen waarvan bekend is dat ze voor Stalin hebben gespioneerd (er zijn er nog nooit veel meer geïdentificeerd).[4]
Als White verder dan 1946 had geleefd, zou hij waarschijnlijk zijn vervolgd wegens hoogverraad tegen de VS, waarvoor de straf is uitgevoerd.
Dat is de morele vezel en intellectuele geloofsbrieven van de makers van het IMF: de ene was een Engelse ideoloog-econoom met een uitgesproken mondiale neiging, en de andere een corrupte en hooggeplaatste Amerikaanse regeringsfunctionaris die een top-Sovjet-spion was.
Proberen erachter te komen waar deze twee echt stonden in de ogen van de kernelite van de wereld heeft meer wendingen dan een mysterieverhaal van Sherlock Holmes. Het wordt gemakkelijker gezien door het eindresultaat - de succesvolle oprichting van het IMF en de Wereldbank, die beide van harte werden onderschreven door onder meer JP Morgan en Chase Bank, naast andere internationale bankiers.
Positionering: IMF versus de Wereldbank en de BIS
Er is een drietal monetaire machten die de mondiale geldoperaties besturen: het IMF, de Wereldbank en de Bank voor Internationale Betalingen. Hoewel ze zeer nauw samenwerken, is het noodzakelijk om te zien welke rol elk speelt in het globaliseringsproces.
Het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en de Wereldbank hebben alleen interactie met regeringen, terwijl de BIB alleen interactie heeft met andere centrale banken. Het IMF leent geld aan nationale regeringen, en vaak bevinden deze landen zich in een soort van fiscale of monetaire crisis. Bovendien zamelt het IMF geld in door "quota" -bijdragen te ontvangen van zijn 184 lidstaten. Ook al lenen de lidstaten geld om hun quotabijdragen te betalen, het is in werkelijkheid allemaal belastinggeld.[5]
De Wereldbank leent ook geld aan overheden en heeft 184-landen. Binnen de Wereldbank zijn twee afzonderlijke entiteiten, de Internationale Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling (IBRD) en de International Development Association (IDA). De IBRD richt zich op het middeninkomen en kredietwaardige arme landen, terwijl de IDA zich richt op de armste landen. De Wereldbank is zelfvoorzienend voor interne operaties, het lenen van geld door directe leningen van banken en door zwevende obligatie-emissies, en dit geld vervolgens via IBRD en IDA te lenen aan probleemlanden.[6]
De BIB, als centrale bank van de andere centrale banken, faciliteert het geldverkeer. Ze staan erom bekend dat ze ‘overbruggingsleningen’ uitgeven aan centrale banken in landen waar geld van het IMF of de Wereldbank is toegezegd maar nog niet is geleverd. Deze overbruggingsleningen worden vervolgens terugbetaald door de respectieve regeringen wanneer ze de middelen ontvangen die waren beloofd door het IMF of de Wereldbank.[7]
Het IMF is bekend geworden als de "lender of last resort". Wanneer een land begint af te brokkelen vanwege problemen met handelstekorten of buitensporige schuldenlast, kan het IMF tussenbeide komen en het redden. Als het land een patiënt in een ziekenhuis zou zijn, zou de behandeling een transfusie en andere levensondersteunende maatregelen omvatten om de patiënt in leven te houden - volledig herstel is niet echt in zicht, en het is ook niet ooit gebeurd.
Men moet niet vergeten dat reddingsoperaties niet nodig zouden zijn als de centrale banken, internationale banken, het IMF en de Wereldbank deze landen niet in staat stellen schulden te maken die ze onmogelijk ooit zouden kunnen terugbetalen.
Het doel en de structuur van het IMF
Volgens het IMF-pamflet, A Global Institution: The IMF's Role at a Glance,
Het IMF is de centrale instelling van het internationale monetaire systeem - het systeem van internationale betalingen en wisselkoersen tussen nationale valuta dat het mogelijk maakt zaken te doen tussen landen.
Het is bedoeld om crises in het systeem te voorkomen door landen aan te moedigen een gezond economisch beleid te voeren; het is ook - zoals de naam suggereert - een fonds dat kan worden aangesproken door leden die tijdelijke financiering nodig hebben om betalingsbalansproblemen aan te pakken.
