Mensen voelen de druk en controle van de globalisering van alle kanten op hen afkomen, en vinden het niet leuk. Toch hebben de globalisten die globalisering promoten absoluut geen idee waarom ze worden afgewezen. ⁃ TN Editor
Tot voor kort hoorde je niet vaak dat mensen 'globalist' werden genoemd. Maar in een tijd van toenemend nationalisme, zijn degenen die het voordeel van globalisme zien een afzonderlijke - en vaak in de war geraakte - stam geworden.
Vorige week hadden de globalisten een grote familiereünie in New York. De bijeenkomst was gericht op de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, maar een groeiend scala aan nevenconferenties en toppen en diners trok ook bezorgde internationalisten van elke strekking: humanitairen, leiders van niet-gouvernementele organisaties, donoren, investeerders, app-venters, beroemdheden.
Maar een afwezigheid achtervolgde de week. Nationalisten en lokalisten zijn bijna per definitie ondervertegenwoordigd op deze wereldwijde bijeenkomsten. Hun schaarste was deze keer vooral opmerkelijk, omdat de stijgende tekenen van nationalisme - of het nu in de vorm was van Donald J. Trump's winnen van de Republikeinse nominatie, de Britse stem om de Europese Unie te verlaten, of de Duitse weerslag tegen Angela Merkels welkom bij vluchtelingen - zweeg als een spook over veel van de discussies.
De globalisten hebben natuurlijk hoge doelen, zoals werken aan een overeenkomst over klimaatverandering, het vinden van een oplossing voor de vluchtelingencrisis en het verdiepen van grensoverschrijdende handel. Maar er leek een groeiend besef te zijn dat het oplossen van de problemen van de commons van de wereld moeilijker wordt wanneer de globalisten hun eigen achtertuin verwaarlozen.
wpDiscuz