Het IMF werkt aan wereldwijde welvaart door te promoten
de evenwichtige uitbreiding van de wereldhandel,
stabiliteit van wisselkoersen,
vermijding van concurrentiedevaluaties, en
ordelijke correctie van betalingsbalansproblemen
De statutaire doelstellingen van het IMF zijn onder meer het bevorderen van een evenwichtige expansie van de wereldhandel, de stabiliteit van de wisselkoersen, het vermijden van concurrerende devaluaties van valuta's en het ordelijk corrigeren van de betalingsbalansproblemen van een land.[8] [Opmerking: de nadruk ligt op hen]
Hoewel het IMF in de loop der jaren aanzienlijk is veranderd, maakt hun huidige literatuur vrij duidelijk dat de wettelijke doeleinden van het IMF vandaag dezelfde zijn als toen ze werden geformuleerd in 1944:
ik. Bevordering van internationale monetaire samenwerking door middel van een permanente instelling die voorziet in het apparaat voor overleg en samenwerking bij internationale monetaire problemen.
ii. De expansie en evenwichtige groei van de internationale handel vergemakkelijken en daardoor bijdragen aan de bevordering en instandhouding van een hoog niveau van werkgelegenheid en reëel inkomen en aan de ontwikkeling van de productiemiddelen van alle leden als primaire doelstellingen van het economisch beleid.
iii. Om de stabiliteit van de uitwisseling te bevorderen, om ordelijke uitwisselingsregelingen tussen leden te handhaven en om concurrerende devaluaties te vermijden.
iv. Helpen bij het opzetten van een multilateraal betalingssysteem met betrekking tot lopende transacties tussen leden en bij het opheffen van deviezenbeperkingen die de groei van de wereldhandel belemmeren.
v. Vertrouwen te geven aan de leden door de algemene middelen van het Fonds tijdelijk ter beschikking te stellen onder adequate waarborgen, waardoor ze de kans krijgen om onaangepaste aanpassingen in hun betalingsbalans te corrigeren zonder toevlucht te nemen tot maatregelen die de nationale of internationale welvaart vernietigen.
vi. In overeenstemming met het bovenstaande, de duur verkorten en de mate van onevenwichtigheid in de internationale betalingsbalansen van leden verminderen [8].
Hoe verheven dit ook mag klinken, men kan betekenissen interpreteren door de handelingen op elkaar af te stemmen. Zo betekent 'overleg en samenwerking' vaak 'we zullen ons beleid in uw land handhaven' en 'voldoende waarborgen' betekenen het 'onderpand en concessies die we vragen in ruil voor het lenen van ons geld'.
Het IMF is vergeleken met een internationale kredietunie, waar leden die reserves bijdragen de mogelijkheid hebben om te lenen als dat nodig is. Het IMF kan verder fondsen werven door te lenen van lidstaten of van particuliere markten. Het IMF beweert tot nu toe geen fondsen te hebben opgehaald van particuliere markten.
Dit rapport onderzoekt vier aspecten van IMF-operaties: valuta- en monetaire rollen, moreel risico, reddingsoperaties tijdens valutacrisis en voorwaarden.
Valuta, monetaire rollen en goud
Twee jaar voorafgaand aan de ineenstorting van het Bretton Woods-systeem heeft het IMF een reservemechanisme gecreëerd dat het Special Drawing Right of SDR wordt genoemd.
De SDR is geen valuta en ook geen verplichting van het IMF, maar eerder een potentiële claim op vrij bruikbare valuta's. Vrij bruikbare valuta's, zoals bepaald door het IMF, zijn de Amerikaanse dollar, euro, Japanse yen en Britse pond.[9]
Aangezien de waarde van de valuta's van de componenten ten opzichte van elkaar veranderen, verandert de waarde van de SDR ten opzichte van elke component. Vanaf december 29, 2005, werd één SDR gewaardeerd op $ 1.4291. De SDR-rente was gekoppeld aan 3.03 procent.
De lezers mogen zich niet vergissen dat het IMF zichzelf terecht beschouwt als de "valutacontroleur" voor alle landen die meedoen aan de globaliseringsuitdrukking. Volgens een officiële publicatie,
Het IMF houdt zich daarom niet alleen bezig met de problemen van afzonderlijke landen, maar ook met de werking van het internationale monetaire stelsel als geheel. Haar activiteiten zijn gericht op het bevorderen van beleid en strategieën waarmee haar leden kunnen samenwerken om een stabiel wereldwijd financieel systeem en duurzame economische groei te waarborgen. Het IMF biedt een forum voor internationale monetaire samenwerking, en dus voor een ordelijke evolutie van het systeem, en het onderwerpt een breed gebied van internationale monetaire zaken aan de convenanten, morele suvas en afspraken.[10]
Het IMF werkt nauw samen met de Bank voor Internationale Betalingen bij het bevorderen van soepele valutamarkten, wisselkoersen, monetair beleid, enz. De BIS, als centrale bank voor centrale banken, vertelt het IMF eerder wat het moet doen in plaats van andersom. Dit idee wordt versterkt door het feit dat de BIS op maart 10, 2003, de SDR heeft aangenomen als zijn officiële reserveactiva en de 1930 gouden Zwitserse frank volledig heeft opgegeven.
Deze actie verwijderde alle terughoudendheid bij het creëren van papiergeld in de wereld. Met andere woorden, goud ondersteunt geen nationale valuta, waardoor de centrale banken een wijd open veld hebben om naar eigen inzicht geld te creëren. Vergeet niet dat bijna alle centrale banken ter wereld particuliere of gemeenschappelijke entiteiten zijn, met een exclusieve franchise om leningen te regelen voor hun respectieve gastlanden.
Dit wil niet zeggen dat goud geen huidige of toekomstige rol speelt in internationaal geld. Onder Bretton Woods was goud het centrale reserve-activum en oorspronkelijke abonnees droegen grote hoeveelheden goud bij. Goud werd volledig verlaten in 1971, maar het IMF blijft goud bezitten en behouden in het heden: 103.4 miljoen ounces (3,217 metrische tonnen) met een huidige marktwaarde van ongeveer $ 45 miljard. Dit is geen kleine hoeveelheid goud!
De US Treasury beweert 261.5 miljoen ounces goud te hebben, maar er is nooit een officiële, fysieke audit van Fort Knox en andere repositories geweest om deze claim te ondersteunen. Ter vergelijking: Groot-Brittannië beweert 228 miljoen ounces goud te bezitten.
De BIB, het IMF en de belangrijkste centrale banken (met name de New York Federal Reserve Bank en de Bank of England) hebben gezamenlijk en methodisch delen van hun goudvoorraad verkocht, terwijl ze beweerden dat "goud dood is". Deze manipulatie heeft sinds het begin van de jaren zeventig de neiging de goudprijs te drukken. Antony Sutton's boek uit 1970, De oorlog tegen goud, definitief behandeld over deze kwestie. Meer recentelijk, de groep Gouden anti-trustactiecomité (GATA) is opgericht in 1999 met in wezen hetzelfde argument: goud is oneerlijk gemanipuleerd.
Het volstaat te zeggen dat als zoveel organisaties hebben samengespannen om "goud als geld" uit de publieke opinie te houden, goud niet dood is, maar slechts tijdelijk op de plank ligt. Wanneer fiat-valuta's zijn opgedroogd door het wereldwijde kartel, zal goud waarschijnlijk worden teruggebracht door dezelfde mensen die ons vertelden dat het voor altijd een dood probleem was.
Moreel gevaar
Dit is een technisch juridische term met een precieze betekenis, maar het is gemakkelijk te begrijpen. Moreel gevaar is de term die wordt gegeven aan het verhoogde risico op immoreel gedrag dat tot een negatief resultaat leidt (het "gevaar"), omdat de personen die het risicopotentieel in de eerste plaats hebben vergroot, ofwel geen gevolgen hebben, ofwel er baat bij hebben.
Hoewel het IMF vol zit met specifieke gevallen van moreel gevaar, is het bestaan ervan een moreel risico.
De eminente econoom Hans F. Sennholz (Grove City College) vat de IMF-operaties als volgt samen:
Het IMF moedigt bankiers en investeerders aan om onvoorzichtig risico te nemen door belastinggeld te verstrekken om hen te redden. Het moedigt corrupte overheden aan deel te nemen aan een hoog en laag beleid door hen te hulp te schieten wanneer ze geen dollarreserves meer hebben. [11]
Het geld schudden gaat als volgt: de Wereldbank en de BIB ontwikkelen markten voor krediet door regeringen te verleiden geld te lenen. Zij (en de particuliere banken naast hen) worden aangemoedigd om risicovolle leningen te verstrekken omdat ze weten dat het IMF klaar staat om landen met in gebreke gebleven leningen te redden - het morele risico. Naarmate de woekerrente toeneemt en uiteindelijk de hele financiële stabiliteit van het getroffen land bedreigt, grijpt het IMF in met een "reddingsoperatie". In gebreke gebleven leningen worden vervangen of geherstructureerd met (door de belastingbetaler verstrekte) IMF-leningen. Er wordt extra geld uitgeleend om de rente terug te betalen en de economie verder te laten groeien. Uiteindelijk zit het wanhopige land nog verder in de schulden en wordt het nu opgezadeld met allerlei aanvullende beperkingen en voorwaarden. Bovendien, onder de valse bescherming van "armoedebestrijding", worden de burgers steevast slechter af dan in het begin.
conditionaliteit
Dit is ook een technische term met een specifieke betekenis: een conditionaliteit is een voorwaarde verbonden aan een lening of een schuldverlichting verleend door het IMF of de Wereldbank. Voorwaarden zijn doorgaans niet-financieel van aard, zoals een land verplichten om belangrijke openbare diensten te privatiseren of te dereguleren.
De voorwaarden zijn het belangrijkst in de zogenaamde Structural Adjustment Programs (SAP) die door het IMF zijn opgezet. Naties moeten de bijgevoegde voorwaarden implementeren of beloven voorafgaand aan de goedkeuring van de lening.
De gevolgen van de voorwaarden zijn opmerkelijk. De globalistische denktank Buitenlands beleid in focus publiceerde IMF Bailouts and Global Financial Flows door Dr. David Felix in 1998. In de inleiding van het rapport komen de volgende belangrijke punten naar voren:
Het IMF is getransformeerd in een instrument om derde wereldmarkten open te stellen voor buitenlands kapitaal en om buitenlandse schulden te innen.
Deze transformatie is in wezen en inhoud in strijd met het IMF-charter en heeft de kosten verhoogd voor landen die om financiële hulp van het IMF vragen.
De operationele crisis van het IMF komt voort uit een groeiende weerstand van de schuldenaar tegen zijn beleidsvereisten, stijgende fiscale kosten en het verzamelen van bewijsmateriaal van het falen van het IMF-beleid.]
Het grote publiek heeft dergelijke "interne kritiek" op het IMF niet gezien. Als een buitenstaander precies dezelfde kritiek zou uiten, zou hij worden uitgesloten omdat hij deel uitmaakte van de radicale periferie.
Voorwaardelijkheden zijn dus instrumenten om open markten in derdewereldlanden te forceren en om in gebreke gebleven schulden van openbare en particuliere organisaties te innen. Het opeenstapelende resultaat van voorwaarden verhoogt de weerstand tegen dergelijke eisen en grenst in veel landen aan haat. De landen die het zich het minst kunnen veroorloven, worden opgezadeld met hoge kosten, extra schulden en verminderde nationale soevereiniteit.
Misschien is het meest gezaghebbende rapport over dit onderwerp in 2002 geproduceerd door Axel Dreher van de Hamburg Institute of International Economics getiteld De ontwikkeling en implementatie van IMF en Wereldbankvoorwaarden.
Dreher merkt op dat er bij de oprichting van het IMF geen rekening was gehouden met de voorwaarden, maar dat deze geleidelijk werden toegevoegd in toenemende mate naarmate de jaren verstreken en vooral door Amerikaanse bankbelangen.[13] De voorwaarden zijn willekeurig, niet gereguleerd en in verschillende mate opgelegd aan verschillende landen volgens de grillen van de onderhandelaars. De ontvangende landen hebben weinig of geen onderhandelingsmacht.
Het augustusoverzicht heeft verschillende keren vastgesteld dat 1973, met de oprichting van de Trilaterale Commissie, een scharnierjaar was in de stormloop naar globalisering. Het is dan ook geen verrassing dat voorwaardes een standaard bedrijfspraktijk werden in 1974 met de introductie van de Extended Fund Facility (EFF).[14] EFF creëerde kredietlijnen, of “krediettranches”, die naar behoefte konden worden aangesproken door een land in moeilijkheden, waardoor ook bijkomende morele gevaren werden gecreëerd.
Dreher wijst ook op de nauwe coördinatie met de Wereldbank:
De hervormingen in het kader van IMF-programma's zijn voornamelijk ontworpen door economen van de Wereldbank. De conditionaliteit van het fonds was vaak ondersteunend voor maatregelen in door de bank ondersteunde hervormingen van overheidsbedrijven. De selectie van te hervormen overheidsbedrijven, evenals de modaliteiten en het tijdschema, werd ook door de Bank ontwikkeld.[15]
We zien dus dat het IMF niet alleen handelt bij de toepassing van voorwaarden en in sommige gevallen wordt het nadrukkelijk aangestuurd door de Wereldbank.
Dreher's nauwgezette onderzoek bracht een andere interessante statistiek aan het licht: de meest voorkomende voorwaarde is bankprivatisering - opgenomen in 35 procent van de geanalyseerde programma's![16] Internationale bankiers hebben altijd minachting gehad voor bankactiviteiten die door regeringen worden geleid in plaats van door privé- of bedrijfseigendom. Daarom hebben ze het IMF en de Wereldbank gebruikt om privatisering af te dwingen van wat nog in handen van de overheid is in de derde wereld.
Als dit alles niet storend genoeg was, meldt Dreher ons dat er directe verbindingen zijn tussen opgelegde voorwaarden en verschillende particuliere banken die samenwerken met het IMF en de Wereldbank:
Aangezien particuliere schuldeisers alleen bereid waren om verder te lenen als IMF-programma's van kracht waren, werd de hefboomwerking van het Fonds vergroot ... aangezien voor crisisoplossing soms meer geld nodig is dan door de IFI's kan worden verstrekt, zijn het IMF en de Wereldbank afhankelijk van deze particuliere schuldeisers. daarom kunnen aandringen op voorwaarden die in hun belang zijn.[17]
Nu het IMF, de Wereldbank en andere internationale banken regeringen dwingen hun land te besturen op een manier die ze niet zelf willen, en omdat de Verenigde Staten worden beschouwd als de belangrijkste motor van deze organisaties, is het geen wonder dat de derde wereld zo'n intense haat oproept. voor de VS en voor de eigenbelangrijke globalisering exporteert het waar mogelijk. Het globaliseringsproces is meestal antidemocratisch en volkomen ineffectief bij het bereiken van het verheven doel van armoedebestrijding.
Het zou inmiddels duidelijk moeten zijn dat de "blikopener" voor globalisering de kracht van geld is. Geleend geld maakt de lener tot slaaf en stelt hem overgeleverd aan de uitlener. Toen president Bill Clinton eindelijk zijn fout erkende tijdens zijn affaire met Monica Lewinski, verklaarde hij dat dit om de absoluut ergste redenen was: "Omdat ik het kon." Waarom maken deze wereldwijde financiële organisaties zoveel misbruik van degenen die ze systematisch in gevaar brengen? Omdat ze dat kunnen!
IMF Bailout van Azië
De Aziatische valutacrisis kwam tot een hoogtepunt in 1998 en het IMF was ter plaatse voor een massale reddingsoperatie. Tot de vocale critici van het IMF behoorden destijds George P. Schultz (lid van de Trilaterale Commissie), William E. Simon (minister van Financiën onder Nixon en Ford) en Walter B. Wriston (voormalig voorzitter van Citigroup / Citibank en lid van de Raad voor buitenlandse betrekkingen). Ze schreven gezamenlijk Afschaffen van het IMF? voor het Hoover-instituut, waar Shultz ook een voorname kerel is. Het artikel vermeldt:
De Aziatische reddingsoperatie van 118 miljard dollar, die kan oplopen tot 160 miljard dollar, is verreweg de grootste die ooit door het IMF is ondernomen. Een verre tweede was de Mexicaanse reddingsoperatie in 1995, waarbij ongeveer $ 30 miljard aan leningen was gemoeid, voornamelijk van het IMF en de Amerikaanse schatkist. De verdedigers van het IMF noemen de Mexicaanse reddingsoperatie vaak een succes omdat de Mexicaanse regering de leningen op tijd heeft terugbetaald. Maar het Mexicaanse volk leed aan een enorme daling van hun levensstandaard als gevolg van die crisis. Zoals typisch is wanneer het IMF tussenbeide komt, werden de regeringen en de geldschieters gered, maar niet de mensen.[18] [Nadruk toegevoegd]
Hun vernietigende aanval gaat het hele artikel door en eindigt met
Het IMF is niet effectief, onnodig en verouderd. We hebben geen ander IMF nodig, zoals Mr. (George) Soros aanbeveelt. Zodra de Aziatische crisis voorbij is, moeten we de crisis die we hebben afschaffen.[18]
Het is interessant dat deze kernleden van de mondiale elite stenen naar hun eigen instelling gooien. Wat schandalig is, is dat ze hun eigen persoonlijke schuld volledig omzeilen omdat ze het hebben gebruikt om de globalisering te stimuleren met al zijn nadelige bijwerkingen. Het feit dat ze de schade die het IMF heeft aangericht beknopt beschrijven, doet duidelijk afstand van hun typische claim van "onwetendheid". Maken ze de weg vrij om het IMF te ontbinden ten gunste van een andere, krachtigere monetaire autoriteit? De tijd zal het leren.
Argentinië: een case study van privatisering
In 2001 overhandigde het IMF Argentinië een reddingspakket ter waarde van $ 8 miljard. De belangrijkste begunstigden waren de Europese megabanken, die ongeveer 75 procent van de buitenlandse schuld van het land in handen hadden. De geldrivier stroomde als volgt: het IMF geeft $ 8 miljard (waarvan ongeveer $ 1.6 miljard belastinggeld was van hardwerkende Amerikanen) aan Argentinië; Argentinië koopt Amerikaanse schatkistbiljetten (de VS krijgen de dollars terug nadat ze zijn "gemonetariseerd"); Argentinië levert schatkistpapier af aan crediteurenbanken die er genadig mee instemmen hun waardeloze Argentijnse obligaties met pensioen te laten gaan.
Minder dan een decennium eerder steunden het IMF en de Wereldbank Argentinië bij het grootste waterprivatiseringsproject ter wereld. In 1993 werd Aquas Argentinas gevormd tussen het Argentijnse waterschap en een consortium dat de Suez-groep uit Frankrijk (grootste particuliere waterbedrijf ter wereld) en Aquas de Barcelona uit Spanje omvatte. Het nieuwe bedrijf besloeg een regio met meer dan 10 miljoen inwoners.
Nu, na 10-jaren van hogere watertarieven, verminderde kwaliteit van water- en rioolwaterzuivering en verwaarloosde infrastructuurverbeteringen, verbreekt het consortium zijn 30-jaarcontract en trekt het zich terug. De bitterheid tussen Aqua en overheidsfunctionarissen is diep vanwege gebroken beloften en politieke weerslag.
De nasleep van Aqua Argentina is opgenomen in de 21, 2005 online editie van The Guardian van november:
Meer dan 1 miljoen inwoners in de landelijke provincie Santa Fe wachten een angstig wachten om te ontdekken of hun kranen nog zullen stromen of hun toiletten de komende weken doorspoelen.
Sinds 1995 heeft de provincie haar watervoorziening en riolering aangeboden door een consortium onder leiding van de Franse multinational Suez; nu wil het gigantische hulpprogramma eruit en is het van plan om binnen de maand te vertrekken.
De beslissing, die volgt op de spraakmakende ineenstorting van andere waterprivatiseringsregelingen in landen zoals Tanzania, Puerto Rico, de Filippijnen en Bolivia, heeft opnieuw vragen opgeworpen over de levensvatbaarheid van privatiseringsbedrijven in de ontwikkelingslanden.
Suez bereidt zich ook voor op een vroegtijdig vertrek uit zijn voorheen lucratieve concessie in de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires. De deal, gesloten in 1993, markeerde het grootste waterprivatiseringsproject ter wereld.
In beide gevallen beëindigt het Franse nutsbedrijf zijn 30-jarig contract voor een derde van de doorlooptijd. Suez kan de concessies niet krijgen om winst te maken - althans niet volgens de voorwaarden van de huidige overeenkomsten.
De Franse utiliteitsgigant sloot beide dienstenovereenkomsten halverwege 1990 af toen Argentinië bezig was met een massale hervorming van zijn publieke sector, grotendeels in opdracht van de Wereldbank en andere kredietinstellingen.[19]
Aqua Argentina heeft de markt zo lang mogelijk gemolken en is toen gewoon uitgekomen. En waarom niet? De winst is opgedroogd en het is niet hun land!
Wereldwijde statistieken tonen aan dat ongeveer 460 miljoen mensen over de hele wereld afhankelijk zijn van particuliere waterbedrijven zoals Aqua Argentina, vergeleken met slechts 51 miljoen in 1990. Het IMF (en de Wereldbank) gebruikte de extra 400 miljoen mensen voor geprivatiseerde contracten met watermega-bedrijven uit Europa en de VS Nu de room van de melk is afgeroomd, verontschuldigen deze zelfde bedrijven zich van de partij - ze laten een puinhoop achter, boze klanten en onbekwame regeringen die nog steeds opgezadeld worden met de miljarden dollars aan schulden hun aandrang) om in de eerste plaats met privatisering te beginnen.
Dit rapport doet zich niet voor als een uitputtende analyse van het IMF. Er zijn veel facetten, voorbeelden en casestudies die kunnen worden onderzocht. In feite zijn er veel boeken over kritische analyse geschreven over het IMF. Het doel van dit rapport was om in het algemeen aan te tonen hoe het IMF in de globalisering past als een kritisch lid in de triade van mondiale monetaire machten: het IMF, de BIS en de Wereldbank.
Ondanks dat zelfs de oprichting de ontbinding van het IMF vereist, blijft het ongehinderd en vrijwel zonder verantwoording werken. Dit doet denken aan het feit dat de BIS nog steeds actief is, zelfs nadat de ontbinding officieel verplicht was na de Tweede Wereldoorlog.
Voor de toepassing van dit rapport is het voldoende om te concluderen dat ...
van de twee oprichters van het IMF was de ene een regelrechte verrader van de VS en de andere was een Britse burger die volledig was toegewijd aan globalisme
het IMF controleert, in coördinatie met de BIS, de valuta's en wisselkoersen in de wereldeconomie nauwgezet
het IMF is een kanaal voor belastingbetaler om particuliere banken te redden die dubieuze leningen hebben verstrekt aan landen die al met teveel schulden zijn opgezadeld
het IMF maakt gebruik van voorwaarden is een hefboom om privatisering van belangrijke en basisindustrieën, zoals banken, water, riolering en nutsbedrijven, te forceren
voorwaarden worden vaak gestructureerd met behulp van de private banken die naast het IMF lenen
het privatiseringsbeleid bereikt precies het tegenovergestelde van wat werd beloofd
de wereldelite is noch onwetend noch berouwvol van de nood die het IMF zoveel naties in de derde wereld heeft veroorzaakt
wanneer de openbare hitte te heet wordt, sluit de mondiale elite zich gewoon aan bij de critici (en schuwt daarbij alle schuld) terwijl ze stilletjes nieuwe initiatieven ontplooit die hen in staat stellen door te gaan met zaken - dat wil zeggen, hun zaken!
Patrick Wood is een toonaangevende en kritische expert op het gebied van duurzame ontwikkeling, groene economie, Agenda 21, 2030 Agenda en historische technocratie. Hij is de auteur van Technocracy Rising: The Trojan Horse of Global Transformation (2015) en co-auteur van Trilaterals Over Washington, Volumes I en II (1978-1980) met wijlen Antony C. Sutton.
wpDiscuz